Τέλος εποχής: Ο Μιχάλης Κοκολόγος κάνει μια μικρή αναφορά σε ότι μας πληγώνει ακόμα, το Basketball.

ΠΗΓΗ http://fokidasport.gr/

<<Ο Προφέσορ Άτσα Νίκολιτς έλεγε: «Ακούω ανθρώπους που λένε, καλύτερα να πάνε τα παιδιά μας στο Basketball παρά σε νυχτερινές διασκεδάσεις. Λάθος, το κακό Basket, το κακό σπορ, θα είναι το πιο σκληρό ναρκωτικό στα χρόνια που θα έρθουνε». Και συνέχιζε..: «Οι άνθρωποι που αγαπάνε πραγματικά το basketball δεν ξέρω αν λέγονται προπονητές, δεν ξέρω καν πως λέγονται, αυτό που ξέρω όμως είναι πως δεν κρίνονται από τις γνωριμίες ή τα διπλώματα και από τις αμοιβές και τα πάρε δώσε, αλλά από το τι έχουν θυσιάσει, για να μάθει έστω και ένας νέος άνθρωπος όχι πώς να βάζει καλάθια, αλλά να συνεργάζεται και να πειθαρχεί στο όνομα της ομάδας και να παθιάζεται από κάτι που τον υπερβαίνει........ >>

Από τα τέλη της δεκαετίας του ’70 άρχισα να αγαπάω το Basketball και να ασχολούμαι με αυτό, από τότε έχουν αλλάξει πολλά, αλλά το κυριότερο και πιο βάναυσο χτύπημα που έχει δεχτεί, είναι η απώλεια του Ρομαντικού στοιχείου εκείνου που ήταν βασικός και καθοριστικός παράγοντας στη εξέλιξη του, όσο και στην εξέλιξη βέβαια των ατόμων που συμμετείχαν σε αυτό.


Εδώ και χρόνια συμμετέχουμε όσοι το αγαπάμε, (και σε αυτούς απευθύνεται το κείμενο τούτο), σε ένα θέατρο του παραλόγου, αφού πλέον φαίνεται ξεκάθαρα ότι η μοναδική σχέση παραγόντων – παιχτών και προπονητών είναι μια «αιμοσταγής» ιδιοτέλεια που ξεπερνάει τα όρια της πρόκλησης και αυτό γιατί το basketball έχει σταματήσει πια να είναι παιγνίδι με κοινωνικές προεκτάσεις και έχει γίνει ένα σιρκουί τρόμου με ανεξέλεγκτη κατάληξη.


Οι τελευταίες μαζικές αποχωρήσεις παιχτών από τον Ολυμπιακό, πιθανόν τον Παναθηναϊκό αλλά και άλλες ομάδες, η άρνηση παιχτών να κατεβούν με την Εθνική Ομάδα, φανερώνει τις «εγκληματικές» παρενέργειες που έχει υποστεί το σπορ από τότε που διάφοροι άσχετοι καιροσκόποι μόλυναν το χώρο (μάνατζερ, παράγοντες κ.α.).


Όλοι οι φίλοι γνωρίζουν πως η θέση μου πάντα ήταν, πως το Αμερικάνικο Μοντέλο (Ν.Β.Α.) ήταν αυτό που δηλητηρίασε σιγά σιγά την ατμόσφαιρα του Ευρωπαϊκού Basketball και που
γέννησε ένα μπάσταρδο μοντέλο, δημιουργώντας μια καταστροφή που έχει αντίκρισμα εκτός του επαγγελματικού χώρο και στον ερασιτεχνικό. Κανείς πια δεν μπορεί να διαχωρίσει την Α1 από τη Γ’ Εθνική ή ακόμα και από τα τοπικά πρωταθλήματα.


Ατζέντηδες, λεφτά, δημόσιες σχέσεις, βρώμικα παρεδώσε, ένας παραλογισμός που ξεπερνάει τα όρια της τρέλας. Κανένας χώρος για ρομαντικούς πια, κανένα πάθος, καμιά ευαισθησία, μόνο κυνισμός και νούμερα λογαριασμών.


Ο Προφέσορ Άτσα Νίκολιτς έλεγε: «Ακούω ανθρώπους που λένε, καλύτερα να πάνε τα παιδιά μας στο Basketball παρά σε νυχτερινές διασκεδάσεις. Λάθος, το κακό Basket, το κακό σπορ, θα είναι το πιο σκληρό ναρκωτικό στα χρόνια που θα έρθουνε». Και συνέχιζε..: «Οι άνθρωποι που αγαπάνε πραγματικά το basketball δεν ξέρω αν λέγονται προπονητές, δεν ξέρω καν πως λέγονται, αυτό που ξέρω όμως είναι πως δεν κρίνονται από τις γνωριμίες ή τα διπλώματα και από τις αμοιβές και τα πάρε δώσε, αλλά από το τι έχουν θυσιάσει, για να μάθει έστω και ένας νέος άνθρωπος όχι πώς να βάζει καλάθια, αλλά να συνεργάζεται και να πειθαρχεί στο όνομα της ομάδας και να παθιάζεται από κάτι που τον υπερβαίνει.


Οι άνθρωποι που αγαπάνε το Basketball κρίνονται από τις ώρες στο Γήπεδο και από τις ώρες που ασχολούνται με αυτό, έξω από αυτό. Δεν χρειαζόμαστε άλλους αχυράνθρωπους να γλύφουν δεξιά και αριστερά για να κρατήσουν τη θέση τους, εγκληματώντας εις βάρος νέων ανθρώπων μαθαίνοντας τους πώς να κωλυσιεργούν, αλλά ανθρώπους που να τους μπολιάσουν με αγάπη και γνώση για το σπορ και να βρίσκονται δίπλα τους όταν χάνουν.


Ποιος ανακάλυψε τον Κίτσα(νοβιτς), τον Μόκα (Σλάβνιτς), τον Νταλιμπάγκιτς, τον Ραντοβάνοβιτς, τον Ντίβατς…, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, δεν πληρώθηκαν ποτέ, γιατί το Basket ήταν η ζωή τους.


Ο προπονητής που συμβιβάζεται, που δεν εκβιάζει καταστάσεις, που δεν κονταρομαχεί σαν Δον Κιχώτης με ανεμόμυλους, που δεν υψώνει τη φωνή του προς χάρη της ομάδας, δεν λέγεται προπονητής.


Αν αγαπάς το Basketball σέβεσαι τους κανόνες του και ξέρεις πως δεν μπορείς ποτέ να το κοροϊδέψεις, εσύ είσαι ο καπετάνιος και ο λοστρόμος μαζί, εσύ λογοδοτείς πρώτος απέναντί του. 


Όταν οι άνθρωποι που το περιβάλλουν θέλουν να το χρησιμοποιούν για δικούς τους λόγους, είτε ιδιοτελείς, είτε όχι και αρχίσει η φωνή σου να μην έχει καμία δύναμη, όταν οι παίχτες σου σταματάνε να χύνουν στην προπόνηση δύο φορές περισσότερο ιδρώτα από ότι στον αγώνα, παίρνεις απλά το καπέλο σου και φεύγεις.


Όχι δεν είναι αυτό μια πράξη λιποταξίας, είναι ο ανώτατος ηρωϊσμός απέναντι στο παιγνίδι που
σέβεσαι και αγαπάς, ο Σιδηρούς Σταυρός που τον σηκώνεις σαν τον Σταυρό του Ιησού στους ώμους σου, είναι το παράσημο σου…


Μου έτυχε να μιλήσω με μεγάλους προπονητές στις δεκαετίες του ’80 και του ’90, όταν ήμουν σε προετοιμασίες ομάδων, συζήτησα με παίχτες, γίναμε Λεγεώνες Ξένων μού 'λεγε κάποιος, με την ίδια ευκολία που τους φέρνουνε με τη ίδια ευκολία φεύγουνε, στο τέλος όλα θα γίνουν στάχτη.


Πριν χρόνια μιλούσα με κάποιον φίλο μου προπονητή στο τηλέφωνο, δεν παράγουμε, του λέω πια, στην 12αδα οι 8 είναι ξένοι. Μιχάλη δεν παράγουμε γιατί μας τελείωσαν οι Τρελοί, τους τελευταίους εμείς τους εξορίσαμε, μου λέει, κάνουν πια κουμάντο οι δήθεν, όσο για τους ξένους που λες, τι ξένοι τι Έλληνες το ίδιο είναι, πάει τελειώσανε αυτά, οι ίδιοι manager τους διακινούν όλους.


Είχε απόλυτο δίκιο…


Αν με ρώταγαν πιο τρόπαιο από αυτά που κατέκτησε ο Ομπράντοβιτς είναι το πιο σημαντικό θα τους έλεγα ότι το πρώτο που πήρε στην Κωνσταντινούπολη με την Παρτιζάν, τα ξεπερνάει όλα τα άλλα μαζί. Το κέρδισε δουλεύοντας με 20χρονα παιδιά, με ερασιτεχνικούς όρους και παίζοντας όλα τα παιγνίδια εκτός έδρας (λόγω πολέμου εκείνη τη χρονιά η Παρτιζάν έπαιξε όλα τα εντός της ματς στη Ισπανία).


Πόσοι ξέρουν ότι η μεγαλύτερη Ευρωπαϊκή ομάδα η Γιουγκοπλάστιγγα του Σπλίτ χτίστηκε με 16χρονους από τον συγχωρεμένο τον Κρέζιμιρ Τσόσιτς και έτρωγε στο Κύπελλο Κόρατς τότε 30άρες και 40άρες, πριν διδάξει αρχές Basketball στα μέσα της δεκαετίας του ’90;


Μιλάω για τους τελευταίους ρομαντικούς, πριν περάσει το τρένο. 
Σήμερα μιλάμε για το σπορ βάζοντας μπροστά το μπάτζετ. Η αποχώρηση των μεγαλομετόχων των δύο μεγάλων ομάδων θα είναι η μοναδική διέξοδος σωτηρίας από το τέλμα, θα μπει ο κάθε κατεργάρης στο πάγκο του, θα εξαφανιστούν ως δια μαγείας τα παράσιτα και οι τυχάρπαστοι και θα μείνουν μόνο αυτοί που πραγματικά αγαπάνε το σπορ.


Οι ομάδες θα πρέπει να δουλεύουν για να παράγουν και δεν θα τρώνε από τα έτοιμα και οι νέοι άνθρωποι θα ξαναδοκιμάσουν τη μοναδική γεύση του να ασχολείσαι με κάτι που σε υπερβαίνει προσφέροντας, θυσιάζοντας, απολαμβάνοντας, κόπους, πάνω από όλα δημιουργώντας υγιείς ανθρώπινες σχέσεις, ιδρώνοντας τη φανέλα, ματώνοντας για τον ίδιο σκοπό.


Όλα θα μπουν ως δια μαγείας στην θέση τους, θα γίνουμε και πάλι Τρελοί, χαμένοι στην περιπέτεια, θα γεμίσουν πάλι τα γήπεδα από παιδιά που θα μάθουν να παθιάζονται και να ερωτεύονται, να αισθάνονται χωρίς να σκέφτονται, θα υπάρξει ξανά όραμα, ανιδιοτέλεια και αγάπη, που δεν εξαργυρώνεται με κασέ γιατί κάθε τέλος Εποχής σημαίνει και μια καινούργια Αρχή!!




Μιχάλης Κοκολόγος


Έγιναν αναφορές από βιβλία ή συνεντεύξεις των Άτσα Νίκολιτς, Κρέζιμιρ Τσόσιτς, Τόνι Κούκοτς, Μπόμπι Νάιτ, Βλάντε Ντίβατς, Χέρμπι Μπράουν, Βλάντο Τζούροβιτς, Μάικ Σιζέφσκι κ.α.


Αφιερωμένο στους τελευταίους Τρελούς…


http://fokidasport.gr/fokidasport-blogs/41-kokologos/915-2011-07-23-16-50-39.html