Το αριστούργημα του Ζοτς (ΠΗΓΗ gazzetta.gr)

ΠΗΓΗ http://www.gazzetta.gr/

Ο Μάνος Μανουσέλης μέσω του blog του στο gazzetta.gr αναλύει γιατί ο τελικός με τη Μακάμπι ήταν ο πιο εύκολος για τον Παναθηναϊκό και αναφέρεται στο αριστούργημα του «Ζοτς».

Ήταν ο πιο εύκολος τελικός στην πιο δύσκολη Ευρωλίγκα! Ο Παναθηναϊκός είναι ο πρωταθλητής Ευρώπης για το 2011 και αποδείχθηκε ότι τον τίτλο δεν τον πήρε ούτε την Παρασκευή όταν νίκησε τη Σιένα ούτε το απόγευμα της Κυριακής, όταν έκανε το παιχνίδι με τη Μακάμπι να μοιάζει σαν άλλη μια μέρα στη δουλειά! Το τρόπαιο κατακτήθηκε από τον Ομπράντοβιτς και τους παίκτες του όταν απέκλεισαν την Μπαρτσελόνα με μειονέκτημα έδρας! Τότε έγινε ο αληθινός τελικός της σεζόν 2010-11.

Το μπάσκετ είναι άθλημα δικαιοσύνης και η ομάδα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς και του Δημήτρη Διαμαντίδη κατέκτησε τον τίτλο, διότι ήταν η καλύτερη ομάδα του φάιναλ φορ. Το τελικό 78-70 είναι κολακευτικό για τη Μακάμπι, η οποία στο σύστημα αξιολόγησης της Ευρωλίγκας έχασε από τους Πράσινους με 95-61! Ο Παναθηναϊκός κυριάρχησε στον αγωνιστικό χώρο, τόσο στην άμυνα όσο και στην επίθεση και ο αντίπαλοός του δεν τον νίκησε σε κανέναν επιμέρους τομέα του παιχνιδιού! Κάτι τέτοιο θα ήταν αδύνατον να συμβεί διότι η ελληνική ομάδα έπαιζε για να νικήσει και ο Μπλατ την ίδια στιγμή κατέφευγε από το ένα τρικ στο άλλο με στόχο να κλέψει το παιχνίδι…


ΤΟ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ ΤΟΥ ΖΟΤΣ

Η όγδοη κούπα της Ευρωλίγκας θα πάρει περίοπτη θέση στην τροπαιοθήκη του Ζέλικο

Ομπράντοβιτς. Είναι το δικό του αριστούργημα, κάτι σαν το θαύμα της Μπολόνιας, διότι έγινε σε μια χρονιά απόλυτης ύφεσης για την Ελλάδα (όχι μόνο στο μπάσκετ), γιατί έγινε με ρόστερ που το πίστευε μόνο ο προπονητής, γιατί η σεζόν ξεκίνησε και συνεχίστηκε με πολλές δυσκολίες.

Ο Ζοτς, όμως, ύστερα από 12 χρόνια παρουσίας στον Παναθηναϊκό έχει αποδείξει ότι μπορεί να πάρει από κάθε παίκτη ό,τι καλύτερο έχει να δώσει. Το ΟΑΚΑ είναι το σπίτι του, οι παίκτες είναι τα παιδιά του και η  δουλειά του είναι το πάθος του. Κάνει τους άλλους να τον πιστεύουν και να τον ακολουθούν. Ο τρόπος με τον οποίο διαβ
άζει το παιχνίδι είναι μοναδικός, όπως και η μεθοδολογία του στην προπόνηση, αλλά και το πώς εμφυσά τη φιλοσοφία του στο DNA των παικτών του.

Ο Ζοτς έχει πείσει τους παίκτες του να κάνουν κάθε μέρα προπόνηση λες και παίζουν τελικό, γι’ αυτό όταν έρχεται ο τελικός για τους παίκτες μοιάζει με προπόνηση! Το βράδυ της Κυριακής στο Παλάου Σεν Τζόρντι ο κόουτς απλά ζήτησε από τους αθλητές του να επαναλάβουν ό,τι είχαν κάνει εκατοντάδες φορές κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας τους για τα μεγάλα παιχνίδια της σεζόν. Για κάποιους μάλιστα από τους τυχερούς που τον έχουν πολλά χρόνια, η συγκεκριμένη ρουτίνα μπορεί να έχει γίνει όχι εκατοντάδες, αλλά χιλιάδες φορές… Γι’ αυτό και κάποιες φάσεις εκτελούνται πολύ κοντά στην τελειότητα…


Ο ΔΙΑΜΑΝΤΙΔΗΣ

Ο Δημήτρης Διαμαντίδης είναι ο καλύτερος παίκτης της Ευρώπης. Για τον Παναθηναϊκό είναι σημαντικότερο ότι ο ΔΔ είναι ο καλύτερος συμπαίκτης του πλανήτη και αυτός είναι ο λόγος που οι Πράσινοι έχουν χτίσει μια αυτοκρατορία γύρω από τον αρχηγό της ομάδας.
Η εικόνα του Διαμαντίδη που αρνείται να σηκώσει την κούπα αν δεν τον συνοδεύσουν Τσαρτσαρής  και Μπατίστ, αποκαλύπτει το μυστικό που κάνει τον Παναθηναϊκό μέσα και έξω από τις γραμμές ορισμό της ομάδας. Η δεύτερη εικόνα που έκανε τον γύρο του κόσμου είναι η αγκαλιά ανάμεσα στον Ομπράντοβιτς και τον Διαμαντίδη μετά τη λήξη του αγώνα. Σα να βλέπεις πατέρα με γιο, μια σχέση τόσο δυνατή και αληθινή που δεν περιγράφεται με λόγια.

Ο Διαμαντίδης, λοιπόν, που κρύβεται πίσω από τις κουρτίνες για να μη μιλάει για τον εαυτό του στον Τύπο, ο αντιστάρ, είναι ο θεμέλιος λίθος του οικοδομήματος του πρωταθλητή Ευρώπης μέσα στο γήπεδο.  Προτιμά να μιλά με έργα μέσα στο γήπεδο. Τα πολλά λόγια δεν του ταιριάζουν. Και όταν τα πάντα κρέμονται από μια κλωστή, τότε ο αρχηγός μπαίνει μπροστά παίρνει την ευθύνη και δείχνει τον δρόμο στους υπόλοιπους. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Διαμαντίδης κάνει την καλύτερη χρονιά της καριέρας του, φέτος που έφυγαν Σπανούλης και Γιασικεβίτσιους. Βλέπει ότι η ομάδα χρειάζεται από αυτόν περισσότερα και δίνει περισσότερα. Δίνει κάθε φορά όσα χρειάζεται η ομάδα, για να πετύχει…

Πέρα από τον Ομπράντοβιτς και τον Διαμαντίδη, μεγάλο μερίδιο στη διαχρονική επιτυχία της ομάδας ανήκει και στη διοίκηση του Παναθηναϊκού, διότι έχει κάνει ό,τι πρέπει για την ομάδα, όχι για ένα και για δύο χρόνια, αλλά επί δεκαετίες. Σε μια χώρα όπου η λέξη υπομονή αποτελεί ύβρη, όπου κάθε ήττα είναι βιβλική καταστροφή και ο θρίαμβος πανηγυρίζεται λες και δεν θα υπάρξει αύριο, η φιλοσοφία της διοίκησης του Παναθηναϊκού να κρατήσει σταθερό τον κορμό της ομάδας επί τόσα χρόνια, με το όποιο κόστος, κάθε άλλο παρά θυμίζει Ελλάδα. Και η στάση του μάνατζμεντ του Τριφυλλιού θα έπρεπε να είναι οδηγός όχι μόνο για το πώς κτίζονται και διατηρούνται στην κορυφή οι αυτοκρατορίες στον αθλητισμό, αλλά και στο πώς θα έπρεπε να διοικηθεί η χώρα για να ξεφύγει από τη μιζέρια και το τέλμα στο οποίο έχει περιέλθει…


Ο ΤΕΛΙΚΟΣ

Πάμε στο μπάσκετ τώρα! Ο Παναθηναϊκός τίμησε με τη γενική του παρουσία στο φάιναλ φορ τις βασικές αρχές του μπάσκετ και το πώς πρέπει να παίζεται σωστά το παιχνίδι. Τα πάντα ξεκίνησαν από το αμυντικό του πλάνο, το οποίο είχε τους εξής στόχους:
1)    Να πιέσει τόσο τον Πάργκο, ώστε να μην μπορεί να διαβάσει το παιχνίδι και ν’ αποφασίσει με συναισθηματικά κριτήρια
2)    Να μην επιτρέψει στον Σχορτσιανίτη να σκοράρει από το κέντρο της ρακέτας.
3)    Να αλλάξει στα περισσότερα σκριν, τόσο στην μπάλα όσο και μακριά από αυτήν, ώστε να μη δώσει εύκολα μακρινά σουτ από περιστροφές.
4)    Υποτίθεται ότι η Μακάμπι ήταν η ομάδα που θα έτρεχε και θα έδινε γρήγορο ρυθμό στο παιχνίδι, αλλά ο Παναθηναϊκός ήταν εκείνος που εκδήλωσε αιφνιδιασμούς από τα κλεψίματά του και τον έλεγχο των ριμπάουντ. Αποδείχθηκε ότι οι Ισραηλινοί είχαν πρόβλημα με τις επιστροφές τους, όπως και το ότι ο Παναθηναϊκός είναι ομάδα που διαβάζει τις αδυναμίες του αντιπάλου και παίρνει πλεονέκτημα από αυτήν του την ικανότητα.

Α) Να τρέξει κάθε φορά που είχε ευκαιρία και ειδικά όση ώρα ήταν στο παρκέ ο Σχορτσιανίτης, ώστε να τον κουράσει και να τον κάνει να πάρει λανθασμένες αποφάσεις. Αποτέλεσμα αυτής της τακτικής ήταν τα πρώτα τρία φάουλ του Έλληνα σέντερ της Μακάμπι σε φάσεις όπου θα μπορούσε να το είχε αποφύγει.
Β) Να χρησιμοποιήσει τον παίκτη που μάρκαρε ο Σοφοκλής σαν σκρίνερ σε καταστάσεις pick 'n' roll, ώστε να τον φθείρει με φάουλ και να τον βγάλει από το παιχνίδι, καθώς δεν υπήρχε ισάξιος αναπληρωματικός πίσω του.
Στο πρώτο ημίχρονο η Μακάμπι έμεινε κοντά στο σκορ αν και είχε πολύ χαμηλά ποσοστά στο δίποντο, διότι εκείνη έβαζε τα τρίποντα και ο Παναθηναϊκός τα έχανε!
Επίσης ο Μπλατ εμπιστεύτηκε για αρκετό χρόνο άμυνες ζώνης, όπου γενικά η αντίδραση του Παναθηναϊκού στο ξεκίνημα δεν ήταν αποτελεσματική.
Στην επανάληψη, όμως, ο Ομπράντοβιτς συνέχισε ν’ ανακατεύει την τράπουλα και τελικά βρήκε τη λύση. Αφησε στον πάγκο τον Καλάθη που είχε κάνει καλό πρώτο ημίχρονο και επένδυσε στην ταυτόχρονη παρουσία των Νίκολας, Σάτο στο παρκέ, με φανερό στόχο να πάρουν τα ελεύθερα σουτ που έδινε επιδεικτικά ο Μπλατ από τα πλάγια και τις γωνίες. Το κόλπο έπιασε και τα συνεχόμενα τρίποντα με τον Σάτο σε συνδυασμό με την σταθερά καλή απόδοση στην άμυνα, έδωσαν το  ψυχολογικό αβαντάζ που χρειαζόταν ο Παναθηναϊκός για να κλειδώσει τη νίκη.
Στα τελευταία τέσσερα λεπτά με τη διαφορά στους 14 πόντους ο Μπλατ έπαιξε το τελευταίο του χαρτί. Χαμήλωσε το σχήμα του, έβαλε τον Ελιγιάχου στο πέντε και πίεσε. Από την πλευρά του Παναθηναϊκού υπήρξε αδικαιολόγητος πανικός, έγιναν λάθη και χάθηκαν βολές. Το αποτέλεσμα ήταν να πέσει η διαφορά στους τέσσερις πόντους, αλλά ο φύλακας άγγελος των Πρασίνων ήταν εκεί. Δύο  εύστοχες βολές, μία ασίστ στον Μπατίστ και ένα κλέψιμο –φυσικά όλα από τον Διαμαντίδη– έδωσαν οριστικό τέλος στη σεμνή τελετή…


ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΚΛΕΙΔΙ

Τα περισσότερα προβλήματα ο Παναθηναϊκός τα αντιμετώπισε στην οργανωμένη επίθεση. Είχε εξαιρετικό ποσοστό στο δίποντο ύστερα από καταστάσεις pick 'n' roll στο ξεκίνημα του αγώνα, αλλά όταν ο Μπλατ το γύρισε σε… κολοτρωνέικη ζώνη που άφηνε ελεύθερα όλα τα σουτ από τα πλάγια και τις γωνίες, οι Πράσινοι μπλόκαραν.

Ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε με 1/8 τρίποντα και ως το ημίχρονο δεν κατάφερε να αλλάξει την εικόνα του παρά το γεγονός ότι ο Διαμαντίδης έβρισκε συνεχώς τον ελεύθερο παίκτη. Στην επανάληψη, προφανώς ύστερα από κουβέντα στα αποδυτήρια, η ελληνική ομάδα παρουσιάστηκε διαφορετική. Κατ’ αρχήν άλλαξε λογική ο Ομπράντοβιτς, ο οποίος θυσίασε τον εξαιρετικό Καλάθη του πρώτου ημιχρόνου και χρησιμοποίησε τον Νίκολας, ο οποίος ως εκείνη τη στιγμή δεν υπήρχε πουθενά. Τα φτερά της  ζώνης των Ισραηλινών μετά τα pick 'n' roll έκλειναν μέσα στη ρακέτα για να καλύψουν το βύθισμα του Μπατίστ στο κέντρο της ρακέτας και ο Νίκολας με τον Σάτο έμεναν μόνοι τους να εκτελούν πέναλτι. Ο Παναθηναϊκός σε εκείνο το σημείο του αγώνα έβαλε τέσσερα συνεχόμενα τρίποντα, η διαφορά ξέφυγε σε διψήφια νούμερα και στην ουσία το ματς τελείωσε.


Ο ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Κάπως έτσι, λοιπόν, ο Παναθηναϊκός πήρε το έκτο του Ευρωπαϊκό! Ίσως το πιο εύκολο από όλα! Ίσως και το πιο σπουδαίο, διότι ήρθε σε μια εποχή όπου τα πάντα στην Ελλάδα βρίσκονται σε κρίση! Αξίζουν συγχαρητήρια σε όλους όσοι έβαλαν ένα λιθαράκι σε αυτή την επιτυχία και μακάρι όλοι οι υπόλοιποι να αποδειχθούν άξιοι να ακολουθήσουν στον ίδιο δρόμο…

Μπορεί να λέμε ότι η στατιστική είναι ο καλύτερος τρόπος για να πεις ψέματα στο μπάσκετ, αλλά στην περίπτωσή μας αποτυπώνει ό,τι έγινε χθες βράδυ στη Βαρκελώνη. Η διαφορά των δύο ομάδων στην αξιολόγηση ήταν τεράστια (95 ο Παναθηναϊκός, μόλις 61 η Μακάμπι) ενώ ο Διαμαντίδης δεν ήταν τυχαία ο πολυτιμότερος παίκτης του τελικού. Οι 24 βαθμοί του αρχηγού στο ranking είναι ενδεικτικοί για την απόδοσή του και το πόσο πολύ επηρέασε την εξέλιξη του παιχνιδιού. Μεγάλη ήταν και η προσφορά των Μπατίστ, Νίκολας, Σάτο, οι οποίοι σε κρίσιμα σημεία του αγώνα έκαναν το σωστό και βοήθησαν τον Παναθηναϊκό να φτάσει στην τελική επικράτηση.

Η Μακάμπι απλά δεν μπορούσε. Οι παίκτες κλειδιά, εκείνοι που την οδήγησαν στον τελικό, ήταν αόρατοι χθες το απόγευμα και παγιδευμένοι στην άμυνα του Παναθηναϊκού. Ο Σοφοκλής Σχορτσιανίτης δεν κατάφερε να πάρει βαθμό στο σύστημα αξιολόγησης, ο Πάργκο στη μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα δεν βοήθησε σε κανένα σημείο του παιχνιδιού και στα χέρια του Μπλατ απέμειναν οι φιλότιμοι Έιντσον, Πνίνι και Μπλου που δεν ήταν αρκετοί. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο τεχνικός της πρωταθλήτριας του Ισραήλ έφτασε στο σημείο να παίξει με τον Ελιγιάχου στη θέση πέντε, στην προσπάθειά του ν’ ανακατέψει την τράπουλα και να ξαναμπεί στο παιχνίδι…