ΕΠΙΘΕΣΗ (Princeton Offense 1) (Μια επίθεση με διαρκή, πειθαρχημένη και συντονισμένη κίνηση )

ΤΟΥ COACH ΔΙΑΜΑΝΤΑΚΟΥ ΙΩΑΝΝΗ

Κατά τη διάρκεια του τελευταίου Παγκοσμίου Πρωταθλήματος που είθισται να παρουσιάζονται νεωτερισμοί στην τακτική και κατόπιν σε συνδυασμό με τους καινούργιους κανονισμούς, έχουν παρατηρηθεί κάποιες σημαντικές αλλαγές σε ότι αφορά την επιθετική αλλά και αμυντική τακτική των ομάδων.

Η αλλαγή που επηρεάζει κατά πολύ, βέβαια, την τακτική είναι αυτή των διαστάσεων του χώρου των τριών δευτερολέπτων και η αύξηση της απόστασης του τρίποντου.

Με μια πρώτη ματιά, όλοι διακρίνουν την αύξηση του συντελεστή δυσκολίας σε ότι αφορά την ευστοχία στα σουτ τριών πόντων, κάτι που φαίνεται άλλωστε και στα στατιστικά των ομάδων.

 Ωστόσο θεωρούμε ότι σε βάθος χρόνου οι παίκτες θα προσαρμοστούν σε αυτό το νέο δεδομένο. Σε επίπεδο τακτικής, πιστεύουμε ότι μεγαλύτερη σημασία έχουν οι νέοι κανόνες «spacing» που προκύπτουν από αυτές τις αλλαγές, τόσο για την άμυνα όσο και για την επίθεση.

Γενικότερα αυτό που φαίνεται να αποτελεί αντικείμενο προβληματισμού, για τους προπονητές είναι στο πως θα εκμεταλλευτούν  τους μεγαλύτερους χώρους στο παρκέ. Αν στο μέλλον γίνει αποδεκτή από την FIBA και η πρόταση για αύξηση των διαστάσεων του γηπέδου (έχει προταθεί δημοσίως από τον coach Ομπράντοβιτς), τότε η ανάγκη να βρεθούν νέοι τρόποι εκδήλωσης των επιθέσεων θα γίνει πιο επιτακτική. Στον αντίποδα αυτό θα έχει και άμεση επίδραση στην αμυντική φιλοσοφία της κάθε ομάδας.

Μετά το τέλος του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος, κάποιοι μίλησαν για την αρχή του τέλους του pick & roll. Κάποιοι άλλοι μίλησαν για την ανάγκη χρησιμοποίησης περισσότερων screens μακριά από τη μπάλα. Το ποια τάση θα επικρατήσει θα το δούμε στο άμεσο μέλλον, θεωρούμαι ωστόσο ότι το pick & roll θα συνεχίσει να αποτελεί σημείο αναφοράς στην επιθετική τακτική αρκετών ομάδων για αρκετό χρονικό διάστημα ακόμη.

Ποιο θα μπορούσε να είναι, όμως αυτό το στοιχείο που θα αποδειχθεί και χρήσιμο στα μοντέρνο στυλ παιχνιδιού και θα εκμεταλλεύεται τα νέα χωροταξικά δεδομένα;

Ισως θα μπορούσε να είναι η κίνηση χωρίς τη μπάλα. Να χρησιμοποιηθούν επιθετικά συστήματα (προσαρμοσμένα στις χρονικές απαιτήσεις των κανονισμών) με πολλά κοψίματα, screens, back doors, flash κινήσεις και υψηλό βαθμό συνέργειας μεταξύ των παικτών. Θα συμφωνήσουμε όλοι ότι η αντιμετώπιση μια επίθεσης με διαρκή, πειθαρχημένη και συντονισμένη κίνηση αποτελεί αφάνταστα δύσκολο έργο για κάθε άμυνα.

Μια τέτοια επίθεση, είναι η Princeton Offense. Πρόκειται για μια επίθεση συνέχειας, η οποία αρχίζει συνήθως με τέσσερις παίκτες έξω από το τρίποντο και έναν (συνήθως τον center) στην κορυφή της ρακέτας, δηλαδή μια διάταξη 2-1-2. 

Είναι μια επίθεση, της οποίας εμπνευστής ήταν ο Coach Pete Carril και χρησιμοποιήθηκε αρχικώς στο κολεγιακό πρωτάθλημα αλλά και από NBA ομάδες, όπως N.J Nets,  Washington Wizards και Sacramento Kings.

Ο συγκεκριμένος τρόπος επίθεσης, θα πρέπει να αναφέρουμε ότι έχει δεχτεί και αρκετή κριτική. Εχει χαρακτηριστεί αναχρονιστικός, με αργή ανάπτυξη, ότι χρησιμοποιείται από ομάδες με παίκτες χωρίς αθλητικά προσόντα, κ.τ.λ. Η προπονητική όμως δεν είναι μια copy/paste διαδικασία, το καθετί που ένας προπονητής θέλει να εφαρμόσει πρέπει πρωτίστως να αναλυθεί και προσαρμοστεί (αν είναι εφικτό) στα μέτρα της ομάδας και των καιρών.

 Η παρουσίαση αυτής της επίθεσης (θα γίνει εκτενέστερη τεχνική ανάλυση στο επόμενο άρθρο) στοχεύει για να αναδείξει κυρίως, αυτή τη νέα διάσταση που μπορεί να προσφέρει στην επίθεση η συντονισμένη κίνηση των παικτών χωρίς τη μπάλα.

Βασική προϋπόθεση, είναι η όσο το δυνατό καλύτερη γνώση των βασικών/fundamentals (o center πρέπει να είναι ένας πολύ καλός πασέρ) και ο υψηλός βαθμός συνεργασίας. Η κίνηση χωρίς τη μπάλα, απαιτεί ιδιαίτερες νοητικές λειτουργίες, με βασικότερη εξ αυτών, την αντίληψη, και τις κατηγορίες στις οποίες αυτή διακρίνεται στον αθλητισμό : οπτική, ακουστική , κιναισθητική, ικανότητες όπως η ταχύτητα αντίληψης, αντίληψη του βάθους και της απόστασης. Το αν αυτές οι ιδιαίτερες νοητικές λειτουργίες είναι έμφυτες ή αναπτύσσονται και καλλιεργούνται είναι ένα ερώτημα που απασχολεί ακόμα την επιστημονική κοινότητα.

Γεγονός είναι ότι αρκετοί παίκτες (ο Μιχάλης Κακιούζης αποτελεί ίσως το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα) διαθέτουν το χάρισμα να κινούνται τέλεια στο χώρο, χωρίς τη μπάλα, ενώ αν κοιτάξουμε προσεκτικότερα τη λειτουργία πραγματικά «δουλεμένων» ομάδων (όπως ο Παναθηναϊκός)  θα παρατηρήσουμε ότι αρκετοί παίκτες βελτιώθηκαν στη διάρκεια των χρόνων σε αυτό το κομμάτι μέσα από τη δουλειά και την ομαδική συνεργασία.

Σε αρκετές επιθέσεις συνέχειας –ιδιαίτερα σε αυτές που ξεκινούν από διάταξη 2-1-2- που απαιτείται πολύ κίνηση και αρκετά screens μακριά από τη μπάλα, χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή και αποσαφήνιση των ρόλων και ευθυνών σχετικά με την αμυντική ισορροπία. Κατόπιν το στοίχημα του κάθε προπονητή είναι να προσπαθεί καθημερινά να μειώσει τον εγωισμό των παικτών προς όφελος της ομαδικής λειτουργίας.

Η Princeton Offense, απαιτεί επίσης συνεχώς «διάβασμα» της άμυνας, όχι μόνο από τον κάτοχο της μπάλας αλλά και από τους υπόλοιπους 4 που κινούνται μεν συντονισμένα αλλά πάντα σε συνάρτηση με την αντίδραση της άμυνας. Η συνεχής κίνηση με κάλυψη σχεδόν όλων των χώρων, δημιουργεί μια κατάσταση αναστάτωσης στην άμυνα και αν επιτύχουμε και γρήγορο passing game, τότε η άμυνα βρίσκεται σε ακόμα δυσχερέστερη θέση διότι πλέον αλλάζει συνεχώς η βασική της αρχή, δηλαδή αυτή της δυνατής και αδύνατης πλευράς.

Συμπερασματικά, είτε μέσω αυτής της επίθεσης, είτε μέσω άλλων επιθέσεων, η κίνηση χωρίς τη μπάλα και η συνέργεια όλων των μελών της πεντάδας, ίσως και να αποτελέσει το μέλλον της επιθετικής τακτικής στο μπάσκετ. Το πώς και αν θα συμβεί αυτό θα εξαρτηθεί από πολλούς παράγοντες.
ΠΗΓΗ http://www.coachdiamantakos.com/2010/12/normal-0-false-false-false-el-x-none-x.html