Προπονητής... υπάλληλος;

Στον ελληνικό αθλητικό χώρο η σύμπνοια, αλληλοστήριξη και κοινή αντιμετώπιση θεμάτων και προβλημάτων που επί μακρόν απασχολούν αθλητές και προπονητές είναι απ’ ότι φαίνεται φαινόμενο ενοχλητικό για κάποιους που δεν επιθυμούν να βρουν λύσεις και να βοηθήσουν το ελληνικό μπάσκετ να αναπτυχθεί αλλά προτιμούν να διαχωρίζουν, διχάζουν, απομονώνουν και υποβαθμίζουν αυτό που τους «ενοχλεί» χρησιμοποιώντας λέξεις ή εκφράσεις με τόνο υποτιμητικό.

Ένα όμως είναι βέβαιο:

Ανεξάρτητα απ’ τη νομική φύση της σχέσεως (υπαλληλική ή όχι) που συνδέει τους προπονητές με τα σωματεία ή τις ΚΑΕ, ο προπονητής είτε είναι υπάλληλος είτε είναι ελεύθερος επαγγελματίας, είτε η ομάδα του είναι στην Α1 είτε σε τοπική κατηγορία, είτε οι αθλητές που προπονεί είναι επαγγελματίες είτε παιδιά 7 και 8 ετών, παράγει έργο σε τεχνικό, ατομικό, ομαδικό επίπεδο, δημιουργεί προσωπικότητες, διαμορφώνει ψυχολογίες και σύνολα, αγωνίζεται μαζί τους, θέλει να πρωταγωνιστεί δημιουργώντας ενότητα από διαφορετικούς ανθρώπους, με διαφορετικές νοοτροπίες, με διαφορετικά χαρακτηριστικά που όμως αγωνίζονται μαζί με κοινούς στόχους, συναισθήματα και προβληματισμούς.

Η υπαλληλοποίηση του έργου που καλείται να φέρει εις πέρας ο προπονητής δεν αντανακλά τίποτε άλλο παρά τη σημερινή πραγματικότητα που αντιμετωπίζει αθλητές και προπονητές μόνο ως εκτελεστικά όργανα μιας κακώς νοούμενης ανταγωνιστικής επιχείρησης παραβλέποντας το νόημα και το σκοπό του αθλητισμού και την ανάγκη βελτίωσης των συνθηκών μέσα στις οποίες αθλητές και προπονητές καλούνται να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους. Ίσως τελικά αυτό που ενοχλεί είναι ότι σ’ αυτό το αθλητικό «έργο» πρωταγωνιστές θα είναι πάντα οι αθλητές και οι προπονητές.

πηγη http://www.sepk.gr/