Πειθαρχία στον Αθλητισμό

Ο αθλητισμός δεν είναι απομονωμένος από την κοινωνία, αποτελεί ένα μικρόκοσμο της κοινωνίας στην οποία ζούμε. Έτσι, αποτελεί πλάνη να πιστεύουμε ότι τα προβλήματα πειθαρχίας που υπάρχουν στην κοινωνία δεν θα υπάρξουν και στις ομάδες μας. Μπορούμε, λοιπόν, να ανεχτούμε την έλλειψη πειθαρχίας ή μπορούμε να κάνουμε κάτι γι’αυτό.

Για να μάθουν οι νεαροί αθλητές να πειθαρχούν χρειάζεται καθοδήγηση. Οι προπονητές είναι αυτοί που πρέπει να παρέχουν αυτήν τη καθοδήγηση. Οι προπονητές πρέπει να θέτουν τα όρια, εφαρμόζοντας δίκαιους κανόνες, που προσεχτικά περιγράφουν τις προσδοκίες στη συμπεριφορά των μελών μιας ομάδας. Οι κανόνες αυτοί πρέπει να είναι ξεκάθαροι, ώστε να μην αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης ή παρεξήγησης. Παραδοσιακά, ο προπονητής είναι αυτός που παρέχει τη σωστή υποδομή για να αναπτύσσουν οι αθλητές τις ικανότητές τους και την αγάπη τους για το άθλημα.

Πολλοί από τους σημερινούς αθλητές αναζητούν μια δομημένη «πειθαρχία» στις ομάδες τους, ακόμα και όταν αυτή δεν αποτελεί μέρος της καθημερινής ζωής τους έξω από το άθλημα. Πρέπει όμως να καταλάβουν ότι αυτό αποτελεί δρόμο διπλής κατεύθυνσης, ότι δεν μπορούν να ακολουθούν μόνο τους κανόνες που τους αρέσουν, αλλά πρέπει να πειθαρχούν σε όλους τους κανόνες, ακόμα και σ’αυτούς που δεν τους αρέσουν. Αυτό είναι το τίμημα για τη δομή που τους παρέχει ο προπονητής.

Η πειθαρχία είναι ευθύνη του προπονητή. Αν δεν εφαρμόζει κανενός είδους πειθαρχία, τότε φυγοπονεί των καθηκόντων του. Ο προπονητής πρέπει να καταλάβει ότι δεν προπονεί το άθλημα, αλλά τους νεαρούς αθλητές που ανταγωνίζονται σε αυτό. Οφείλει να τους παρέχει τη θετικότερη
εμπειρία που μπορεί. Διαμέσου αυστηρής και δίκαιης πειθαρχίας μπορεί να δημιουργηθεί ένα ιδανικό μαθησιακό περιβάλλον που θα επιτρέψει στους νεαρούς αθλητές να αναπτύξουν τις δυνατότητές τους.

Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Ο προπονητής πρέπει να εμπλέξει όλους τους συντελεστές σε αυτή τη διαδικασία. Μαζί με την προπονητική ομάδα πρέπει να ορίσει τις προσδοκίες στη συμπεριφορά των αθλητών και έπειτα να τεθούν οι κανόνες που ορίζουν αυτές τις συμπεριφορές. Στη συνέχεια να ενημερώσει και να συζητήσει αυτούς τους κανόνες με τη διοίκηση και τα λοιπά μέλη της ομάδας. Πρέπει και αυτοί να πεισθούν να συμμετέχουν και να υποστηρίξουν τον προπονητή πριν τη δημιουργία διάφορων προκλήσεων. Αν υπάρχει η σχετική άνεση, πρέπει να εμπλακούν και οι γονείς στη διαδικασία. Αν γίνουν μέλη της προσπάθειας, είναι πιο εύκολο να υποστηρίξουν τον προπονητή.

Μόλις οριστούν οι κανόνες πρέπει να προγραμματιστεί μια συνάντηση με τους γονείς, η οποία θα γνωστοποιεί  τους κανόνες και τις ευθύνες των νεαρών αθλητών στην ομάδα. Αυτή η συνάντηση θα πρέπει επίσης να ενημερώνει τους γονείς για τις προπονητικές διαδικασίες, για τη διατροφή των αθλητών και για τα κριτήρια επιλογής στην ομάδα. Τέλος ο προπονητής πρέπει να αδράξει την ευκαιρία και να ενημερώσει τους γονείς σχετικά με τη φιλοσοφία του για το άθλημα. Πρέπει να τους κάνει σαφές ότι δεν υπάρχει περιθώριο διαπραγμάτευσης και ότι οι κανόνες ισχύουν για όλους στην ομάδα.

Και ο γονέας, αλλά και το παιδί πρέπει να αποδεχθούν ότι θα σέβονται και θα περιφρουρούν τους κανόνες. Σε αντίθετη περίπτωση δεν μπορούν να αποτελούν μέλη της ομάδας. Πρέπει να δοθεί έμφαση ότι το να είσαι αθλητής είναι κάτι πολύ ιδιαίτερο. Αποτελεί προνόμιο να συμμετέχεις, όχι δικαίωμα. Πρέπει επίσης να υπάρξει  δέσμευση από τον προπονητή και για το δικό του, αναμενόμενο από γονείς και αθλητές, επίπεδο συμπεριφοράς. Ο απώτερος στόχος είναι να δημιουργηθεί μια ατμόσφαιρα αμοιβαίου σεβασμού.

Θυμηθείτε, ότι οι προπονητές έχουν την ευθύνη να διδάξουν τους νεαρούς αθλητές. Πολύ λίγοι από αυτούς θα συνεχίσουν να αγωνίζονται και μετά την εφηβεία, αλλά όλοι έχουν το δικαίωμα σ’αυτήν τη σπουδαία αναπτυξιακή εμπειρία, δοκιμάζοντας τα  όρια τους και συμμετέχοντας σε μια ομάδα.

 Η πειθαρχία θα βοηθήσει  στην εξασφάλιση μιας θετικής εμπειρίας. Δεν είναι και ούτε θα θεωρηθεί ποτέ ξεπερασμένη.

Παναγιώτης Σίσκος

παραπομπή: www.breakthroughbasketball.com