ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ

Γράφει ο ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΙΩΑΝΝΟΥ

ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ… : Ο τελικός του Μπερσί δεν ανέδειξε μόνο τις (αγωνιστικές) διαφορές Μπαρτσελόνα και Ολυμπιακού, αλλά επιβεβαίωσε για μία ακόμη φορά τη διαφορά φιλοσοφίας μεταξύ ισπανικού και ελληνικού μπάσκετ γενικότερα.

Ανεξάρτητα από το αν ο τελικός του «Μπερσί» τελείωνε με 5 , 10 ή 20 πόντους διαφορά υπέρ της Μπαρτσελόνα, τα βασικά συμπεράσματα του φάιναλ φορ δεν θα ήταν διαφορετικά.

Τι είδαμε , δηλαδή, στο Παρίσι;

Ο,τι ακριβώς βλέπουμε τα τελευταία πέντε (τουλάχιστον) χρόνια. Ένα ισπανικό μπάσκετ (αναφερόμαστε στη γενική φιλοσοφία είτε των εθνικών ομάδων είτε των συλλόγων) που είναι πιο γρήγορο , πιο δυνατό , πιο θεαματικό και άρα πιο ελκυστικό από το ελληνικό (και σε επίπεδο εθνικό ομάδων και σε επίπεδο συλλόγων).

Αυτό που παρακολουθήσαμε στον προχθεσινοβραδινό τελικό του Παρισιού μεταξύ Μπαρτσελόνα και Ολυμπιακού είναι μια μικρογραφία των όσων παρακολουθούμε τα τελευταία χρόνια και στο επίπεδο των εθνικών ομάδων μεταξύ των δυο χωρών.

Οι Ισπανοί (με τις όποιες προσθήκες ξένων) τρέχουν πιο πολύ στο παρκέ , βάζουν περισσότερη δύναμη και –κυρίως- έχουν τελειοποιήσει την τακτική (που ανέλυσε για λογαριασμό του ΦΩΤΟΣ τις παραμονές του φάιναλ φορ και ο Θόδωρος Ροδόπουλος) σύμφωνα με την οποία «οι παίκτες επιδεικνύουν μια αέναη κίνηση στο παρκέ – με ή χωρίς την μπάλα- και το σπουδαιότερο: Σουτάρουν αμέσως μετά το σκριν. Πιάνουν τη μπάλα και σουτάρουν, με ένα φοβερό ρυθμό». Και συνήθως ευστοχούν (συμπληρώνουμε εμείς)…

Ο Τσάβι Πασκουάλ , με άλλα λόγια, ζήτησε από τους παίκτες του , αυτά που πάντα ζητάει ένας γαλουχημένος με την ισπανική φιλοσοφία του μπάσκετ προπονητής. Στα 37,5 χρόνια του ο Πασκουάλ δεν δημιούργησε δική του σχολή μπάσκετ. Απλώς βάδισε στα χνάρια του Ρενέσες , του Ερνάντεθ και των υπολοίπων μεγάλων Ισπανών κόουτς.
Ο Ρούμπιο , άλλωστε, δημιούργημα του Ρενέσες είναι. Και ο Ναβάρο η πλέον χαρακτηριστική φιγούρα του ισπανικού μοντέλου.

Συνεπώς ας μην προσπαθούμε να τετραγωνίσουμε τον κύκλο. Ας αντιληφθούμε ότι ήρθε η ώρα να αλλάξουμε (έστω κάποιες αρχές) από την αγωνιστική μας φιλοσοφία , ως ελληνικό μπάσκετ.
Και – για να μην παρεξηγηθούμε- δεν λέμε ότι πρέπει να εγκαταλειφθεί το (από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004) μοντέλο μας , το οποίο είναι βασισμένο στην άμυνα… (Διότι προχθές η Μπαρτσελόνα έπαιξε και άμυνα. Και μάλιστα σκληρή με την ανοχή των διαιτητών)… Εκείνο που λέμε είναι ότι το μοντέλο μας χρειάζεται να εμπλουτιστεί με μια καλύτερη και πιο αποτελεσματική επιθετική λειτουργία. Κι επειδή –όπως λένε- το μπάσκετ είναι στο DNA μας , μπορούμε να το κάνουμε. Μπορούμε να παίξουμε , όπως παίζουν οι Ισπανοί . Η τουλάχιστον , μπορούμε να το προσπαθήσουμε. Κι αν δούμε ότι δεν έχουμε την ικανότητα ή τα…εργαλεία για να το πράξουμε , τότε ας αφοσιωθούμε αποκλειστικά στην σιδηρά άμυνα. Με την άμυνα , άλλωστε, επιχείρησε η (ελλιπής και προβληματική φέτος) ΤΣΣΚΑ να ρίξει το καναβάτσο την Μπάρτσα στον ημιτελικό της Παρασκευής και λίγο έλειψε να τα καταφέρει…

ΥΓ: Κι επειδή πολλοί μπορεί να βασισθούν στα νούμερα (ξέρετε οι αιρθμοί είναι ο καλύτερος τρόπος για να παραποιήσεις την πραγματικότητα), να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Η καλύτερη επίθεση δεν είναι εκείνη που απλά βάζει 80 ή 90 πόντους. Η καλύτερη επίθεση είναι εκείνη που βάζει τους περισσότερους (κατά μέσο όρο) πόντους απέναντι στις καλύτερες άμυνες.

ΠΗΓΗ : http://grbasket.blogspot.com/search/label/%CE%92%CE%91%CE%93%CE%93%CE%95%CE%9B%CE%97%CE%A3%20%CE%99%CE%A9%CE%91%CE%9D%CE%9D%CE%9F%CE%A5