Τζόρνταν, Μέσι, Μπουλς και Μπάρτσα
Ο Μάνος Μανουσέλης γράφει στο blog του για τα κοινά σημεία των Σικάγο Μπουλς του Τζόρνταν και την Μπαρτσελόνα του Μέσι, που είναι η γοητεία και η μαγεία.
Τι κοινό μπορεί να έχουν οι Σικάγο Μπουλς του Τζόρνταν και η ποδοσφαιρική Μπαρτσελόνα του Μέσι; Η απάντηση είναι εύκολη: Τους συνδέει η μαγεία και η γοητεία. Είναι σχεδόν ανατριχιαστικό να παρακολουθείς στα ομαδικά αθλήματα πολύ μεγάλους αθλητές να συνεργάζονται, να αποδίδουν θέαμα υψηλής ποιότητας, να ανεβάζουν τον δείκτη της ποιότητας τόσο ψηλά, ώστε να σκέφτεσαι: Ήμουν τυχερός που είδα με τα μάτια μου αυτούς τους παίκτες, ήμουν τυχερός που ανήκουν στη δική μου γενιά…
Στις 20 Απριλίου του 1986 ο Μάικλ Τζόρνταν άφησε άφωνο τον κόσμο του μπάσκετ όταν σκόραρε 63 πόντους με τη φανέλα των Μπουλς εναντίον των Σέλτικς στο Μπόστον Γκάρντεν. Ήταν φανερό ότι το
αμερικανικό μπάσκετ είχε βρει ένα νέο σούπερ ήρωα με φυσική γοητεία, αστείρευτο ταλέντο και αθλητικές ικανότητες στα όρια της φαντασίας. Χρειάστηκε να περάσουν ακόμη πέντε χρόνια από εκείνο το βράδυ στη Βοστόνη, για να πανηγυρίσει ο ίδιος και το Σικάγο κάτι περισσότερο από ατομικές διακρίσεις. Από το 1991 ως το 1998 οι Ταύροι της πόλης των ανέμων βγήκαν έξι φορές στους δρόμους για να γιορτάσουν την κατάκτηση του τίτλου στο ΝΒΑ. Τόσος ήταν ο χρόνος που χρειάστηκε για να βρεθεί ο σωστός προπονητής, ο Φιλ Τζάκσον, οι σωστοί συμπαίκτες γύρω από τον Τζόρνταν και η κατάλληλη επιθετική και αμυντική τακτική που θα έφερνε τα δαχτυλίδια του πρωταθλητή στους Μπουλς.
Σήμερα, κοιτάζοντας από μακριά με ψύχραιμο και αντικειμενικό βλέμμα όσα πέτυχε το Σικάγο στη δεκαετία του '90, οι μεγαλύτεροι γνώστες του αθλήματος συμφωνούν ότι, πέρα από τις ειδικές ικανότητες των στελεχών της ομάδας, μέτρησε η επιλογή του Φιλ Τζάκσον να χρησιμοποιήσει την -περίφημη πλέον- τριγωνική επίθεση. Το σύστημα δεν ήταν καινούριο, για την ακρίβεια παραήταν παλιό! Στη δεκαετία του '50 το χρησιμοποιούσε ο Τεξ Γουίντερς, ο συνεργάτης του Τζάκσον στο Κάνσας Στέιτ στο NCAA, αλλά πολύ νωρίτερα το δίδασκαν στα γυμνάσια της Νέας Υόρκης.
Τι σπουδαίο πρέσβευε η triple post offense; Ήταν μια equal opportunities επίθεση όπου ο Τζόρνταν –ο απόλυτος σταρ– και ο Σίμπκινς, ο τελευταίος ρολίστας της ομάδας, έπαιζαν ρόλο στην κυκλοφορία της μπάλας, στην αέναη κίνηση των τριών τριγώνων που σχημάτιζαν οι πέντε παίκτες πάνω στο παρκέ. Η πάσα ήταν το κυρίαρχο στοιχείο του παιχνιδιού. Ανάλογα με το ποια από τις εννέα κεφαλές των τριγώνων ακουμπούσε η μπάλα, θα έπρεπε να κινηθούν οι πέντε παίκτες στις νέες θέσεις χωρίς να βρίσκονται ποτέ μεταξύ τους ούτε πολύ μακριά ούτε πολύ κοντά. Το παιχνίδι ύστερα από χρόνια εξάσκησης έμοιαζε με ύμνο στη γεωμετρία και οι αντίπαλοι ήταν αδύνατο να αντιδράσουν…
Το βράδυ της Δευτέρας 29 Νοεμβρίου του 2010, η Μπαρτσελόνα έκανε τη Ρεάλ να μοιάζει με εικόνα διαλυμένης διαδήλωσης στο κέντρο της Αθήνας. Το 5-0 δεν μιλάει από μόνο του. Θα ήταν διαφορετικό αν το ένα γκολ έμπαινε με μακρινό σουτ, το άλλο από στημένη φάση, το τρίτο με πέναλτι. Στο συγκεκριμένο παιχνίδι η ομάδα του Γκουαρντιόλα κατάφερε και στα πέντε γκολ να βάλει την μπάλα μέσα στη μικρή περιοχή και να εκτελέσει τον ανήμπορο να αντιδράσει Κασίγιας.
Μια γενικά παραδεκτή εκτίμηση είναι πως αυτό το 5-0 δεν ήταν νίκη τακτικής του πάγκου της Μπάρτσα επί του Μουρίνιο. Οι Καταλανοί νίκησαν λόγω της συνοχής και της ποιότητας που έχουν στη μεσαία γραμμή. Οι πάσες που ανταλλάσσουν στο κέντρο του γηπέδου και ο τρόπους που κινούνται χωρίς την μπάλα είναι αποτέλεσμα της εμπειρίας που έχουν αποκτήσει αυτοί οι παίκτες παίζοντας μαζί από τις ακαδημίες (τον περασμένο… αιώνα) μέχρι σήμερα. Κάτι τέτοιο η Ρεάλ δεν μπορεί να κάνει, διότι απλά δεν γίνεται μέσα σε τέσσερις μήνες, όσο μεθοδικά κι αν δουλέψει… Οι Μπλαουγκράνα σε κάποιες στιγμές έμοιαζαν ικανοί να παίξουν με τα μάτια δεμένα, καθώς η κίνηση των 10 παικτών πάνω στο χορτάρι την ώρα που η μπάλα ταξίδευε στον αέρα, έμοιαζε με άσκηση συγχρονισμένης κολύμβησης.
Στα ομαδικά σπορ με μπάλα, όχι μόνο στο μπάσκετ και το ποδόσφαιρο, υπάρχει ένας απαράβατος κανόνας: «Move when the ball moves». Τι σημαίνει αυτό; Ότι υπάρχει μόνο μία μπάλα και 22 ποδοσφαιριστές, μία μπάλα και δέκα μπασκετμπολίστες. Όποιος περιμένει να έρθει η μπάλα στην κατοχή του για να δείξει τι μπορεί να κάνει, απλά ανήκει στο κατώτερο επίπεδο. Γι’ αυτό το λόγο, η κίνηση χωρίς την μπάλα στην πλάτη της άμυνας έχει εξελιχθεί σε επιστήμη, την οποία στο ποδόσφαιρο οι Καταλανοί κατέχουν σήμερα καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο. Στο μπάσκετ οι κορυφαίοι ήταν οι Μπουλς του '90. Και όσο το ψάχνει κανείς, τόσο περισσότερα κοινά στοιχεία βρίσκει ανάμεσα σε αυτές τις υπερομάδες δύο διαφορετικών σπορ.
Η Μπαρτσελόνα, λοιπόν, καθώς οι παίκτες που αγωνίστηκαν στο Μουντιάλ επανέρχονται σταδιακά σε υψηλά επίπεδα αγωνιστικής κατάστασης, θυμίζει και πάλι τη διαστημική ομάδα των δύο προηγούμενων χρόνων. Βλέπουμε και πάλι ένα ομοιογενές σύνολο που λειτουργεί με βάση τόσο ανασταλτικούς όσο και επιθετικούς αυτοματισμούς! Η προσπάθεια ξεκινάει από την ομαδική άμυνα και την πίεση στην μπάλα, συνεχίζεται με τη σεμιναριακή ανάπτυξη χωρίς την μπάλα, τις κάθετες πάσες και ένα τελικό αποτέλεσμα -σε κάθε φάση- εντελώς απρόβλεπτο!
Οι Μπουλς είχαν καταφέρει χάρη στην ίδια λογική να δημιουργήσουν δυναστεία στο ΝΒΑ. Η πιεστική άμυνα, στην οποία συμμετείχαν οι πάντες με πρώτο και καλύτερο τον Τζόρνταν, ήταν το θεμέλιο της επιτυχίας. Κι όταν η κατοχή της μπάλας πήγαινε στους Μπουλς, η τριγωνική επίθεση έμοιαζε με πυρηνικό όπλο. Οι πέντε παίκτες έπαιζαν και τις πέντε θέσεις και η δυνατότητα του παίκτη που κρατούσε την μπάλα να έχει τέσσερις επιλογές πάσας κάθε φορά, έκανε την αμυντική προσπάθεια τόσο δύσκολη, ώστε από ένα σημείο και μετά το μόνο που έκαναν ήταν να ταμπουρωθούν στα… μετόπισθεν, να σταματούν να πιέζουν και να ελπίζουν ότι οι παίκτες του Σικάγου θα έχαναν τα μακρινά σουτ που τους έδιναν… Οι αντίπαλοι των Μπουλς, όπως και η Ρεάλ απέναντι στην Μπαρτσελόνα, έμοιαζαν με συνηθισμένες ομάδες που ακόμη και αν τα έδιναν όλα, απλά δεν μπορούσαν να παρακολουθήσουν τον ρυθμό.
Μπορεί κάποιοι να λένε για λάθη του Μουρίνιο στο συγκεκριμένο ματς, να τα βάζουν με τους παίκτες της Ρεάλ που δεν ανταποκρίθηκαν, αλλά στην πραγματικότητα η απάντηση στο πρόβλημα των Μαδριλένων βρίσκεται στις δηλώσεις του Γκουαρντιόλα μετά το παιχνίδι: «Η σημερινή μας εικόνα είναι αποτέλεσμα δουλειάς των τελευταίων 15-20 ετών. Προσπαθούμε να συνεχίσουμε ό,τι κληροδοτήσαμε από τον Κρόιφ. Είναι επιτυχία πολλών ανθρώπων, από τον πρόεδρο και τους σκάουτερ, εδώ και πολλά χρόνια…»
Το μυστικό των Μπλαουγκράνα βρίσκεται στο προπονητικό κέντρο της Μασία, εκεί όπου δεκάδες προσεκτικά επιλεγμένοι πιτσιρικάδες από όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης κυνηγούν το όνειρό τους. Μαθαίνουν το ποδόσφαιρο με τον τρόπο της Μπαρτσελόνα, όπως τον οραματίστηκε πρώτος ο Γιόχαν Κρόιφ…
Οι αυτοματισμοί, λοιπόν, στα ομαδικά σπορ δεν επιτυγχάνονται από τη μια στιγμή στην άλλη. Χρειάζεται αθλητική παιδεία και χρόνος δουλειάς. Το βασικό συστατικό είναι ο θετικός χαρακτήρας των αθλητών. Συνεπώς πρέπει να βρούμε «καλά παιδιά» με σωστή νοοτροπία, για να χτίσουμε μεγάλες ομάδες; Κατηγορηματικά όχι. Η εκπαίδευση είναι εκείνη που σφυρηλατεί τους χαρακτήρες. Ο Τζόρνταν στο Νορθ Καρολάινα, δίπλα στον Ντιν Σμιθ, έμαθε να σκέφτεται σωστά, όχι μόνο να παίζει όπως πρέπει.
Όταν πήγε στο ΝΒΑ ταλαιπωρήθηκε μέχρι να βρει τον δρόμο του, διότι το σταρ σίστεμ απαιτεί από τα εξέχοντα στελέχη του να φέρονται σαν κακομαθημένες βεντέτες όχι μόνο έξω από το γήπεδο, αλλά και μέσα σε αυτό. Μόλις όμως ανέλαβε ο Τζάκσον τους Μπουλς και ζήτησε από τον Τζόρνταν να εμπιστευτεί τους συμπαίκτες του, να τους βάλει στην επίθεση και να τους δώσει ευθύνες , διότι μόνο έτσι θα κέρδιζε η ομάδα πρωταθλήματα, ο αληθινός σούπερ σταρ κατάλαβε και συμφώνησε. Το πρόγραμμα της προπονητικής ομάδας του Τζάκσον δημιούργησε μία αληθινή ομάδα, όπου η τριγωνική επίθεση δεν έμαθε στους παίκτες μόνο να σκοράρουν αλλά να παίζουν μαζί, να ευχαριστιούνται το παιχνίδι και να απογειώνουν τους φιλάθλους που τους παρακολουθούσαν…
Μπαρτσελόνα και Μπουλς, λοιπόν, σε δύο διαφορετικές εποχές και σε δύο διαφορετικά σπορ, θυμίζουν σήμερα στον ανθρωποφάγο κόσμο του αθλητισμού που απαιτεί εδώ και τώρα θριάμβους, ότι τα βασικά στοιχεία που κάνουν τις μεγάλες ομάδες είναι οι υποτιμημένες μεν, θεμελιώδεις δε, αρχές κάθε πετυχημένης συλλογικής προσπάθειας: Ομαδικότητα, συνεργασία, σκληρή δουλειά, μακροχρόνια προσπάθεια, πίστη, σεβασμός, αυτοπεποίθηση, διαρκής εκπαίδευση και επιμόρφωση…
ΠΗΓΗ http://www.gazzetta.gr/
Τι κοινό μπορεί να έχουν οι Σικάγο Μπουλς του Τζόρνταν και η ποδοσφαιρική Μπαρτσελόνα του Μέσι; Η απάντηση είναι εύκολη: Τους συνδέει η μαγεία και η γοητεία. Είναι σχεδόν ανατριχιαστικό να παρακολουθείς στα ομαδικά αθλήματα πολύ μεγάλους αθλητές να συνεργάζονται, να αποδίδουν θέαμα υψηλής ποιότητας, να ανεβάζουν τον δείκτη της ποιότητας τόσο ψηλά, ώστε να σκέφτεσαι: Ήμουν τυχερός που είδα με τα μάτια μου αυτούς τους παίκτες, ήμουν τυχερός που ανήκουν στη δική μου γενιά…
Στις 20 Απριλίου του 1986 ο Μάικλ Τζόρνταν άφησε άφωνο τον κόσμο του μπάσκετ όταν σκόραρε 63 πόντους με τη φανέλα των Μπουλς εναντίον των Σέλτικς στο Μπόστον Γκάρντεν. Ήταν φανερό ότι το
αμερικανικό μπάσκετ είχε βρει ένα νέο σούπερ ήρωα με φυσική γοητεία, αστείρευτο ταλέντο και αθλητικές ικανότητες στα όρια της φαντασίας. Χρειάστηκε να περάσουν ακόμη πέντε χρόνια από εκείνο το βράδυ στη Βοστόνη, για να πανηγυρίσει ο ίδιος και το Σικάγο κάτι περισσότερο από ατομικές διακρίσεις. Από το 1991 ως το 1998 οι Ταύροι της πόλης των ανέμων βγήκαν έξι φορές στους δρόμους για να γιορτάσουν την κατάκτηση του τίτλου στο ΝΒΑ. Τόσος ήταν ο χρόνος που χρειάστηκε για να βρεθεί ο σωστός προπονητής, ο Φιλ Τζάκσον, οι σωστοί συμπαίκτες γύρω από τον Τζόρνταν και η κατάλληλη επιθετική και αμυντική τακτική που θα έφερνε τα δαχτυλίδια του πρωταθλητή στους Μπουλς.
Σήμερα, κοιτάζοντας από μακριά με ψύχραιμο και αντικειμενικό βλέμμα όσα πέτυχε το Σικάγο στη δεκαετία του '90, οι μεγαλύτεροι γνώστες του αθλήματος συμφωνούν ότι, πέρα από τις ειδικές ικανότητες των στελεχών της ομάδας, μέτρησε η επιλογή του Φιλ Τζάκσον να χρησιμοποιήσει την -περίφημη πλέον- τριγωνική επίθεση. Το σύστημα δεν ήταν καινούριο, για την ακρίβεια παραήταν παλιό! Στη δεκαετία του '50 το χρησιμοποιούσε ο Τεξ Γουίντερς, ο συνεργάτης του Τζάκσον στο Κάνσας Στέιτ στο NCAA, αλλά πολύ νωρίτερα το δίδασκαν στα γυμνάσια της Νέας Υόρκης.
Τι σπουδαίο πρέσβευε η triple post offense; Ήταν μια equal opportunities επίθεση όπου ο Τζόρνταν –ο απόλυτος σταρ– και ο Σίμπκινς, ο τελευταίος ρολίστας της ομάδας, έπαιζαν ρόλο στην κυκλοφορία της μπάλας, στην αέναη κίνηση των τριών τριγώνων που σχημάτιζαν οι πέντε παίκτες πάνω στο παρκέ. Η πάσα ήταν το κυρίαρχο στοιχείο του παιχνιδιού. Ανάλογα με το ποια από τις εννέα κεφαλές των τριγώνων ακουμπούσε η μπάλα, θα έπρεπε να κινηθούν οι πέντε παίκτες στις νέες θέσεις χωρίς να βρίσκονται ποτέ μεταξύ τους ούτε πολύ μακριά ούτε πολύ κοντά. Το παιχνίδι ύστερα από χρόνια εξάσκησης έμοιαζε με ύμνο στη γεωμετρία και οι αντίπαλοι ήταν αδύνατο να αντιδράσουν…
Το βράδυ της Δευτέρας 29 Νοεμβρίου του 2010, η Μπαρτσελόνα έκανε τη Ρεάλ να μοιάζει με εικόνα διαλυμένης διαδήλωσης στο κέντρο της Αθήνας. Το 5-0 δεν μιλάει από μόνο του. Θα ήταν διαφορετικό αν το ένα γκολ έμπαινε με μακρινό σουτ, το άλλο από στημένη φάση, το τρίτο με πέναλτι. Στο συγκεκριμένο παιχνίδι η ομάδα του Γκουαρντιόλα κατάφερε και στα πέντε γκολ να βάλει την μπάλα μέσα στη μικρή περιοχή και να εκτελέσει τον ανήμπορο να αντιδράσει Κασίγιας.
Μια γενικά παραδεκτή εκτίμηση είναι πως αυτό το 5-0 δεν ήταν νίκη τακτικής του πάγκου της Μπάρτσα επί του Μουρίνιο. Οι Καταλανοί νίκησαν λόγω της συνοχής και της ποιότητας που έχουν στη μεσαία γραμμή. Οι πάσες που ανταλλάσσουν στο κέντρο του γηπέδου και ο τρόπους που κινούνται χωρίς την μπάλα είναι αποτέλεσμα της εμπειρίας που έχουν αποκτήσει αυτοί οι παίκτες παίζοντας μαζί από τις ακαδημίες (τον περασμένο… αιώνα) μέχρι σήμερα. Κάτι τέτοιο η Ρεάλ δεν μπορεί να κάνει, διότι απλά δεν γίνεται μέσα σε τέσσερις μήνες, όσο μεθοδικά κι αν δουλέψει… Οι Μπλαουγκράνα σε κάποιες στιγμές έμοιαζαν ικανοί να παίξουν με τα μάτια δεμένα, καθώς η κίνηση των 10 παικτών πάνω στο χορτάρι την ώρα που η μπάλα ταξίδευε στον αέρα, έμοιαζε με άσκηση συγχρονισμένης κολύμβησης.
Στα ομαδικά σπορ με μπάλα, όχι μόνο στο μπάσκετ και το ποδόσφαιρο, υπάρχει ένας απαράβατος κανόνας: «Move when the ball moves». Τι σημαίνει αυτό; Ότι υπάρχει μόνο μία μπάλα και 22 ποδοσφαιριστές, μία μπάλα και δέκα μπασκετμπολίστες. Όποιος περιμένει να έρθει η μπάλα στην κατοχή του για να δείξει τι μπορεί να κάνει, απλά ανήκει στο κατώτερο επίπεδο. Γι’ αυτό το λόγο, η κίνηση χωρίς την μπάλα στην πλάτη της άμυνας έχει εξελιχθεί σε επιστήμη, την οποία στο ποδόσφαιρο οι Καταλανοί κατέχουν σήμερα καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο. Στο μπάσκετ οι κορυφαίοι ήταν οι Μπουλς του '90. Και όσο το ψάχνει κανείς, τόσο περισσότερα κοινά στοιχεία βρίσκει ανάμεσα σε αυτές τις υπερομάδες δύο διαφορετικών σπορ.
Η Μπαρτσελόνα, λοιπόν, καθώς οι παίκτες που αγωνίστηκαν στο Μουντιάλ επανέρχονται σταδιακά σε υψηλά επίπεδα αγωνιστικής κατάστασης, θυμίζει και πάλι τη διαστημική ομάδα των δύο προηγούμενων χρόνων. Βλέπουμε και πάλι ένα ομοιογενές σύνολο που λειτουργεί με βάση τόσο ανασταλτικούς όσο και επιθετικούς αυτοματισμούς! Η προσπάθεια ξεκινάει από την ομαδική άμυνα και την πίεση στην μπάλα, συνεχίζεται με τη σεμιναριακή ανάπτυξη χωρίς την μπάλα, τις κάθετες πάσες και ένα τελικό αποτέλεσμα -σε κάθε φάση- εντελώς απρόβλεπτο!
Οι Μπουλς είχαν καταφέρει χάρη στην ίδια λογική να δημιουργήσουν δυναστεία στο ΝΒΑ. Η πιεστική άμυνα, στην οποία συμμετείχαν οι πάντες με πρώτο και καλύτερο τον Τζόρνταν, ήταν το θεμέλιο της επιτυχίας. Κι όταν η κατοχή της μπάλας πήγαινε στους Μπουλς, η τριγωνική επίθεση έμοιαζε με πυρηνικό όπλο. Οι πέντε παίκτες έπαιζαν και τις πέντε θέσεις και η δυνατότητα του παίκτη που κρατούσε την μπάλα να έχει τέσσερις επιλογές πάσας κάθε φορά, έκανε την αμυντική προσπάθεια τόσο δύσκολη, ώστε από ένα σημείο και μετά το μόνο που έκαναν ήταν να ταμπουρωθούν στα… μετόπισθεν, να σταματούν να πιέζουν και να ελπίζουν ότι οι παίκτες του Σικάγου θα έχαναν τα μακρινά σουτ που τους έδιναν… Οι αντίπαλοι των Μπουλς, όπως και η Ρεάλ απέναντι στην Μπαρτσελόνα, έμοιαζαν με συνηθισμένες ομάδες που ακόμη και αν τα έδιναν όλα, απλά δεν μπορούσαν να παρακολουθήσουν τον ρυθμό.
Μπορεί κάποιοι να λένε για λάθη του Μουρίνιο στο συγκεκριμένο ματς, να τα βάζουν με τους παίκτες της Ρεάλ που δεν ανταποκρίθηκαν, αλλά στην πραγματικότητα η απάντηση στο πρόβλημα των Μαδριλένων βρίσκεται στις δηλώσεις του Γκουαρντιόλα μετά το παιχνίδι: «Η σημερινή μας εικόνα είναι αποτέλεσμα δουλειάς των τελευταίων 15-20 ετών. Προσπαθούμε να συνεχίσουμε ό,τι κληροδοτήσαμε από τον Κρόιφ. Είναι επιτυχία πολλών ανθρώπων, από τον πρόεδρο και τους σκάουτερ, εδώ και πολλά χρόνια…»
Το μυστικό των Μπλαουγκράνα βρίσκεται στο προπονητικό κέντρο της Μασία, εκεί όπου δεκάδες προσεκτικά επιλεγμένοι πιτσιρικάδες από όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης κυνηγούν το όνειρό τους. Μαθαίνουν το ποδόσφαιρο με τον τρόπο της Μπαρτσελόνα, όπως τον οραματίστηκε πρώτος ο Γιόχαν Κρόιφ…
Οι αυτοματισμοί, λοιπόν, στα ομαδικά σπορ δεν επιτυγχάνονται από τη μια στιγμή στην άλλη. Χρειάζεται αθλητική παιδεία και χρόνος δουλειάς. Το βασικό συστατικό είναι ο θετικός χαρακτήρας των αθλητών. Συνεπώς πρέπει να βρούμε «καλά παιδιά» με σωστή νοοτροπία, για να χτίσουμε μεγάλες ομάδες; Κατηγορηματικά όχι. Η εκπαίδευση είναι εκείνη που σφυρηλατεί τους χαρακτήρες. Ο Τζόρνταν στο Νορθ Καρολάινα, δίπλα στον Ντιν Σμιθ, έμαθε να σκέφτεται σωστά, όχι μόνο να παίζει όπως πρέπει.
Όταν πήγε στο ΝΒΑ ταλαιπωρήθηκε μέχρι να βρει τον δρόμο του, διότι το σταρ σίστεμ απαιτεί από τα εξέχοντα στελέχη του να φέρονται σαν κακομαθημένες βεντέτες όχι μόνο έξω από το γήπεδο, αλλά και μέσα σε αυτό. Μόλις όμως ανέλαβε ο Τζάκσον τους Μπουλς και ζήτησε από τον Τζόρνταν να εμπιστευτεί τους συμπαίκτες του, να τους βάλει στην επίθεση και να τους δώσει ευθύνες , διότι μόνο έτσι θα κέρδιζε η ομάδα πρωταθλήματα, ο αληθινός σούπερ σταρ κατάλαβε και συμφώνησε. Το πρόγραμμα της προπονητικής ομάδας του Τζάκσον δημιούργησε μία αληθινή ομάδα, όπου η τριγωνική επίθεση δεν έμαθε στους παίκτες μόνο να σκοράρουν αλλά να παίζουν μαζί, να ευχαριστιούνται το παιχνίδι και να απογειώνουν τους φιλάθλους που τους παρακολουθούσαν…
Μπαρτσελόνα και Μπουλς, λοιπόν, σε δύο διαφορετικές εποχές και σε δύο διαφορετικά σπορ, θυμίζουν σήμερα στον ανθρωποφάγο κόσμο του αθλητισμού που απαιτεί εδώ και τώρα θριάμβους, ότι τα βασικά στοιχεία που κάνουν τις μεγάλες ομάδες είναι οι υποτιμημένες μεν, θεμελιώδεις δε, αρχές κάθε πετυχημένης συλλογικής προσπάθειας: Ομαδικότητα, συνεργασία, σκληρή δουλειά, μακροχρόνια προσπάθεια, πίστη, σεβασμός, αυτοπεποίθηση, διαρκής εκπαίδευση και επιμόρφωση…
ΠΗΓΗ http://www.gazzetta.gr/
About STARENTZIS SAKIS
.jpg)
