Επιθετικά Συστήματα σε Αναπτυξιακές Ηλικίες
Παναγιώτης Σίσκος
Αυτή τη χρονιά είμαι προπονητής σε τμήματα με παιδιά από 12 έως 15 ετών (μίνι και προπαιδικό). Εκτός, λοιπόν, του ότι είναι μια πολύ «φορτωμένη» χρονιά είναι και μια πολύ εκπαιδευτική χρονιά από προπονητικής άποψης.
Πάντα με απασχολούσε το δίλλημα αν έπρεπε ή όχι να εφαρμόζονται σε αυτές τις ηλικίες σύνθετα επιθετικά συστήματα. Μήπως πρέπει αντί για «όμορφα» plays να διδάσκεται η συνεχόμενη κίνηση στην επίθεση (motion ή πάσα-κόψιμο); Παραθέτω λοιπόν παρακάτω κάποια συμπεράσματα στα οποία κατέληξα:
1. Οι νεαροί παίκτες (15 και κάτω) ξεχνούν την τυποποιημένη επίθεση και τα συστήματα, γιατί λοιπόν να ξοδεύεις χρόνο για αυτά στην προπόνηση. Ακόμα και με λίγο μεγαλύτερα παιδιά η επίθεση θα καταρρεύσει με μαθηματική ακρίβεια μετά από 3 ή 4 πάσες.
2. Οι περισσότεροι από τους πόντους που σκοράρουμε προέρχονται από αιφνιδιασμούς, κλεψίματα, λάθη αντιπάλων και επιθετικά ρημπάουντ. Δεν θα έπρεπε λοιπόν να ενσωματώσουμε στην προπόνηση περισσότερες ασκήσεις για αυτές τις ειδικές καταστάσεις από τις οποίες παίρνουμε και το περισσότερο σκορ;
3. Θα μπορούσα να αφιερώσω ακόμα περισσότερο χρόνο διδάσκοντας στα παιδιά τα βασικά του αθλήματος. Πώς να διαβάζουν τα screens, πώς να πασάρουν σωστά, πώς να κόβουν, πώς να σουτάρουν, καλύτερο χειρισμό μπάλας και όλα τα υπόλοιπα.
4. Διδάσκοντας τις θεμελιώδεις αρχές της επίθεσης με συνεχόμενη κίνηση (motion ή πάσα-κόψιμο) βοηθάει, μακροπρόθεσμα, την ομάδα περισσότερο. Προπονώντας τις βασικές αρχές της επιθετικής κίνησης, αυξάνεται το μπασκετικό IQ των παιδιών. Επίσης, όταν μεγαλώσουν, δεν θα έχει σημασία τι επιθετική φιλοσοφία εφαρμόζει ο κάθε προπονητής. Θα γνωρίζουν πως να κινηθούν στο παιχνίδι.
5. Τα παιδιά κινούνται ρομποτικά και «παγώνουν» όταν εφαρμόζουν συστήματα και τυποποιημένες επιθέσεις κατά τη διάρκεια του αγώνα. Δεν αντιδρούν ανάλογα με την άμυνα γιατί προσπαθούν να ευχαριστήσουν τον προπονητή εφαρμόζοντας το σύστημα. Και όταν ξεχνούν το σύστημα (το οποίο συμβαίνει στο 90% των περιπτώσεων), πανικοβάλλονται και «παγώνουν». Γιατί να μην εφαρμόζεται μια επίθεση στην οποία τα παιδιά μαθαίνουν πώς να αντιδρουν ανάλογα με την άμυνα;
Πιστεύω ότι η απλότητα είναι καλύτερη και προσωπικά θα εστιάσω περισσότερο σε επίθεση με συνεχόμενη κίνηση (motion, πάσα-κόψιμο κ.α.), ειδικά σε τμήματα με παιδιά μικρότερα των 15
ετών. Δεν υποστηρίζω ότι δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν μερικά απλά συστήματα κατά τη διάρκεια της χρονιάς. Αλλά δεν θα συμβούλευα κάτι παραπάνω από αυτό.
Πάντα με απασχολούσε το δίλλημα αν έπρεπε ή όχι να εφαρμόζονται σε αυτές τις ηλικίες σύνθετα επιθετικά συστήματα. Μήπως πρέπει αντί για «όμορφα» plays να διδάσκεται η συνεχόμενη κίνηση στην επίθεση (motion ή πάσα-κόψιμο); Παραθέτω λοιπόν παρακάτω κάποια συμπεράσματα στα οποία κατέληξα:
1. Οι νεαροί παίκτες (15 και κάτω) ξεχνούν την τυποποιημένη επίθεση και τα συστήματα, γιατί λοιπόν να ξοδεύεις χρόνο για αυτά στην προπόνηση. Ακόμα και με λίγο μεγαλύτερα παιδιά η επίθεση θα καταρρεύσει με μαθηματική ακρίβεια μετά από 3 ή 4 πάσες.
2. Οι περισσότεροι από τους πόντους που σκοράρουμε προέρχονται από αιφνιδιασμούς, κλεψίματα, λάθη αντιπάλων και επιθετικά ρημπάουντ. Δεν θα έπρεπε λοιπόν να ενσωματώσουμε στην προπόνηση περισσότερες ασκήσεις για αυτές τις ειδικές καταστάσεις από τις οποίες παίρνουμε και το περισσότερο σκορ;
3. Θα μπορούσα να αφιερώσω ακόμα περισσότερο χρόνο διδάσκοντας στα παιδιά τα βασικά του αθλήματος. Πώς να διαβάζουν τα screens, πώς να πασάρουν σωστά, πώς να κόβουν, πώς να σουτάρουν, καλύτερο χειρισμό μπάλας και όλα τα υπόλοιπα.
4. Διδάσκοντας τις θεμελιώδεις αρχές της επίθεσης με συνεχόμενη κίνηση (motion ή πάσα-κόψιμο) βοηθάει, μακροπρόθεσμα, την ομάδα περισσότερο. Προπονώντας τις βασικές αρχές της επιθετικής κίνησης, αυξάνεται το μπασκετικό IQ των παιδιών. Επίσης, όταν μεγαλώσουν, δεν θα έχει σημασία τι επιθετική φιλοσοφία εφαρμόζει ο κάθε προπονητής. Θα γνωρίζουν πως να κινηθούν στο παιχνίδι.
5. Τα παιδιά κινούνται ρομποτικά και «παγώνουν» όταν εφαρμόζουν συστήματα και τυποποιημένες επιθέσεις κατά τη διάρκεια του αγώνα. Δεν αντιδρούν ανάλογα με την άμυνα γιατί προσπαθούν να ευχαριστήσουν τον προπονητή εφαρμόζοντας το σύστημα. Και όταν ξεχνούν το σύστημα (το οποίο συμβαίνει στο 90% των περιπτώσεων), πανικοβάλλονται και «παγώνουν». Γιατί να μην εφαρμόζεται μια επίθεση στην οποία τα παιδιά μαθαίνουν πώς να αντιδρουν ανάλογα με την άμυνα;
Πιστεύω ότι η απλότητα είναι καλύτερη και προσωπικά θα εστιάσω περισσότερο σε επίθεση με συνεχόμενη κίνηση (motion, πάσα-κόψιμο κ.α.), ειδικά σε τμήματα με παιδιά μικρότερα των 15
ετών. Δεν υποστηρίζω ότι δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν μερικά απλά συστήματα κατά τη διάρκεια της χρονιάς. Αλλά δεν θα συμβούλευα κάτι παραπάνω από αυτό.
Αν το επιθυμείτε πατήστε LIKE στην επίσημη σελίδα του Coachbasketball.gr στα social media και στηρίξτε την προσπάθεια μας H ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟ ΜΠΑΣΚΕΤ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ...!!!
About STARENTZIS SAKIS
.jpg)
