Η ΟΜΑΔΑ
ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΜΠΛΟΚ ΤΟΥ ΚΟΟΥΤΣ ΤΖΩΡΤΗ ΔΙΚΑΙΟΥΛΑΚΟΥ
http://coachgd.blogspot.com/
Μια από τις πολλές βασικές έγνοιες που έχουμε εμείς οι προπονητές στο μυαλό μας είναι το πως θα κατορθώσουμε να κάνουμε 12 παίχτες να μοιάζουν με ομάδα και έτσι να συμπεριφέρνονται στο παρκέ। Χρησιμοποιούμε πολλά τρικ για να το πετύχουμε αυτό. Τους ντύνουμε ομοιόμορφα στα ταξίδια ή ακόμα και την ώρα του φαγητού, τους βάζουμε στα δωμάτια όπως εμείς θέλουμε και όχι όπως αυτοί προτιμούν, κάνουμε δείπνα προς σύσφιξη σχέσεων, προετοιμασίες με πολυήμερες διαμονές σε ακριβά ξενοδοχεία, μέχρι και διαμονή σε ελεύθερο camping στο βουνό έχω ακούσει όπως και ομαδικό σπάσιμο βράχων με σφυριά και αξίνες...(???)... Τα περισσότερα είναι καλές ιδέες, μα νομίζω ότι κάπου εκεί σταματάει η προσπάθειά μας και επαναπαυόμαστε στο φιλότιμο και την "καλή χημεία" των παιχτών.
Κι όμως, ξεχνάμε κάτι πολύ πολύ βασικό. Ότι για να κάνουν κάτι οι παίχτες μας και να αποδώσει, πρέπει να είναι συνειδητό. Οι γενιές έχουν αλλάξει, πάρτε για παράδειγμα πριν 20-30 χρόνια ο προπονητής αρκούσε να δώσει μια εντολή και ήταν μαθηματικά σίγουρο ότι οι υπάκουοι παίχτες του θα την εφάρμοζαν μόνο και μόνο γιατί το είπε ο κόουτς. Στις μετέπειτα γενιές της αμφισβήτησης, ο παίχτης πριν κάνει κάτι θέλει να αναλύσει το γιατί πρέπει να το κάνει, και αν δεν το καταλάβει δεν πρόκειται να το κάνει, ή τουλάχιστον δεν θα το κάνει τόσο καλά όσο το θέλει ο προπονητής του. Επομένως, για να επανέρθουμε στο θέμα μας, για να γίνουν οι 12 παίχτες ομάδα, δεν αρκεί να τους το επιβάλλουμε ή να τους οδηγήσουμε σε αυτά τα μονοπάτια. Χρειάζεται να τους πάρουμε από το χέρι και να τους καθοδηγούμε βήμα βήμα. Ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι μιλάμε σε ανθρώπους αρκετά ώριμους πνευματικά για να καταλαβαίνουν τι τους λέμε, μα όχι τόσο ώριμους και ¨περπατημένους¨ στην ζωή για να κατανοούν πλήρως το πως θα γίνονται αυτά που λέμε.
Στους παίχτες μας δεν θα πρέπει ποτέ να σταματάμε να τους διδάσκουμε όποτε νιώθουμε ότι το έχουν ανάγκη. Δεν διδάσκουμε μόνο άμυνα επίθεση ή τους επιπλήτουμε σε θέματα συμπεριφοράς. Θυμηθείτε τους προπονητές που αγαπήσατε όταν κάνατε εσείς τα πρώτα σας βήματα. Γιατί τους αγαπήσατε άραγε; Πολύ απλά γιατί ήταν το πρώτο σας ίνδαλμα στο χώρο, γιατί σας ενέπνεε μαγεία και αγάπη για το μπάσκετ χωρίς απαραίτητα να μίλαγε πάντα ή μόνο για το μπάσκετ. Θυμάμαι τον πρώτο μου προπονητή με τόση ευγνωμοσύνη και αγάπη. Ο Κώστας Μπογατσιώτης δημιούργησε μια μεγάλη φουρνιά παιχτών στον Παπάγο οι οποίοι έκαναν καλή καριέρα με την ομάδα, μα ποτέ δεν θα ξεχάσουμε επίσης τον τρόμο που νιώθαμε όταν υποχρεούμασταν να του δείξουμε τους ελέγχους από το σχολείο, μέχρι που μας απειλούσε ότι θα μας σταματήσει από το μπάσκετ αν δεν βελτιωνόμασταν. Αυτός ο άνθρωπος μας ενέπνεε όχι μόνο στο μπάσκετ αλλά και στην ζωή. Τέτοιου είδους προπονητές δεν πρέπει να σταματήσουμε ποτέ να είμαστε, είτε κοουτσάρουμε μίνι, είτε επαγγελματική ανδρική ομάδα Ευρωλίγκας. Διότι όπως είπε κάποτε ο μεγάλος Zeljko Obradovic, "...όσο αυστηρός ή πολύ πολύ σκληρός θέλεις να είσαι με τους παίχτες σου μέσα στο παρκέ, άλλο τόσο κοντά τους στα προβλήματά τους πρέπει να είσαι και εκτός παρκέ, αλλιώς δεν θα πετύχεις τίποτα...". Κι επειδή πέρασα σαν προπονητής κι από ακαδημίες αλλά και από επαγγελματική ομάδα Ευρωλίγκας, σας διαβεβαιώνω ότι είτε μιλάμε για παιδιά, είτε για σούπερ σταρ και επαγγελματίες παίχτες, όλοι κάποια στιγμή τυχαίνει να έχουν προσωπικά προβλήματα, άλλης φύσεως βέβαια.
Στις πρώτες μου προπονήσεις στην ομάδα του Αθηναϊκού, κάπου τον περασμένο Ιούνιο, σε μια από τις ομιλίες μου προσπάθησα να δώσω στις παίχτριές μου να καταλάβουν την σημασία της δεμένης ομάδας. Υπήρχαν πολλές φήμες για κακές σχέσεις μεταξύ των παιχτριών, μα δεν ήθελα να πιστέψω τίποτα, απλά έδωσα μεγαλύτερη βάση στην ομιλία περί ομάδας. Τους εξήγησα ότι για να πετύχει μια ομάδα χρειάζεται να ανέβει κάποια σκαλοπάτια. Αν κάποιο σκαλοπάτι δεν είναι σταθερό τότε θα γκρεμιστεί όλο το οικοδόμημα. Και το πρώτο σκαλοπάτι ήταν να γίνουν ομάδα! Τους έθεσα προ των ευθυνών τους ότι αυτό ήταν καθαρά μια δικιά τους υπόθεση, στα υπόλοιπα σκαλοπάτια θα μπορούσα να συμβάλω κι εγώ για να τα χτίσουμε και να τα ανεβούμε, μα αν το πρώτο δεν το χτίσουν πάνω σε γερά θεμέλια αυτές τότε δεν θα κάνουμε τίποτα. Λίγες μέρες αργότερα κατάλαβα ότι όλα αυτά που είχα πει μάλλον ταξίδεψαν στον αέρα, παρ' ότι όλες δείξανε να συμφωνούνε και να καταλαβαίνουν τι εννοώ. Συγκεκριμένα τρεις συμπαίχτριές τους όπως και ο προπονητής τους, διεκδικούσανε με την Εθνική ομάδα μια ακόμη πρόκριση σε Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα, με τρία παιχνίδια στην Ελλάδα και τρία εκτός. Βάλαμε την ώρα της προπόνησης νωρίς έτσι ώστε να μπορέσουν οι παίχτριες του Αθηναϊκού να παρακολουθήσουν το ματς, κάτι που ζητήσαμε. Ζήτημα ήταν αν ήρθαν δυο. Πριν τον επόμενο αγώνα της Εθνικής κατάφερα και βρέθηκα σε μια προπόνηση του Αθηναϊκού. Είχαμε άλλη μια ομιλία, διαφορετική αυτή την φορά. Μάλλον καμία δεν είχε καταλάβει πόσο σημαντικό ήταν για τις διεθνείς μας και φίλες τους ή απλά συμπαίκτριές τους, η πρόκριση. Τους θύμισα περιστατικά που γνώριζα, που κάποιες ήταν παρούσες την ώρα που ορκιζόταν η συμπαίκτριά τους για να πάρει το πτυχίο της από το πανεπιστήμιο, δεν θα μπορούσε να κάνει το ίδιο για τους αγώνες πρόκρισης; Προσπάθησα να τους δώσω να καταλάβουν ότι τον συμπαίχτη μας δεν είναι ανάγκη να ταιριάζουμε για να τον αγαπάμε και να του συμπαραστεκόμαστε. Απλά πρέπει να είμαστε δίπλα του γιατί είναι κι αυτός ένας από εμάς. Νομίζω ότι φάνηκε σαν να τους το επέβαλλα, όμως το καλό ήταν ότι κατάλαβαν πως δεν είμαι από τους ανθρώπους που λένε κάτι έτσι απλά για να το λένε μα επιμένουν μέχρι να γίνει. Με χαρά είδα στο επόμενο ματς της Εθνικής σχεδόν όλη την ομάδα, αν και ήξερα ότι είχαμε ακόμη πολύ δουλειά να κάνουμε σε αυτόν τον τομέα. Χρησιμοποίησα αρκετά από τα τρικ που ανέφερα στην αρχή, περισσότερο όμως κοίταζα να τους μιλάω απ' ευθείας στην καρδιά και όχι μόνο στα αυτιά. Προσπάθησα να τις πείσω πως για να πετύχουν αυτό που θέλαμε δεν ήταν ανάγκη να προσπαθήσουν να γίνουν φίλες, μόνο να σεβαστούν την διαφορετικότητα της άλλης. Απλά έπρεπε να καταλάβουν τι μπορούσε να κάνει η άλλη, και κυρίως τι ΔΕΝ μπορούσε να κάνει! Πάνω σε αυτό δουλέψαμε περισσότερο, εκεί ακριβώς αρχίσανε να αποδίδουνε σεβασμό η μια στην άλλη, τότε ήταν που άρχισε να αγαπάει η μία την άλλη. Γιατί τότε, πολύ απλά, δεν την ένοιαζε καμία αν δεν είναι τέλεια, ήξερε ότι την σεβόντουσαν για ότι ακριβώς ήταν.
Τελικά η ομάδα έκανε μια καταπληκτική χρονιά. Τέτοιο δέσιμο παιχτριών δεν έχω δει ούτε σε αντρική ομάδα, αν και υπήρχαν πολλές διαφορετικές κατηγορίες παιχτριών.
Παλιές-νέες, Ελληνίδες-ξένες, μεγάλες-μικρές, ιδιότροπες-πιο εύκολες, έμπειρες-άπειρες, παίχτριες με μεγάλη συμμετοχή-παίχτριες με μικρό χρόνο συμμετοχής κ.ά. Όλες βοηθήσανε στην δημιουργία αυτού του κλίματος, αυτών των σχέσεων. Μα αυτό που με εντυπωσίασε ήταν πως στις δύσκολες στιγμές όλες προσπαθούσαν να στηρίξουν η μια την άλλην.
Πριν μια εβδομάδα (δέκα μήνες μετά την πρώτη μου ομιλία στην ομάδα) έχασα τον πατέρα μου. Όλες οι παίχτριες θέλησαν να παρευρεθούν στην κηδεία για να μου συμπαρασταθούν, κάποιες μάλιστα άλλαξαν και τα εισιτήρια τους παρ' ότι η σαιζόν είχε τελειώσει για αυτές και ετοιμαζόντουσαν για ολιγοήμερες διακοπές. Δεν το έκαναν σποραδικά, παρευρέθησαν σαν ομάδα και έδειξαν πόσο ενωμένες είναι όταν ένας δικός τους άνθρωπος τους είχε ανάγκη. Τους ευχαριστώ θερμά γι' αυτό. Η παρουσία τους και τα λόγια τους ήταν βάλσαμο για μένα. Μα μου έδειξαν επίσης για ποιο λόγο αν και outsider πήραν το πρωτάθλημα και μάλιστα αήττητες, πως ήταν ενωμένες στα δύσκολα ακριβώς όπως εκείνη την ημέρα, γιατί έκαναν την πορεία που έκαναν. Γιατί πρώτα έγιναν ομάδα με συνειδητή προσπάθεια, αλλά και γιατί ότι κι αν έκαναν στη συνέχεια, το έκαναν με συνειδητή προσπάθεια!!!
http://coachgd.blogspot.com/
Μια από τις πολλές βασικές έγνοιες που έχουμε εμείς οι προπονητές στο μυαλό μας είναι το πως θα κατορθώσουμε να κάνουμε 12 παίχτες να μοιάζουν με ομάδα και έτσι να συμπεριφέρνονται στο παρκέ। Χρησιμοποιούμε πολλά τρικ για να το πετύχουμε αυτό. Τους ντύνουμε ομοιόμορφα στα ταξίδια ή ακόμα και την ώρα του φαγητού, τους βάζουμε στα δωμάτια όπως εμείς θέλουμε και όχι όπως αυτοί προτιμούν, κάνουμε δείπνα προς σύσφιξη σχέσεων, προετοιμασίες με πολυήμερες διαμονές σε ακριβά ξενοδοχεία, μέχρι και διαμονή σε ελεύθερο camping στο βουνό έχω ακούσει όπως και ομαδικό σπάσιμο βράχων με σφυριά και αξίνες...(???)... Τα περισσότερα είναι καλές ιδέες, μα νομίζω ότι κάπου εκεί σταματάει η προσπάθειά μας και επαναπαυόμαστε στο φιλότιμο και την "καλή χημεία" των παιχτών.
Κι όμως, ξεχνάμε κάτι πολύ πολύ βασικό. Ότι για να κάνουν κάτι οι παίχτες μας και να αποδώσει, πρέπει να είναι συνειδητό. Οι γενιές έχουν αλλάξει, πάρτε για παράδειγμα πριν 20-30 χρόνια ο προπονητής αρκούσε να δώσει μια εντολή και ήταν μαθηματικά σίγουρο ότι οι υπάκουοι παίχτες του θα την εφάρμοζαν μόνο και μόνο γιατί το είπε ο κόουτς. Στις μετέπειτα γενιές της αμφισβήτησης, ο παίχτης πριν κάνει κάτι θέλει να αναλύσει το γιατί πρέπει να το κάνει, και αν δεν το καταλάβει δεν πρόκειται να το κάνει, ή τουλάχιστον δεν θα το κάνει τόσο καλά όσο το θέλει ο προπονητής του. Επομένως, για να επανέρθουμε στο θέμα μας, για να γίνουν οι 12 παίχτες ομάδα, δεν αρκεί να τους το επιβάλλουμε ή να τους οδηγήσουμε σε αυτά τα μονοπάτια. Χρειάζεται να τους πάρουμε από το χέρι και να τους καθοδηγούμε βήμα βήμα. Ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι μιλάμε σε ανθρώπους αρκετά ώριμους πνευματικά για να καταλαβαίνουν τι τους λέμε, μα όχι τόσο ώριμους και ¨περπατημένους¨ στην ζωή για να κατανοούν πλήρως το πως θα γίνονται αυτά που λέμε.
Στους παίχτες μας δεν θα πρέπει ποτέ να σταματάμε να τους διδάσκουμε όποτε νιώθουμε ότι το έχουν ανάγκη. Δεν διδάσκουμε μόνο άμυνα επίθεση ή τους επιπλήτουμε σε θέματα συμπεριφοράς. Θυμηθείτε τους προπονητές που αγαπήσατε όταν κάνατε εσείς τα πρώτα σας βήματα. Γιατί τους αγαπήσατε άραγε; Πολύ απλά γιατί ήταν το πρώτο σας ίνδαλμα στο χώρο, γιατί σας ενέπνεε μαγεία και αγάπη για το μπάσκετ χωρίς απαραίτητα να μίλαγε πάντα ή μόνο για το μπάσκετ. Θυμάμαι τον πρώτο μου προπονητή με τόση ευγνωμοσύνη και αγάπη. Ο Κώστας Μπογατσιώτης δημιούργησε μια μεγάλη φουρνιά παιχτών στον Παπάγο οι οποίοι έκαναν καλή καριέρα με την ομάδα, μα ποτέ δεν θα ξεχάσουμε επίσης τον τρόμο που νιώθαμε όταν υποχρεούμασταν να του δείξουμε τους ελέγχους από το σχολείο, μέχρι που μας απειλούσε ότι θα μας σταματήσει από το μπάσκετ αν δεν βελτιωνόμασταν. Αυτός ο άνθρωπος μας ενέπνεε όχι μόνο στο μπάσκετ αλλά και στην ζωή. Τέτοιου είδους προπονητές δεν πρέπει να σταματήσουμε ποτέ να είμαστε, είτε κοουτσάρουμε μίνι, είτε επαγγελματική ανδρική ομάδα Ευρωλίγκας. Διότι όπως είπε κάποτε ο μεγάλος Zeljko Obradovic, "...όσο αυστηρός ή πολύ πολύ σκληρός θέλεις να είσαι με τους παίχτες σου μέσα στο παρκέ, άλλο τόσο κοντά τους στα προβλήματά τους πρέπει να είσαι και εκτός παρκέ, αλλιώς δεν θα πετύχεις τίποτα...". Κι επειδή πέρασα σαν προπονητής κι από ακαδημίες αλλά και από επαγγελματική ομάδα Ευρωλίγκας, σας διαβεβαιώνω ότι είτε μιλάμε για παιδιά, είτε για σούπερ σταρ και επαγγελματίες παίχτες, όλοι κάποια στιγμή τυχαίνει να έχουν προσωπικά προβλήματα, άλλης φύσεως βέβαια.
Στις πρώτες μου προπονήσεις στην ομάδα του Αθηναϊκού, κάπου τον περασμένο Ιούνιο, σε μια από τις ομιλίες μου προσπάθησα να δώσω στις παίχτριές μου να καταλάβουν την σημασία της δεμένης ομάδας. Υπήρχαν πολλές φήμες για κακές σχέσεις μεταξύ των παιχτριών, μα δεν ήθελα να πιστέψω τίποτα, απλά έδωσα μεγαλύτερη βάση στην ομιλία περί ομάδας. Τους εξήγησα ότι για να πετύχει μια ομάδα χρειάζεται να ανέβει κάποια σκαλοπάτια. Αν κάποιο σκαλοπάτι δεν είναι σταθερό τότε θα γκρεμιστεί όλο το οικοδόμημα. Και το πρώτο σκαλοπάτι ήταν να γίνουν ομάδα! Τους έθεσα προ των ευθυνών τους ότι αυτό ήταν καθαρά μια δικιά τους υπόθεση, στα υπόλοιπα σκαλοπάτια θα μπορούσα να συμβάλω κι εγώ για να τα χτίσουμε και να τα ανεβούμε, μα αν το πρώτο δεν το χτίσουν πάνω σε γερά θεμέλια αυτές τότε δεν θα κάνουμε τίποτα. Λίγες μέρες αργότερα κατάλαβα ότι όλα αυτά που είχα πει μάλλον ταξίδεψαν στον αέρα, παρ' ότι όλες δείξανε να συμφωνούνε και να καταλαβαίνουν τι εννοώ. Συγκεκριμένα τρεις συμπαίχτριές τους όπως και ο προπονητής τους, διεκδικούσανε με την Εθνική ομάδα μια ακόμη πρόκριση σε Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα, με τρία παιχνίδια στην Ελλάδα και τρία εκτός. Βάλαμε την ώρα της προπόνησης νωρίς έτσι ώστε να μπορέσουν οι παίχτριες του Αθηναϊκού να παρακολουθήσουν το ματς, κάτι που ζητήσαμε. Ζήτημα ήταν αν ήρθαν δυο. Πριν τον επόμενο αγώνα της Εθνικής κατάφερα και βρέθηκα σε μια προπόνηση του Αθηναϊκού. Είχαμε άλλη μια ομιλία, διαφορετική αυτή την φορά. Μάλλον καμία δεν είχε καταλάβει πόσο σημαντικό ήταν για τις διεθνείς μας και φίλες τους ή απλά συμπαίκτριές τους, η πρόκριση. Τους θύμισα περιστατικά που γνώριζα, που κάποιες ήταν παρούσες την ώρα που ορκιζόταν η συμπαίκτριά τους για να πάρει το πτυχίο της από το πανεπιστήμιο, δεν θα μπορούσε να κάνει το ίδιο για τους αγώνες πρόκρισης; Προσπάθησα να τους δώσω να καταλάβουν ότι τον συμπαίχτη μας δεν είναι ανάγκη να ταιριάζουμε για να τον αγαπάμε και να του συμπαραστεκόμαστε. Απλά πρέπει να είμαστε δίπλα του γιατί είναι κι αυτός ένας από εμάς. Νομίζω ότι φάνηκε σαν να τους το επέβαλλα, όμως το καλό ήταν ότι κατάλαβαν πως δεν είμαι από τους ανθρώπους που λένε κάτι έτσι απλά για να το λένε μα επιμένουν μέχρι να γίνει. Με χαρά είδα στο επόμενο ματς της Εθνικής σχεδόν όλη την ομάδα, αν και ήξερα ότι είχαμε ακόμη πολύ δουλειά να κάνουμε σε αυτόν τον τομέα. Χρησιμοποίησα αρκετά από τα τρικ που ανέφερα στην αρχή, περισσότερο όμως κοίταζα να τους μιλάω απ' ευθείας στην καρδιά και όχι μόνο στα αυτιά. Προσπάθησα να τις πείσω πως για να πετύχουν αυτό που θέλαμε δεν ήταν ανάγκη να προσπαθήσουν να γίνουν φίλες, μόνο να σεβαστούν την διαφορετικότητα της άλλης. Απλά έπρεπε να καταλάβουν τι μπορούσε να κάνει η άλλη, και κυρίως τι ΔΕΝ μπορούσε να κάνει! Πάνω σε αυτό δουλέψαμε περισσότερο, εκεί ακριβώς αρχίσανε να αποδίδουνε σεβασμό η μια στην άλλη, τότε ήταν που άρχισε να αγαπάει η μία την άλλη. Γιατί τότε, πολύ απλά, δεν την ένοιαζε καμία αν δεν είναι τέλεια, ήξερε ότι την σεβόντουσαν για ότι ακριβώς ήταν.
Τελικά η ομάδα έκανε μια καταπληκτική χρονιά. Τέτοιο δέσιμο παιχτριών δεν έχω δει ούτε σε αντρική ομάδα, αν και υπήρχαν πολλές διαφορετικές κατηγορίες παιχτριών.
Παλιές-νέες, Ελληνίδες-ξένες, μεγάλες-μικρές, ιδιότροπες-πιο εύκολες, έμπειρες-άπειρες, παίχτριες με μεγάλη συμμετοχή-παίχτριες με μικρό χρόνο συμμετοχής κ.ά. Όλες βοηθήσανε στην δημιουργία αυτού του κλίματος, αυτών των σχέσεων. Μα αυτό που με εντυπωσίασε ήταν πως στις δύσκολες στιγμές όλες προσπαθούσαν να στηρίξουν η μια την άλλην.
Πριν μια εβδομάδα (δέκα μήνες μετά την πρώτη μου ομιλία στην ομάδα) έχασα τον πατέρα μου. Όλες οι παίχτριες θέλησαν να παρευρεθούν στην κηδεία για να μου συμπαρασταθούν, κάποιες μάλιστα άλλαξαν και τα εισιτήρια τους παρ' ότι η σαιζόν είχε τελειώσει για αυτές και ετοιμαζόντουσαν για ολιγοήμερες διακοπές. Δεν το έκαναν σποραδικά, παρευρέθησαν σαν ομάδα και έδειξαν πόσο ενωμένες είναι όταν ένας δικός τους άνθρωπος τους είχε ανάγκη. Τους ευχαριστώ θερμά γι' αυτό. Η παρουσία τους και τα λόγια τους ήταν βάλσαμο για μένα. Μα μου έδειξαν επίσης για ποιο λόγο αν και outsider πήραν το πρωτάθλημα και μάλιστα αήττητες, πως ήταν ενωμένες στα δύσκολα ακριβώς όπως εκείνη την ημέρα, γιατί έκαναν την πορεία που έκαναν. Γιατί πρώτα έγιναν ομάδα με συνειδητή προσπάθεια, αλλά και γιατί ότι κι αν έκαναν στη συνέχεια, το έκαναν με συνειδητή προσπάθεια!!!
About STARENTZIS SAKIS
.jpg)
