25 καλοκαίρια...μπάσκετ

 COACH ΚΥΡΟΥΔΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ
ΠΗΓΗ http://coachkyroudis.blogspot.com/

Το καλοκαίρι του 1986 ήμουνα 10 χρονών και ήταν το καλοκαίρι που "τρελάθηκα" με το μπάσκετ.
Σε κάποιο κάμπιγκ, σε μια ασπρόμαυρη φορητή τηλεόραση (στα μάτια μου αυτό ήταν ένα θαύμα, αφού δεν μπορούσα να φανταστώ τηλεόραση σε εξωτερικό χώρο) κάποιου Έλληνα μετανάστη από τη Γερμανία, κάθε βράδι, προσπαθούσα να καταλάβω τι είναι αυτό που συμβαίνει μπροστά στα μάτια μου. Από ποιες μακρινές χώρες μπορεί να είναι όλοι αυτοί οι αντίπαλοι, γιατί είναι τόσο τεράστιοι, πως είναι δυνατόν αυτός ο Όσκαρ Σμιτ να με εκνευρίζει τόσο και κυρίως πως είναι δυνατόν κάποιος Νίκος Γκάλης, να έχει ζουρλάνει τους πάντες, να σκοράρει σαν πολυβόλο και να τελειώνει τη διοργάνωση στην 1η θέση των σκόρερ κάνοντας τη 10η στη διοργάνωση Ελλάδα, να μοιάζει κι αυτή 1η, χάρη στη δική του διάκριση.
Από τότε έχει περάσει ακριβώς ένα τέταρτο...του αιώνα και η ζωή μου είναι πάντα..."και μπάσκετ". Σχολείο και μπάσκετ, σπουδές και μπάσκετ, δουλειά και μπάσκετ, γυναίκα-παιδιά και μπάσκετ... Κι αν οι διακρίσεις ήρθαν η μία μετά την άλλη και το μπάσκετ ποτέ δεν μας απογοήτευσε, οι άνθρωποί του μάλλον διεφθάρησαν από την ίδια την επιτυχία.
Βασιλακόπουλος και τότε, Βασιλακόπουλος και τώρα...και το να κάνω εγώ κριτική σε έναν άνθρωπο που ένα μεγάλο ποσοστό (ίσως συντριπτικό) των ανθρώπων του χώρου κατακρίνει νυχθημερόν και που προσωπικά αντιπαθώ ούτως ή άλλως, δεν με ενδιαφέρει. Θα περιοριστώ στο να πω πως αν το να αντιμετωπίζει κανείς ως αγγαρία τη συμμετοχή του στην εθνική είναι κατακριτέο, το να την κάνει κάποιος άλλος "μαγαζάκι" του και να στήνει μια ολόκληρη δικτατορία γύρω της, αποτελεί για μένα, ύβρη.
Θα ήθελα όμως, οι σημερινοί παίκτες να αντιλαμβάνονται ότι υπάρχει πάντα κάτι μεγαλύτερο από τον εγωισμό μας, κάτι μεγαλύτερο ακόμη κι απ'το δίκιο μας. Κάτι που μάλλον αντιλαμβάνεται ο -συνομήλικος και ίσως αυτό να μην είναι άσχετο - Χαραλαμπίδης, που με άφησε άφωνο με τις δηλώσεις του και την βαθειά αίσθηση μέτρου που επέδειξε. Δεν μιλάω για τις σημαίες, το έθνος των Ελλήνων, την περηφάνεια μας ως λαού και όλα αυτά που κραυγάζουν διάφοροι, λες και το μέλλον του ελληνικού έθνους έχει εναποτεθεί πια και εξαρτάται αποκλειστικά από τις...αθλοπαιδειές.
Για μένα, αυτό που ξεπερνάει τα πάντα, αυτό που στο δικό μου μυαλό πρέπει να είναι το απόλυτο κίνητρο για κάθε Έλληνα αθλητή, σε κάθε εθνική ομάδα, είναι τα παιδιά που ακολουθούν. Τα 10χρονα που όπως εγώ πριν 25 χρόνια, κάθονται μπροστά σε μια τηλεόραση και τρώνε τα νύχια τους ή σταυρώνουν τα δάχτυλα και με το βλέμμα προς τα πάνω προσεύχονται να βάλει τη βολή ο παίκτης με το εθνόσημο. Τα παιδιά αυτά που σε ένα κόσμο...BAKUGAN, ψάχνουν να βρουν κάποιο πρότυπο, κάποιον ήρωα ΑΛΗΘΙΝΟ. Και ο Σοφοκλής και ο κάθε Σοφοκλής και ο κάθε Διαμαντίδης, είναι τέτοιοι "σούπερ ήρωες" στα μάτια τους. Είναι αυτοί που δείχνουν ότι και κάτι άλλο είναι εφικτό πέρα από την μικρότητα, τον εγωισμό και τα πάθη μας.
Και γι'αυτό και μόνο γι'αυτό δεν είχαν δικαίωμα να απουσιάζουν.
Από 'κει και πέρα, ο καθένας είναι υπεύθυνος για τις επιλογές του. Εγώ πάντως, από 31
Αυγούστου θα είμαι στημένος ξανά, και πάλι δέκα χρονών, μαζί με τον κολλητό μου που είναι πεντέμησι και θα βλέπουμε εθνική, με όποιο ρόστερ κατέβει, ξέροντας πως ακόμα υπάρχουν ήρωες...