Περί ομοσπονδιακών

Η Εθνική Νέων Γυναικών κλείνει τον κύκλο των αντιπροσωπευτικών μας ομάδων. Κατά πώς φαίνεται, πάει για την άνοδο στην Α' κατηγορία (και το ευχόμαστε), η οποία αν επιτευχθεί θα είναι το μοναδικό καλό νέο του φετινού καλοκαιριού, γιατί κατά τα άλλα οι Εθνικές μας (στο σύνολό τους και πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, όπου και πάλι η πορεία ήταν απλά… υποφερτή) "πάτωσαν".

Έχουμε υποχρέωση να πρωταγωνιστούμε; Όχι βέβαια. Υποχρέωση έχουμε να δημιουργούμε εκείνα τα σύνολα, εκείνες τις συνθήκες, ώστε να υπάρχει προοπτική, να υπάρχουν πιθανότητες. Τις δημιουργήσαμε; Τις απαντήσεις οφείλει να δώσει η ομοσπονδία.

Είναι "κοινό μυστικό" πως ο Ηλίας Ζούρος θα πληρώσει το μάρμαρο για την αποτυχία της Εθνικής Ανδρών να προκριθεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ακόμα κι αν δεν χάσει τη (χαμένη) θέση του, το πλήγμα από τις δηλώσεις του Γιώργου Κολοκυθά ήταν βαρύ. Κι έπεται συνέχεια…

Αναρωτιέμαι, για παράδειγμα, ο Γιώργος Βλασσόπουλος, που κατετάγη 11ος με την Εθνική Εφήβων, θα παραμείνει στο πόστο του; Γιατί, αν παραμείνει, δεν αντιλαμβάνομαι γιατί να φύγει ο Ζούρος. Εκτός και αν είναι ικανοποιητική μια θέση στην πρώτη12άδα (ή και 48άδα, τί σημασία έχει;), οπότε να συνεχίσει απρόσκοπτα το έργο του.

Επειδή δεν έχω τίποτα εναντίον του ανθρώπου, θα επιμείνω ότι δεν είναι θέμα προσώπων. Είναι ΚΑΙ θέμα προσώπων. Ενδεχομένως άλλος προπονητής να τα κατάφερνε καλύτερα, ενδεχομένως και όχι. Όμως, το ζήτημα παραμένει ποια είναι τα κριτήρια επιλογής των προπονητών.

"Οι άνθρωποι πάντα γκρινιάζουν για τις περιστάσεις μέσα στις οποίες βρίσκονται. Δεν πιστεύω στις περιστάσεις. Οι άνθρωποι που γίνονται σημαντικοί στον κόσμο είναι αυτοί που ψάχνουνε για τις περιστάσεις που χρειάζονται. Κι αν δεν μπορούν να τις βρούνε, τότε τις φτιάχνουν" είχε πει ο Μπέρναρ Σω, για να αντικρούσω εν τη γενέσει του πιθανό επιχείρημα περί "κακήςφουρνιάς".

Χρειαζόμαστε προπονητές που να δουλεύουν με μεθοδικότητα, με σχεδιασμό και πρόγραμμα, προκειμένου για να έχουμε αξιόμαχα αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα. Χρειαζόμαστε προπονητές που δεν θα είναι δημόσιοι υπάλληλοι. Χρειαζόμαστε προπονητές… προπονημένους και δόξα τω Θεώ έχουμε μια τεράστια δεξαμενή, καθώς τα πρωταθλήματά μας (από το πρώτο μέχρι το τελευταίο) βρίθουν παιδιών με κέφι, μεράκι, γνώσεις και ταλέντο.

Τα κριτήρια είναι το θέμα. Πώς επιλέχθηκε ο Βλασσόπουλος, ο Σόφτσης και όλοι οι άλλοι; Σε ποια ομάδα, σε ποιο πρωτάθλημα τους είδαν; Πώς επιλέχθηκε ο Δάγλας, που απέτυχε να ανεβάσει στην Α1 γυναικών τον Πρωτέα Βούλας; Γιατί αυτός και όχι ο πρωταθλητής Ζευγώλης, ο Κεραμιδάς που έκανε σούπερ πορεία με τον Αστέρα Εξαρχείων, ή η Σιαμαντούρα τουΠαναθηναϊκού;

Δεν είναι θέμα προσώπων, για να αρχίσουμε να αναλύουμε αν μας κάνει ή όχι ο Δεσποτάκης για τις γυναίκες, ο Κορωνιός για την Εθνική παίδων. Είναι θέμα κριτηρίων. Ας μας πουν κάποτε πώς επιλέγουν τους προπονητές, για να σταματήσει και η πεποίθηση ότι τα κριτήρια είναι προσωποπαγή, δηλαδή ο "τάδε" είναι φίλος του γιου του προέδρου, ο άλλος είναι κολλητός του Τσαγκρώνη, ο τρίτος έχει πολιτικό μέσο, ο τέταρτος εκφράζεται με καλά λόγια και σχόλια για το έργο της ομοσπονδίας.

Το καλοκαίρι ήταν καταστροφικό για τα Εθνικά μας συγκροτήματα. Απαιτείται ανασυγκρότηση. Όμως, πουθενά δεν γίνεται ανοικοδόμηση με τα ίδια… τούβλα. Χρειάζεται νέο υλικό, αλλά και νέο μείγμα πολιτικής. Υπάρχουν προπονητές που καθημερινά δίνουν διαπιστευτήρια. Και είναι στενάχωρο να αναγνωρίζεται η δουλειά Ελλήνων τεχνικών από ομάδες (Πεδουλάκηςστον Παναθηναϊκό, Μπαρτζώκας στον Ολυμπιακό, Σκουρτόπουλος στον Πανιώνιο, κτλ.) και να μην αναγνωρίζεται από τη μητέρα του αθλήματος (ΕΟΚ).

Είναι στενάχωρο να βλέπουμε παιδιά όπως ο Οικονόμου, ο Κορωνιός, ο Παπανικολάου, ο Χουγκάζ (και άλλοι), να πασχίζουν μέσα από τα σωματεία να αναδείξουν την αξία τους, να φτιάχνουν το βιογραφικό τους και στις Εθνικές να μπαίνουν (από το παράθυρο) προπονητές που αν ρωτήσουμε ακόμα και τον πιο μανιακό των στατιστικών, θα δυσκολευτεί

να βρει τα μπασκετικά τους -προπονητικά- πατήματα.

Είναι αναχρονιστικό (αν όχι αστείο) να αποτελούν οι Εθνικές εφαλτήριο για να φτιάξουν κάποιοι ημέτεροι βιογραφικό. Κι εκτός από αναχρονιστικό είναι -με αγωνιστικές αποδείξεις- επιζήμιο.

Αν κάποιοι θελήσουν να κρύψουν τη γύμνια τους, υποστηρίζοντας πως περιμέναμε στη γωνία για να "κράξουμε", δεν έχουν παρά να ρωτήσουν την άποψη των παικτών. Και αυτών που παίζουν, και αυτών που απέχουν. Γιατί όλα συνδέονται μεταξύ τους…

kogas@on.gr

πηγή http://www.basketblog.gr/