Ζήτω η τρέλα (μας)!

ΤΟΥ ΜΑΝΟΥΣΕΛΗ ΜΑΝΟΥ
Ας μιλήσουμε σοβαρά και ας το παραδεχτούμε: Όλοι όσοι εμπλεκόμαστε με το επαγγελματικό μπάσκετ στην Ελλάδα, με οποιοδήποτε τρόπο, είμαστε τρελοί, για τα σίδερα, για να φοράμε μπλούζα χωρίς μανίκια. Μιλάμε για παίκτες, προπονητές, διαιτητές, δημοσιογράφους, παράγοντες και όλα τα συναφή. Κανένας δεν μπορεί να βγάλει την ουρά του απ’ έξω.

Έγινε ο τελικός κυπέλλου στην Ελλάδα (όπως πέρυσι, πρόπερσι, αντιπρόπερσι κ.λ.π.) και ήμασταν στο ίδιο έργο θεατές, λες και από βίτσιο κάθε χρόνο τέτοια εποχή μας αρέσει να βλέπουμε την ίδια κασέτα.
Η κλήρωση έγινε με τον ίδιο τρόπο (όπως πέρυσι, πρόπερσι, αντιπρόπερσι κ.λ.π.) και έφερε το ίδιο αποτέλεσμα: Ολυμπιακός εναντίον Παναθηναϊκού.

Ο αγώνας έγινε στο ίδιο γήπεδο (όπως πέρυσι, πρόπερσι, αντιπρόπερσι κ.λ.π.) : Στο κλειστό (όχι επειδή διαθέτει οροφή, αλλά επειδή έχει μπει λουκέτο εδώ και χρόνια) των ολυμπιακών εγκαταστάσεων το Ελληνικό.
Το ματς παρακολούθησαν ( όπως πέρυσι, πρόπερσι, αντιπρόπερσι κ.λ.π.) λίγοι, εκλεκτοί και επιλεγμένοι από τις ειδικές δυνάμεις των δύο στρατοπέδων.

Έγινε εκπληκτικό παιχνίδι το οποίο κρίθηκε στις λεπτομέρειες (όπως πέρυσι, πρόπερσι, αντιπρόπερσι κ.λ.π.) αλλά ουδείς ασχολήθηκε με το μπάσκετ. Το θέμα ήταν οι φωτοβολίδες, οι δηλώσεις των διαφόρων, οι διαιτητές και οτιδήποτε άλλο εκτός από την ουσία του παιχνιδιού.
Το γεγονός ότι κάθε μέρα που περνάει είναι λιγότεροι εκείνοι που ασχολούνται με το μπάσκετ, ότι τα έσοδα συρρικνώνονται και οι αγωγές γίνονται περισσότερες, δεν ενδιαφέρει τους πρωταγωνιστές της φαρσοκωμωδίας.
Οι ευκαιρίες για να αλλάξει κάτι στο άθλημα χάνονται η μία μετά την άλλη ( όπως πέρυσι, πρόπερσι, αντιπρόπερσι κ.λ.π.), αλλά εμείς τον χαβά μας. Σκάβουμε με τα νύχια μας για να είναι όσο πιο βαθύς γίνεται ο λάκκος στον οποίο έχουμε πέσει εμείς οι ίδιοι.

Η καλλιέργεια του μίσους ανάμεσα σε πράσινους και κόκκινους, με προφανή σκοπό το όφελος συγκεκριμένων λαμόγιων έχει προκαλέσει την ανικανότητα όλων των υπολοίπων να δουν το μπάσκετ σαν ολότητα, να δουν ποιο είναι το κοινό συμφέρον.
Ακόμη και τώρα που δεν υπάρχει Α1, ακόμη και τώρα που τα μπάτζετ των μεγάλων έπεσαν δραματικά, ακόμη και τώρα που η κοινωνία βουλιάζει και είναι αμφίβολο αν θα γίνει πρωτάθλημα την επόμενη σεζόν – τουλάχιστον με την μορφή που το ξέραμε ως τώρα- συνεχίζουμε να ρίχνουμε νερό στον μύλο του μίσους και της πόλωσης (όπως πέρυσι, πρόπερσι, αντιπρόπερσι κ.λ.π.)
Προφανώς περιμένουμε ότι εμείς θα επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη, αλλά με ένα μαγικό τρόπο, οι κερκίδες θα γεμίσουν από κόσμο, οι ομάδες θα εξυγιανθούν οικονομικά, οι παίκτες και οι προπονητές δεν θα ονειρεύονται κάθε βράδυ το αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος…

Ο ορισμός της παράνοιας σύμφωνα με τον Αϊνστάιν είναι το να επαναλαμβάνεις την ίδια ενέργεια, στις ίδιες συνθήκες και ταυτόχρονα να περιμένεις διαφορετικό αποτέλεσμα! Δίκιο δεν
έχει ο άνθρωπος; Αυτό ακριβώς δεν κάνουμε; Και καλά εκείνοι που κονομάνε, οι υπόλοιποι τι κάνουμε; Χειροκροτούμε! Ζήτω η τρέλα (μας) λοιπόν!
ΠΗΓΗ http://theinsiders.gr



Μάνος Μανουσέλης Το μπάσκετ είναι απλά η ζωή του! Ο Μάνος Μανουσέλης συμπληρώνει τρεις δεκαετίες παράλληλης δουλειάς στην δημοσιογραφία και την προπονητική με αντικείμενο πάντα την πορτοκαλί μπάλα. Είναι από τα ιδρυτικά στελέχη του «ΦΙΛΑΘΛΟΥ» όπου εργάστηκε από το 1983 ως το 2008. Από το 1987 ως το 1992 μαζί με την Νίκο Καραγιαννίδη έβγαλαν την εβδομαδιαία εφημερίδα «ΜΠΑΣΚΕΤ», ενώ μέχρι πρότινος έκανε τεχνικές αναλύσεις στην «ΕΞΕΔΡΑ». Σαν προπονητής ξεκίνησε από τις τοπικές κατηγορίες της Αθήνας μέχρι τα αντιπροσωπευτικά μας συγκροτήματα και την Ευρωλίγκα. Το ασημένιο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νέων ανδρών το 2005 στην Αργεντινή, η συμμετοχή στον τελικό της Ευρωλίγκα και η κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδος 2010 με τον Ολυμπιακό είναι μερικές από τις πιο σημαντικές στιγμές στην καριέρα του. Εχει ανεβάσει στην Α1 τον Πανελλήνιο –από την Γ’ Εθνική και τον Ηλυσιακό, ενώ ήταν στον πάγκου του Παλαιού Φαλήρου και του Περιστερίου όταν ανέβηκαν από την Β’ Εθνική στην Α2. Ασχολήθηκε δέκα χρόνια με το μπάσκετ γυναικών και τα πέντε συνεχόμενα πρωταθλήματα Ελλάδος που κατέκτησε με τον Σπόρτιγκ από το 1992 ως το 1996 με ρεκόρ 111 νίκες και 6 ήττες έμειναν στην ιστορία. Τα τελευταία δύο χρόνια έχει αφοσιωθεί στις μικρές ηλικίες και είναι ομοσπονδιακός προπονητής της εθνικής ομάδας παίδων.