ΑΦΗΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΝΑ ΠΑΙΞΟΥΝ
ΑΠΟ ΤΟΝ COACH ΔΙΚΑΙΟΛΑΚΟ ΤΖΩΡΤΖΗ
Πάει καιρός από την τελευταία φορά που έγραψα, μα οι υποχρεώσεις με μια εθνική ομάδα κυλούν σε ρυθμούς απίστευτους, διπλές προπονήσεις, ταξίδια, παιχνίδια, βίντεο, πρέπει να γίνουμε ομάδα που παίζει μπάσκετ επιπέδου μέσα σε ενάμιση μήνα...δύσκολα πράγματα ειδικά για μια ομάδα που δεν την γνώριζα όσο θα ήθελα όπως είναι η εθνική Λεττονίας. Ακολούθησαν τα δυο παγκόσμια, ανδρών και γυναικών, παρακολουθούσα 5-6 παιχνίδια την ημέρα, ακόμα κι όταν κλείνω τα μάτια μου νομίζω ότι βλέπω μπάλες να κατευθύνονται προς το καλάθι, παίχτες να τρέχουν παντού...
Τέλος πάντων, περισσότερα για τα παγκόσμια και τις εντυπώσεις μου θα αναφέρω αργότερα.
Η αλήθεια είναι πως το σημερινό θέμα είναι απλά κάποιες συσσωρευμένες ιδέες τις οποίες ήθελα να μοιραστώ μαζί σας εδώ και πάρα πολύ καιρό. Αφορμή στάθηκαν κάποια γεγονότα στα ελληνικά γήπεδα σε παιχνίδια εφηβικού πρωταθλήματος της σεζόν που μας πέρασε (τουλάχιστον τέσσερα υπέπεσαν στην αντίληψή μου τα οποία δυστυχώς πήραν και δημοσιότητα). Αναφέρομαι σε διαπληκτισμούς και βίαια γεγονότα μεταξύ φιλάθλων στα παιχνίδια αυτά, και ας μην γελιόμαστε οι φίλαθλοι αυτοί δεν είναι τίποτα άλλο παρά οι γονείς των παιχτών των ομάδων που αγωνιζόντουσαν. Το θλιβερό αυτό φαινόμενο φυσικά ξεκινάει από την άσβεστη δίψα των γονέων για διάκριση των παιδιών τους σε σημείο όπου δεν μπορούν να διανοηθούν ή να δεχτούν κάποια ομάδα να παίζει καλύτερα από την δικιά τους, κάποιον αντίπαλο να υπερτερεί σε ταλέντο, ούτε καν κάποιο συμπαίκτη να παίζει περισσότερη ώρα ή να παίρνει κάποια σουτ! Δεν είναι ανάγκη καν να υπάρχουν όλα τα προηγούμενα, εδώ δεν περνάει καν από το μυαλό τους η ομάδα τους να είναι σε άσχημη ημέρα ή να είναι έστω κουρασμένη. Γι αυτούς όλα είναι μια συνομωσία και μια οργανωμένη αδικία σε βάρος του μοναδικού ταλέντου που έχει γεννήσει η μητέρα πατρίδα, του τέκνου τους. Τέτοιες νοοτροπίες ασφαλώς και δεν τις συναντάμε μόνο στην Ελλάδα ή τα τελευταία μόνο χρόνια. Στην Αμερική το πρόβλημα είναι τόσο μεγάλο που σε φόρουμ προπονητών πολύ συχνά γίνεται το πρώτο θέμα. Ισπανία Ιταλία επίσης αντιμετωπίζουν αρκετά προβλήματα με τους γονείς. Αν με ρωτούσατε ποια είναι η λύση σε προβλήματα που δημιουργούν γονείς στους προπονητές στην ομάδα και κατ επέκταση στα παιδιά τους, δεν νομίζω ότι θα είχα εξαρχής μια έτοιμη απάντηση παρότι όλοι γνωρίζουμε ότι μια σειρά μέτρων θα βοηθούσε, όμως δεν θα ήταν αρκετό! Γενικά ποτέ δεν ήμουν των ακραίων αντιμετωπίσεων, όχι ότι φυσικά κάποιες φορές δεν χρειάζονται, αλλά γιατί πιστεύω πως δεν πρέπει να αφήνουμε τα πράγματα να φτάνουν μέχρι εκεί όπου σίγουρα θα υπάρχουν απώλειες εκατέρωθεν.
Σε αυτό που πάντα πίστευα ήταν στην ειλικρινή σχέση μεταξύ γονιού και προπονητή, και όχι στον πλήρη αποκλεισμό τους. Ο προπονητής χρειάζεται σε κάποιες περιπτώσεις την βοήθεια της οικογένειας, όπως και η οικογένεια την στήριξη του προπονητή σε αρκετά θέματα. Κάποτε είπα πως θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που στα πρώτα μου μπασκετικά βήματα είχα τον Κώστα Μπογατσιώτη να με καθοδηγεί. Αν δεν του παρουσιάζαμε καλούς βαθμούς κάθε τρίμηνο στο σχολείο, μας απειλούσε ότι θα μας έκοβε από την ομάδα...(“...θα σας διώξω από την ομάδα και θα γίνεται όλοι σας γκαζολίνες...”, εννοώντας ότι θα γίνουμε φρικιά όπως ο David Bowie στο video clip του όταν τότε πρωτοπαρουσίαζε το τραγούδι Gasoline...). Τέτοιους προπονητές στις μικρές ηλικίες είναι που χρειάζεται όχι μόνο το μπάσκετ αλλά γενικότερα η κοινωνία. Παράλληλα δεν άφησε ποτέ το περιθώριο σε κάποιον γονέα να σκεφτεί ότι μπορεί να επέμβει για να τον επηρεάσει σχετικά με την μπασκετική πρόοδο του παιδιού του. Από την μια πλευρά είχε βάλει όλους τους παίχτες να σκέφτονται πως μπορούν να γίνουν χρήσιμοι για την ομάδα, και από την άλλη – κι αυτό είναι το εκπληκτικό – είχε βάλει όλους τους γονείς να σκέφτονται με ποιο τρόπο μπορεί ο γιός τους να γίνει χρήσιμος στην ομάδα και με αυτόν τον τρόπο να είναι όλοι ευχαριστημένοι. Το κλίμα ήταν τέτοιο που αρκετές συμβουλές αλλά και μπράβο τα παίρναμε από τους γονείς των συμπαικτών μας . Αυτά όμως συνέβαιναν διότι την εποχή του 80 η διοίκηση του ΠΑΠΑΓΟΥ αποφάσισε να δώσει τα ηνία όλων των υποδομών μέχρι και το εφηβικό σε έναν προπονητή με προσωπικότητα και γνώσεις, και όχι σε κάποιον άπειρο ή ανειδίκευτο. Τα αποτελέσματα που ήρθαν τα επόμενα χρόνια δικαίωσαν την κίνηση τους αυτή καθώς αυτή η φουρνιά παιχτών έφτασε την ομάδα στην Ευρώπη για όσους θυμούνται από ιστορία. Την εποχή όμως εκείνη υπήρχε γενικότερα στην κοινωνία διαφορετικό “πρόγραμμα” στα παιδιά. Τότε μεγαλώναμε στους δρόμους, με μπάσκετ ποδόσφαιρο κυνηγητό κρυφτό και πετροπόλεμο. Τα παιδιά πλέον μεγαλώνουν στα διαμερίσματα με internet play station και τηλεόραση. Είναι σαφέστατο πως τα παιδιά δεν ξοδεύουν την ενέργειά τους πουθενά. Αναγκαστικά τα γράφουμε σε ομάδες κολύμβησης ή κάποιου
ομαδικού αθλήματος με σκοπό την άθλησή τους και με δεδομένη την ανάγκη τους να ξεδώσουν κάπου. Μα όποιος και αν είναι ο σκοπός του γονέα, αυτές οι ώρες για τα παιδιά παραμένουν οι ώρες παιχνιδιού. Οι ώρες που δεν χωράει η πίεση και οι συμβουλές του γονέα, οι ώρες που θα δουν τους φίλους τους και θα τρέξουν μαζί τους, θα γελάσουν μέσα από το παιχνίδι, θα συναγωνιστούν σε κάτι. Ποτέ δεν θα πρέπει να ξεχνάμε οτι το παιδί μεγαλώνει σωστά μόνο αν αναπτύσσεται σωστά σε τρεις κατηγορίες: α)Σωματικά, β)πνευματικά και γ)ψυχικά. Η σωστή διατροφή και η μόρφωση ανήκουν στην «τροφή» των πρώτων κατηγοριών, το παιχνίδι ανήκει στην «τροφή» της τρίτης κατηγορίας. Αν εμείς οι γονείς πιέζουμε τα παιδιά μας την ώρα του παιχνιδιού, ωθώντας τα στον πρωταθλητισμό και στην επίτευξη στόχων από τόσο μικρή ηλικία, το πιθανότερο είναι τα παιδιά μας να μισήσουν τον αθλητισμό γενικότερα. Τα αποτελέσματα από ένα παιδί το οποίο θα αποσυρθεί από τον αθλητισμό από μικρή ηλικία για τον οποιονδήποτε λόγο είναι τραγικά. Προσέξτε πιθανές επιπτώσεις:
1- Ο αθλητισμός χάνει ένα πιθανό ταλέντο και η κοινωνία ένα πιο υγιές άτομο όπως και ο ίδιος μια πιο υγιή ζωή.
2- Πιθανών να μην γινόταν ποτέ καλός παίχτης, μα η αγάπη του για τον αθλητισμό να τον κρατούσε στον ίδιο χώρο στον οποίο θα μπορούσε να προσφέρει από άλλο πόστο ως προπονητής διαιτητής παράγοντας μάνατζερ κλπ (διότι στον υγιή αθλητισμό όλοι χρειάζονται).
3- Αν μιλάμε για έναν άνθρωπο ο οποίος θα είχε την τύχη να αναπτυχθεί οικονομικά θα μπορούσε να προσφέρει και ως χορηγός στην ομάδα ή στην άθλημα που αγάπησε.
4- Ακόμα και αν δεν γινόταν τίποτα από τα παραπάνω, έναν απογοητευμένο από τον αθλητισμό άνθρωπο τον χάνει πρώτα απ όλα το ίδιο του το άθλημα σαν οπαδό.
5- Και ίσως το χειρότερο απ' όλα είναι, ότι όντας ο ίδιος απογοητευμένος, δεν θέλει να περάσει στο ίδιο του το παιδί τα ίδια συναισθήματα και δεν το αφήνει κι αυτό να ασχοληθεί με τον αθλητισμό.
Δεν θέλω να επεκταθώ παραπάνω στο θέμα, εξάλλου είναι τόσο μεγάλο που πιθανών κάποιος κάποτε να γράψει βιβλίο σχετικά. Πρόθεση μου ήταν περισσότερο να δώσω τροφή για σκέψη σε προπονητές και παράγοντες. Δεν ξέρω αν σας κούρασα με τις παραπάνω σκέψεις μου, αφού κάνατε υπομονή όμως μέχρι εδώ, θα σας παρακαλούσα να παρακολουθήσετε την ολιγόλεπτη ταινία που είναι σχετική με το θέμα στην οποία πρωταγωνιστούν αρκετοί γνωστοί του μπάσκετ. Θα συνιστούσα ιδιαίτερα, να την δείξετε σε κάθε γονέα που φέρνει το παιδί του στο μπάσκετ. Ευχαριστώ τον καλό μου φίλο και προπονητή της San Jose Leon, Miguel Angel Estrada Blanco ο οποίος μου έστειλε την ταινία αυτή. Άλλο ένα από τα καλά του αθλητισμού, ότι έχω κάνει καλούς φίλους σχεδόν σε όλο το κόσμο.
Τέλος πάντων, περισσότερα για τα παγκόσμια και τις εντυπώσεις μου θα αναφέρω αργότερα.
Η αλήθεια είναι πως το σημερινό θέμα είναι απλά κάποιες συσσωρευμένες ιδέες τις οποίες ήθελα να μοιραστώ μαζί σας εδώ και πάρα πολύ καιρό. Αφορμή στάθηκαν κάποια γεγονότα στα ελληνικά γήπεδα σε παιχνίδια εφηβικού πρωταθλήματος της σεζόν που μας πέρασε (τουλάχιστον τέσσερα υπέπεσαν στην αντίληψή μου τα οποία δυστυχώς πήραν και δημοσιότητα). Αναφέρομαι σε διαπληκτισμούς και βίαια γεγονότα μεταξύ φιλάθλων στα παιχνίδια αυτά, και ας μην γελιόμαστε οι φίλαθλοι αυτοί δεν είναι τίποτα άλλο παρά οι γονείς των παιχτών των ομάδων που αγωνιζόντουσαν. Το θλιβερό αυτό φαινόμενο φυσικά ξεκινάει από την άσβεστη δίψα των γονέων για διάκριση των παιδιών τους σε σημείο όπου δεν μπορούν να διανοηθούν ή να δεχτούν κάποια ομάδα να παίζει καλύτερα από την δικιά τους, κάποιον αντίπαλο να υπερτερεί σε ταλέντο, ούτε καν κάποιο συμπαίκτη να παίζει περισσότερη ώρα ή να παίρνει κάποια σουτ! Δεν είναι ανάγκη καν να υπάρχουν όλα τα προηγούμενα, εδώ δεν περνάει καν από το μυαλό τους η ομάδα τους να είναι σε άσχημη ημέρα ή να είναι έστω κουρασμένη. Γι αυτούς όλα είναι μια συνομωσία και μια οργανωμένη αδικία σε βάρος του μοναδικού ταλέντου που έχει γεννήσει η μητέρα πατρίδα, του τέκνου τους. Τέτοιες νοοτροπίες ασφαλώς και δεν τις συναντάμε μόνο στην Ελλάδα ή τα τελευταία μόνο χρόνια. Στην Αμερική το πρόβλημα είναι τόσο μεγάλο που σε φόρουμ προπονητών πολύ συχνά γίνεται το πρώτο θέμα. Ισπανία Ιταλία επίσης αντιμετωπίζουν αρκετά προβλήματα με τους γονείς. Αν με ρωτούσατε ποια είναι η λύση σε προβλήματα που δημιουργούν γονείς στους προπονητές στην ομάδα και κατ επέκταση στα παιδιά τους, δεν νομίζω ότι θα είχα εξαρχής μια έτοιμη απάντηση παρότι όλοι γνωρίζουμε ότι μια σειρά μέτρων θα βοηθούσε, όμως δεν θα ήταν αρκετό! Γενικά ποτέ δεν ήμουν των ακραίων αντιμετωπίσεων, όχι ότι φυσικά κάποιες φορές δεν χρειάζονται, αλλά γιατί πιστεύω πως δεν πρέπει να αφήνουμε τα πράγματα να φτάνουν μέχρι εκεί όπου σίγουρα θα υπάρχουν απώλειες εκατέρωθεν.
Σε αυτό που πάντα πίστευα ήταν στην ειλικρινή σχέση μεταξύ γονιού και προπονητή, και όχι στον πλήρη αποκλεισμό τους. Ο προπονητής χρειάζεται σε κάποιες περιπτώσεις την βοήθεια της οικογένειας, όπως και η οικογένεια την στήριξη του προπονητή σε αρκετά θέματα. Κάποτε είπα πως θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που στα πρώτα μου μπασκετικά βήματα είχα τον Κώστα Μπογατσιώτη να με καθοδηγεί. Αν δεν του παρουσιάζαμε καλούς βαθμούς κάθε τρίμηνο στο σχολείο, μας απειλούσε ότι θα μας έκοβε από την ομάδα...(“...θα σας διώξω από την ομάδα και θα γίνεται όλοι σας γκαζολίνες...”, εννοώντας ότι θα γίνουμε φρικιά όπως ο David Bowie στο video clip του όταν τότε πρωτοπαρουσίαζε το τραγούδι Gasoline...). Τέτοιους προπονητές στις μικρές ηλικίες είναι που χρειάζεται όχι μόνο το μπάσκετ αλλά γενικότερα η κοινωνία. Παράλληλα δεν άφησε ποτέ το περιθώριο σε κάποιον γονέα να σκεφτεί ότι μπορεί να επέμβει για να τον επηρεάσει σχετικά με την μπασκετική πρόοδο του παιδιού του. Από την μια πλευρά είχε βάλει όλους τους παίχτες να σκέφτονται πως μπορούν να γίνουν χρήσιμοι για την ομάδα, και από την άλλη – κι αυτό είναι το εκπληκτικό – είχε βάλει όλους τους γονείς να σκέφτονται με ποιο τρόπο μπορεί ο γιός τους να γίνει χρήσιμος στην ομάδα και με αυτόν τον τρόπο να είναι όλοι ευχαριστημένοι. Το κλίμα ήταν τέτοιο που αρκετές συμβουλές αλλά και μπράβο τα παίρναμε από τους γονείς των συμπαικτών μας . Αυτά όμως συνέβαιναν διότι την εποχή του 80 η διοίκηση του ΠΑΠΑΓΟΥ αποφάσισε να δώσει τα ηνία όλων των υποδομών μέχρι και το εφηβικό σε έναν προπονητή με προσωπικότητα και γνώσεις, και όχι σε κάποιον άπειρο ή ανειδίκευτο. Τα αποτελέσματα που ήρθαν τα επόμενα χρόνια δικαίωσαν την κίνηση τους αυτή καθώς αυτή η φουρνιά παιχτών έφτασε την ομάδα στην Ευρώπη για όσους θυμούνται από ιστορία. Την εποχή όμως εκείνη υπήρχε γενικότερα στην κοινωνία διαφορετικό “πρόγραμμα” στα παιδιά. Τότε μεγαλώναμε στους δρόμους, με μπάσκετ ποδόσφαιρο κυνηγητό κρυφτό και πετροπόλεμο. Τα παιδιά πλέον μεγαλώνουν στα διαμερίσματα με internet play station και τηλεόραση. Είναι σαφέστατο πως τα παιδιά δεν ξοδεύουν την ενέργειά τους πουθενά. Αναγκαστικά τα γράφουμε σε ομάδες κολύμβησης ή κάποιου
ομαδικού αθλήματος με σκοπό την άθλησή τους και με δεδομένη την ανάγκη τους να ξεδώσουν κάπου. Μα όποιος και αν είναι ο σκοπός του γονέα, αυτές οι ώρες για τα παιδιά παραμένουν οι ώρες παιχνιδιού. Οι ώρες που δεν χωράει η πίεση και οι συμβουλές του γονέα, οι ώρες που θα δουν τους φίλους τους και θα τρέξουν μαζί τους, θα γελάσουν μέσα από το παιχνίδι, θα συναγωνιστούν σε κάτι. Ποτέ δεν θα πρέπει να ξεχνάμε οτι το παιδί μεγαλώνει σωστά μόνο αν αναπτύσσεται σωστά σε τρεις κατηγορίες: α)Σωματικά, β)πνευματικά και γ)ψυχικά. Η σωστή διατροφή και η μόρφωση ανήκουν στην «τροφή» των πρώτων κατηγοριών, το παιχνίδι ανήκει στην «τροφή» της τρίτης κατηγορίας. Αν εμείς οι γονείς πιέζουμε τα παιδιά μας την ώρα του παιχνιδιού, ωθώντας τα στον πρωταθλητισμό και στην επίτευξη στόχων από τόσο μικρή ηλικία, το πιθανότερο είναι τα παιδιά μας να μισήσουν τον αθλητισμό γενικότερα. Τα αποτελέσματα από ένα παιδί το οποίο θα αποσυρθεί από τον αθλητισμό από μικρή ηλικία για τον οποιονδήποτε λόγο είναι τραγικά. Προσέξτε πιθανές επιπτώσεις:
1- Ο αθλητισμός χάνει ένα πιθανό ταλέντο και η κοινωνία ένα πιο υγιές άτομο όπως και ο ίδιος μια πιο υγιή ζωή.
2- Πιθανών να μην γινόταν ποτέ καλός παίχτης, μα η αγάπη του για τον αθλητισμό να τον κρατούσε στον ίδιο χώρο στον οποίο θα μπορούσε να προσφέρει από άλλο πόστο ως προπονητής διαιτητής παράγοντας μάνατζερ κλπ (διότι στον υγιή αθλητισμό όλοι χρειάζονται).
3- Αν μιλάμε για έναν άνθρωπο ο οποίος θα είχε την τύχη να αναπτυχθεί οικονομικά θα μπορούσε να προσφέρει και ως χορηγός στην ομάδα ή στην άθλημα που αγάπησε.
4- Ακόμα και αν δεν γινόταν τίποτα από τα παραπάνω, έναν απογοητευμένο από τον αθλητισμό άνθρωπο τον χάνει πρώτα απ όλα το ίδιο του το άθλημα σαν οπαδό.
5- Και ίσως το χειρότερο απ' όλα είναι, ότι όντας ο ίδιος απογοητευμένος, δεν θέλει να περάσει στο ίδιο του το παιδί τα ίδια συναισθήματα και δεν το αφήνει κι αυτό να ασχοληθεί με τον αθλητισμό.
Δεν θέλω να επεκταθώ παραπάνω στο θέμα, εξάλλου είναι τόσο μεγάλο που πιθανών κάποιος κάποτε να γράψει βιβλίο σχετικά. Πρόθεση μου ήταν περισσότερο να δώσω τροφή για σκέψη σε προπονητές και παράγοντες. Δεν ξέρω αν σας κούρασα με τις παραπάνω σκέψεις μου, αφού κάνατε υπομονή όμως μέχρι εδώ, θα σας παρακαλούσα να παρακολουθήσετε την ολιγόλεπτη ταινία που είναι σχετική με το θέμα στην οποία πρωταγωνιστούν αρκετοί γνωστοί του μπάσκετ. Θα συνιστούσα ιδιαίτερα, να την δείξετε σε κάθε γονέα που φέρνει το παιδί του στο μπάσκετ. Ευχαριστώ τον καλό μου φίλο και προπονητή της San Jose Leon, Miguel Angel Estrada Blanco ο οποίος μου έστειλε την ταινία αυτή. Άλλο ένα από τα καλά του αθλητισμού, ότι έχω κάνει καλούς φίλους σχεδόν σε όλο το κόσμο.
About STARENTZIS SAKIS
.jpg)
