ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΕΛΛΗΝΕΣ --- Μόνο για μια εβδομάδα, όχι παραπάνω, για μια εβδομάδα, πόσα θα δίνατε οι απανταχού Ευρωπαίοι μπασκετόφιλοι για να είσαστε Έλληνες;

Του Γιώργου Κογκαλίδη
ΠΗΓΗ http://www.basketblog.gr/

Μόνο για μια εβδομάδα, όχι παραπάνω, για μια εβδομάδα, πόσα θα δίνατε οι απανταχού Ευρωπαίοι μπασκετόφιλοι για να είσαστε Έλληνες; Για μια εβδομάδα! Όχι πείτε μας, με ειλικρίνεια κι αν το ποσό είναι ενδιαφέρον, να σας δεχθούμε.

Να βλέπετε το ένα βράδυ τον Βασίλη Σπανούλη να κάνει γιο - γιο την άμυνα της Μπιλμπάο. Κι αν δεν δοκίμασε πράγματα ο Έλληνας, Φώτης Κατσικάρης, για να τον σταματήσει. Αν, όμως, θέλαμε να είμαστε τίμιοι, έπρεπε να παίζει με το ένα χέρι δεμένο, ώστε να έχουν τύχη οι αντίπαλοί του.

Το επόμενο βράδυ να βλέπετε τον Δημήτρη Διαμαντίδη να πετυχαίνει δύο τρίποντα σε 11 δευτερόλεπτα, να παίρνει τη νίκη μέσα από τα χέρια των Ανδαλουσιανών και να φεύγει. Γιατί έτσι του αρέσει…

Go Greek for a week, ή αν το προτιμάτε ελληνιστί "μάθε μπαλίτσα αγόρι μου από τον άρχοντα". Εν προκειμένω τους άρχοντες. Γιατί στην Ελλάδα παίζει και ο… Σπανούλης. Και ο Διαμαντίδης! Γι' αυτό, "αγαπούλα, πούλα ό,τι έχεις κι έλα εδώ να δεις πώς παίζεται το σπορ".

Δεν μας έπιασε έπαρση, δεν έγινε τίποτα, δεν μειώνουμε στο ελάχιστο την αξία παικταράδων, όπως ο Ναβάρο που… χθες έγινε πρώτος σκόρερ στην Ευρωλίγκα, ο μεγάλος Κιριλένκο και τόσοι άλλοι. ΠΑΙΚΤΑΡΑΔΕΣ, με όλα τα γράμματα κεφαλαία.

Βαρεθήκαμε, όμως, να διαβάζουμε και να ακούμε για τα χάλια του ελληνικού μπάσκετ. Μας κούρασε η μιζέρια και το είχαμε γράψει (ανατρέξτε στο προ-προηγούμενο άρθρο μας) πριν οι δύο κορυφαίοι Έλληνες μπασκετμπολίστες "μαστιγώσουν" τους Ισπανούς. Γιατί αν οι Ίβηρες ισχυρίζονται (κι ίσως όχι άδικα) ότι είναι το ΝΒΑ της Ευρώπης, οι πραγματικοί ΝΒΑερς είναι εδώ.

Είναι… παιδιά του Νίκου Γκάλη και… νονοί παικταράδων που βαπτίζονται καθημερινά στην πορτοκαλί κολυμβήθρα, "μπαμπάδες" λιλιπούτειων μπασκετμπολιστών που προσπαθούν να κάνουν τα κόλπα τους και ονειρεύονται να πάρουν κάτι από τη λάμψη τους.

Το ελληνικό μπάσκετ παραμένει στην πρώτη σειρά της Ευρώπης, διαθέτει ορισμένα από τα πιο λαμπρά αστέρια, έχει γόνιμο έδαφος και μια αστείρευτη παραγωγή ιδεών, λύσεων… Δυστυχώς, όχι παραγόντων.

Αυτή η διαδικασία χωλαίνει και μαζί μοιάζει να τρίζει το οικοδόμημα, αλλά δεν είναι έτσι. Αυτή η πορτοκαλιά που φύτεψαν οι παλιοί, από τα χρόνια της ΑΕΚ του '68 (και νωρίτερα, από τη Θεσσαλονίκη που έπεσε ο πρώτος σπόρος), και που πότισε η παρέα του Γκάλη, του Γιαννάκη και των άλλων παιδιών, βγάζει καινούρια φρούτα. Γλυκά, ζουμερά, να τα πιεις στο ποτήρι.

Ναι, χρειάζεται κι άλλο λίπασμα, και πότισμα, και κλάδεμα. Χρειάζονται παράγοντες με φαντασία και ιδέες, τεχνοκράτες, άνθρωποι (και στον δικό μας χώρο) να υποστηρίξουν τους πρωταγωνιστές, να τους βοηθήσουν στο έργο τους.

Χρειάζεται πολύ δουλειά, αλλά η πρώτη ύλη υπάρχει. Και βραδιές σαν τη χθεσινή, την προχθεσινή και πολλές άλλες, θα μας θυμίζουν ότι πρέπει να είμαστε περήφανοι γι' αυτό που δεκαετίες τώρα ζούμε. Και πως οι κουτόφραγκοι πρέπει να τα βάλουν με την τύχη τους, που δεν είναι Έλληνες.

Όχι για μια εβδομάδα. Μην είσαστε άπληστοι. Για μια βραδιά. Φτάνει, αρκεί να το ζήσεις.

kogas@on.gr