Γιώργος Σκόλιας, MSc

Γιώργος Σκόλιας, MSc

ΠΗΓΗ http://giorgosskolias.blogspot.com

Δεύτερο μέρος


  Στο πρώτο μέρος αναφερθήκαμε κυρίως στην κινητική εξέλιξη και στους παράγοντες που επιδρούν στη βελτίωση των κινητικών προγραμμάτων και την αθλητική αποτελεσματικότητα, στο δεύτερο μέρος θα προσπαθήσουμε να δούμε αναλυτικά τους παράγοντες για τη βελτίωση των κινητικών προγραμμάτων και την αθλητική αποτελεσματικότητα.
  Ένας από τους σημαντικούς παράγοντες που μπορούν να βελτιώσουν τα κινητικά προγράμματα είναι η επανάληψη της κίνησης που θέλουμε να βελτιώσουμε. Ο παράγοντας επανάληψη αυτόματα δημιουργεί ένα σύνολο παραμέτρων που εάν δεν τους πάρουμε σοβαρά υπ’ όψιν μας τα αποτελέσματα μπορεί να είναι και τα αντίθετα από τα αναμενόμενα.
  Από διάφορες έρευνες γνωρίζουμε ότι για να αφομοιωθεί μια κίνηση χρειάζονται περίπου 300 επαναλήψεις και για να σβήσει το προηγούμενο συναφή κινητικό πρότυπο χρειάζονται περίπου 3.000 επαναλήψεις, έτσι φθάνουμε στις 3.300 επαναλήψεις προκειμένου να αλλάξουμε μια συγκεκριμένη κίνηση σε έναν αθλητή, ακόμη οι έρευνες αλλά και η πρακτική ειδικά στα ατομικά αθλήματα, δείχνουν ότι σε κατάσταση άγχους, όπως ο αγώνας τις περισσότερες φορές επικρατεί το κινητικό πρότυπο που αναπτύχθηκε στην εφηβεία. Στους έφηβους αθλητές όμως το αποτέλεσμα είναι μόνιμο.

  Η αλλαγή του κινητικού προτύπου προϋποθέτει την εκτέλεση σωστών επαναλήψεων στη σειρά και πλήρη αποφυγή του λάθους κινητικού προτύπου όσο γίνεται προσπάθεια να αφομοιωθεί το νέο κινητικό πρότυπο.

  Η προπόνηση πρέπει να γίνεται σε ήρεμη κατάσταση και να διακόπτεται άμεσα όταν ο αθλητής δεν μπορεί πλέον να εκτελέσει σωστά την κίνηση, λόγω κόπωσης. Το διάλειμμα μεταξύ των επαναλήψεων πρέπει να είναι μεγάλο και να υπάρχει η κατάλληλη καθοδήγηση από τον υπεύθυνο προπονητή για το τι ακριβώς πρέπει να κάνει ο αθλητής στην επόμενη επανάληψη.

  Τέλος πρέπει να γνωρίζουμε εάν ο αθλητής έχει την απαιτούμενη δύναμη για την εκτέλεση της άσκησης, την απαραίτητη αντοχή στη δύναμη (ειδική αντοχή) για να αντεπεξέλθει στον αριθμό των επαναλήψεων και να μην παρουσιάζει βραχύνσεις ή μυϊκές αδυναμίες που δεν του επιτρέπουν τη σωστή εκτέλεση της κίνησης. Ακόμη εάν έχει την ικανότητα να ισορροπεί σωστά, στατικά ή δυναμικά στην αρχή, στη διάρκεια και στο τέλος της κίνησης.

  Γνωρίζοντας όλα τα παραπάνω καταλαβαίνουμε ότι η καλύτερη ηλικία για να αλλάξει το κινητικό πρότυπο είναι στα χρόνια της εφηβείας και σε περίοδο που ο νεαρός αθλητής απέχει από αγώνες.

  Προσωπικά πιστεύω ότι η προσπάθεια αλλαγής κινητικού προτύπου σε ώριμους αθλητές είναι χάσιμο χρόνου, δημιουργεί επιπλέον άγχος και τον κίνδυνο μυοσκελετικών κακώσεων.