Αξιοπρέπεια ή απαξίωση?

ΠΗΓΗ http://www.despotakis.gr

Είναι γεγονός πλέον ότι στην Ελλάδα ο προπονητής βρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση, επηρεασμένος από την γενικότερη αρνητική ατμόσφαιρα που επικρατεί στο χώρο του αθλητισμού.  Η οικονομική κατάσταση της κοινωνίας δημιουργεί ανασφάλεια και δυστυχώς αυτό είναι μια καλή πρόφαση, ώστε κάποιοι να μπορούν να είναι ασυνεπείς στις υποχρεώσεις τους έχοντας άλλοθι…

Στη μπασκετική αγορά το βασικότερο κριτήριο επιλογής ενός προπονητή και συχνά ενός παίκτη, δεν είναι η ποιότητα αλλά η τιμή! Όλοι ψάχνουν το φθηνό, αγνοώντας τον βασικό και αλάνθαστο κανόνα που λέει πως ‘’ότι πληρώνεις αγοράζεις…’’. Όλοι βέβαια έχουν αρχίσει να προσαρμόζονται στα νέα δεδομένα, μειώνοντας τις απαιτήσεις τους ως προς τον μισθό τους αλλά συχνά και ως προς τις συνθήκες δουλειάς τους. Ως ένα σημείο αυτό είναι λογικό, όμως γίνεται πρόβλημα όταν ξεπερνάει τα όρια και μπαίνει στη διαδικασία της κοροϊδίας και της εκμετάλλευσης.

Εμείς οι προπονητές κάνουμε τη μεγαλύτερη ζημιά! Κλείνουμε σε ομάδες ακόμα και χωρίς χρήματα προκειμένου  να βρισκόμαστε στο χώρο, χωρίς να λαμβάνουμε υπόψιν μας ότι δημιουργούμε τεράστιο πρόβλημα στον κλάδο μας! Και αυτό γιατί το επάγγελμα του προπονητή απαξιώνεται, όταν εμείς οι ίδιοι το υποτιμάμε τόσο πολύ δημιουργώντας την εικόνα του ‘’λιγούρη’’ ο οποίος θα ξεπουλήσει τα πάντα για να βρίσκεται σε κάποιο πάγκο...

Που έχουμε φτάσει λοιπόν?  Πλέον όποιος προπονητής τολμάει είναι αξιοπρεπής και να διαπραγματεύεται τη συμφωνία του μένει πιο συχνά έξω από τη δουλειά και μάλιστα αποκτά το  ‘’κακό όνομα’’ μεταξύ των ομάδων! Αν μάλιστα διανοηθεί να ζητήσει τα χρήματά που κάποιοι του χρωστούν, τότε μάλλον έχει υπογράψει τη προπονητική του καταδίκη!!!

Αυτή είναι η κατάσταση στη χώρα μας και σίγουρα όλο αυτό το γκρίζο φόντο εξυπηρετεί τα συμφέροντα κάποιων οι οποίοι θέλουν τελικά να κάνουν τη δουλειά τους χωρίς κόστος. Είναι προφανώς μια συντονισμένη κίνηση, η οποία όσο δεν βρίσκει αντίδραση τόσο θα δημιουργεί πρόβλημα και θα υποβαθμίζει συνεχώς τη δουλειά μας.
Οργανωμένη αντίδραση δεν πιστεύω ότι θα υπάρξει άμεσα. Εδώ δεν μπορούμενα επιβάλουμε τα ‘’υποχρεωτικά συμβόλαια’’, και τις ταυτότητες σε όλες τις βαθμίδες προπονητικής,  τα υπόλοιπα θα καταφέρουμε?  Όσο και να προσπαθεί ο ΣΕΠΚ, η πολιτεία μάλλον δεν ενδιαφέρεται ή καλύτερα κάνει πως δεν ακούει…
Άρα η αντίδραση πρέπει να υπάρξει από τον καθένα ξεχωριστά. Πρέπει απλά να αποφασίσουμε σε ποια μεριά θα είμαστε. Θα ξεφτυλίζουμε τη δουλειά μας δουλεύοντας τσάμπα και χωρίς αυτοσεβασμό ή θα κλείνουμε τις συμφωνίες μας με αξιοπρέπεια και ποιότητα  σε αυτό που κάνουμε?

Στη πρώτη περίπτωση θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Στη δεύτερη περίπτωση μπορεί να δυσκολευτούμε λίγο, όμως οι συνεργασίες μας θα είναι με ομάδες αξιόλογες και παράγοντες σοβαρούς, οι  οποίοι θα θέλουν ‘’πραγματικό’’   και αξιοπρεπή προπονητή στην ομάδα τους. Η ιστορία έχει δείξει ότι αυτές οι συνεργασίες έχουν προοπτική, διάρκεια και καλά αποτελέσματα.

Κλείνοντας θα συγκρίνω όλα τα παραπάνω με το εξωτερικό. Πραγματικά με πιάνει θλίψη βλέποντας  κράτη στα οποία το μπάσκετ είναι το 20^ο άθλημα σε δημοτικότητα,  να έχουν καταπληκτική οργάνωση και υποδομή! Σε αυτά τα κράτη, ο προπονητής είναι επαγγελματίας, δουλεύει εξασφαλισμένος και απερίσπαστος και νιώθει όμορφα με αυτό που κάνει.

Το επίπεδο των ελλήνων προπονητών είναι πολύ καλό. Έξω το γνωρίζουν αυτό και έχουν αρχίσει να εμπιστεύονται κάποιους,  οι οποίοι μάλιστα τα πάνε μια χαρά!  Το εξωτερικό είναι μια λύση. Ίσως να είναι και η καλύτερη λύση πλέον!Άλλωστε είναι γνωστό πως οι έλληνες πιο εύκολα διαπρέπουν μακριά από την πατρίδα τους παρά μέσα σε αυτήν! Σε όλους τους τομείς, όχι μόνο στον αθλητισμό.   Χρειάζεται όμως τόλμη, θυσίες και ρίσκο. Ποιος όμως έχει πετύχει στη ζωή του σπουδαία πράγματα χωρίς να ρισκάρει?
Εγώ τουλάχιστον δεν γνωρίζω κανέναν…

Δεσποτάκης Μάριος
Basketball Coach