Ποιος είναι ο Προπονητής της Χρονιάς στη φετινή Γιουρολίγκα?

Το Hoopfellas, πριν τη λήξη του ΤOP-16, ανοίγει τη συζήτηση για ένα  βραβείο που στο ευρωπαϊκό μπάσκετ σημαίνει πολλά, παρουσιάζοντας  τους πιθανούς υποψήφιους. Εσείς ψηφίζετε..

ΠΡΟΣΟΧΗ: O λόγος που επιλέξαμε να κάνουμε αυτή τη κουβέντα πριν το τέλος του ΤΟP-16 (λίγο πρόωρα για κάποιους, αλλά αυτό θέλω να εξηγήσω..) έχει να κάνει με τη διαφορετική (πιο ουσιαστική κατά τη γνώμη μου) οπτική που θέλουμε να περάσουμε στον αναγνώστη. Μη μπείτε λοιπόν στο "τριπάκι" να κρίνετε/ψηφήσετε/σχολιάσετε ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ με τη λογική του αποτελέσματος. Θέλω να δούμε τη συνολική δουλειά που παρουσίασε ο καθένας, τα δεδομένα και το υλικό που είχαν οι υποψήφιοι  ώστε να αναπτύξουν τας πρότζεκτ τους και  τις καινοτομίες που τυχόν μπορεί να «έβγαλε» ένας κόουτς. Το «αποτέλεσμα» με την έννοια της νίκης-ήττας σαφώς και θα καθορίσει τον επίσημο νικητή από την Ευρωλίγκα (με την κατάληξη του ΤOP-16 να παίζει μεγάλο ρόλο), αλλά η ανάρτηση αυτή στοχεύει σε μια πιο μπασκετική προσέγγιση του θέματος. Για πάμε..

ΡΙΜΑΣ ΚΟΥΡΤΙΝΑΪΤΙΣ (ΚΙΜΚΙ): Από τις πολύ καλές δουλειές στη φετινή διοργάνωση. Ο Λιθουανός βρίσκεται ακριβώς δύο χρόνια στο σύλλογο (από τον Μάρτιο του ’11) και δείχνει ότι μπορεί να μεταφέρει τα θαύματα του Eurocup στο επόμενο επίπεδο. Αυτό που του πιστώνω είναι ότι δείχνει να επιφέρει αργά αλλά σταδιακά «αλλαγή» στο DNA του κλαμπ το οποίο κουβαλούσε τη φήμη του loser στα δύσκολα. Η φετινή Κίμκι παίζει πολύ όμορφο μπάσκετ (έχει
διαστήματα μέσα σε παιχνίδια που έπαιξε ίσως το ομορφότερο μπάσκετ από κάθε άλλη ομάδα αλλά και μεταπτώσεις), έχει υποδειγματική κυκλοφορία της μπάλας τρέχωντας εξαιρετικά το τρανζίσιον και βγάζοντας αυτοματοποιημένα plays στη σετ επίθεση δείγματα ομάδας που έχει δουλέψει σωστά. Ο κορμός των 7-8 παικτών υπήρχε, οι μεταγραφές έκλεισαν γρήγορα από έναν οργανισμό που ήξερε τι ήθελε στην αγορά και αυτό είναι το αποτέλεσμα. Της λείπει η σκληράδα και τα winner instincts (παρόλο τη βελτίωση σε αυτό το κομμάτι ). Αδιαμφισβήτητα όμως η Κίμκι (ασχέτως κατάληξης) είναι ομάδα προημιτελικών Ευρωλίγκα βάσει αυτού που έχει παρουσιάσει. Μπράβο..

ΤΣΑΒΙ ΠΑΣΚΟΥΑΛ (ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ): Nομίζω ότι θεωρητικά αποτελεί τον frontrunner για το επίσημο βραβείο. Σίγουρα όχι άδικα. Το φετινό του δημιούργημα έχει ξεπεράσει μέχρι στιγμής τις ρεαλιστικές προσδοκίες του καλοκαιριού (και τις δικές μου ομολογώ) αν σκεφτείτε ότι είχε στα χέρια μια ομάδα ναι μεν ποιοτική και με κορμό, η οποία έφτασε στο φάιναλ φορ αλλά στην πραγματικότητα έδειχνε «γηρασμένη» (ακόμα και στους περυσινούς τελικούς της ACB άφησε την αίσθηση ότι «έκλεψε» τον τίτλο από μια πιο φρέσκια ομάδα)δίνοντας την εντύπωση ότι έχει περάσει την κορυφή του βουνού. Και όμως ο Πασκουάλ επέμεινε σε αυτό που ξεκίνησε να δουλεύει πιο εντατικά πέρυσι, μετατρέποντας τη φετινή Μπαρτσελόνα στη καλύτερη ομάδα μισού γηπέδου στην Ευρώπη θυμίζοντας περισσότερο Ελληνική παρά Ισπανική ομάδα.. Ρίσκαρε αφήνοντας τη φροντκορτ χωρίς τον γρήγορο undersized ψηλό, «έπιασε» το ότι αυτό το τέμπο χρονικά ταιριάζει περισσότερο στον ηγέτη του (Ναβάρο) και μπορεί να αναδείξει το εκπληκτικό επίπεδο συνεργασιών και σκέψης που κουβαλούν οι Μπλαουγκράνα, ενώ η άμυνα του είναι πραγματικά top level.. Μέχρι σήμερα οι Καταλανοι, δίχως νομίζω αμφιβολία, είναι η καλύτερη ομάδα της διοργάνωσης. Περιμένω να δω πως θα διαχειριστεί την τεράστια απώλεια του Μάικλ. Αν τα καταφέρει, ας το πάρει σπίτι του..

ΑΡΓΥΡΗΣ ΠΕΔΟΥΛΑΚΗΣ (ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ): Στα δικά μου μάτια, όταν προκάτοχος σου είναι ο «νονός» του Ευρωπαϊκού μπάσκετ και καλείσαι να φτιάξεις μια ομάδα σχεδόν από το μηδέν (ουσιαστικά σε rebuilding process) με την έμφυτη πίεση για νίκη  στο  αίμα του συλλόγου, καταφέρνοντας αυτά που έχουμε δεί μέχρι τώρα, είσαι σαφώς σαν προπονητής overachiever. Ο Πεδουλάκης δεν άλλαξε τη βασική δομή στο στυλ που αγωνιζόταν ο Παναθηναϊκός τόσα χρόνια, αλλά στοχοποίησε στο να ανεβάσει το αθλητικό επίπεδο των πρασίνων, παρουσιάζοντας μια ομάδα πιο «φυσική», η οποία ακόμα «μαθαίνει». Αν σκεφτείτε ότι πολλά παιδιά του ρόστερ της ελληνικής ομάδας καλούνται να κάνουν πράγματα για πρώτη φορά σε τέτοιο επίπεδο (και αναφέρομαι σε αρμοδιότητες σχετικές με το στοχευμένο μπάσκετ που παίζει ο Παναθηναϊκός)γίνεται κατανοητό ότι το σημερινό αποτέλεσμα μόνο εύκολο δεν είναι. Ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να είχε «γονατίσει» πολλές φορές τη φετινή σεζόν αλλά στάθηκε όρθιος (περνώντας δύσκολα τεστ) και αυτό νομίζω είναι η κληρονομιά του με την οποία θα πορευτεί και στη συνέχεια.

ΕΤΟΡΕ ΜΕΣΙΝΑ (ΤΣΣΚΑ): Σκέφτηκα αρκετά πριν τον βάλω στη λίστα, αλλά κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι τον έκρινα –αυθόρμητα- σύμφωνα με το backround και το όνομα του.  Ο Ιταλός έχει αντιμετωπίσει πολλές δυσκολίες μέσα στη σεζόν, αρκετές μεταπτώσεις, με την ομάδα να κάνει πισωγυρίσματα εκεί που νόμιζες ότι βρίσκει το δρόμο της. Πάλεψε πολύ να βρεί χημεία και να στήσει σωστά το ροτέησιον του αλλά αθόρυβα η ΤΣΣΚΑ ανεβαίνει και σου δίνει την εντύπωση ότι θα βγεί στον αφρό. Οι επιρροές του ενός έτου στην Αμερική (για έναν πρώην πλέον ορκισμένο φαν του Ευρωπαϊκού μπάσκετ, Ζοτς ακούς..?) είναι εμφανείς με τον Μεσίνα να παρουσιάζει απομονώσεις για τον καλό του one on one παίκτη (Ουίμς) σε ποσότητα που είχαμε να δούμε από τη θητεία του στο Τρεβίζο (με τον Έντνι, σε μια όμως καθαρά up tempo και όχι σεταριστή επίθεση), ψηλά σχήματα στη φροντκορτ την εποχή των undersized “5” και άλλα .. κόλπα, τα οποία όμως προπονητικά έχουν μεγάλο ενδιαφέρον ειδικά από τη στιγμή που παρουσιάζονται από έναν «καθηγητή» του χώρου. Ακόμα πάντως η ΤΣΣΚΑ δεν έχει ξεχωρίσει από τους βασικούς της αντιπάλους στην κούρσα, σαν αγωνιστικό performance. Απλά εμπνέει εμπιστοσύνη λόγω της παρουσίας του Μεσίνα στον πάγκο..

ΣΕΡΤΖΙΟ ΣΚΑΡΙΟΛΟ (ΑΡΜΑΝΙ ΜΙΛΑΝΟ):

….

…….

Έλα νταξ.. Πλάκα κάνω..!!

ΝΤΕΗΒΙΝΤ ΜΠΛΑΤ (ΜΑΚΑΜΠΙ): Μέχρι πριν δύο μήνες θα χαρακτήριζα τη φετινή Μακάμπι επιεικώς «κακή» με όλη την αυστηρότητα που μου δίνει το brandname του συλλόγου και παρά το μειωμένο μπάτζετ. Ομάδα λάθος στημένη η οποία έπαιζε ένα «ξύλινο» μπάσκετ το οποίο σαφώς δεν αντιπροσώπευε το κλαμπ και τον Ντέηβιντ Μπλατ. Ο Αμερικανός έστυψε το μυαλό του, δοκίμασε πολλά πράγματα και τελικά έφερε τη Μακάμπι στα ίσα της, επιχειρώντας ένα από τα μεγαλύτερα come back των τελευταίων χρόνων. Η μετακόμιση του Σμιθ στο «4» και η ενεργοποίηση του Πνίνι ως κόμπο φόργουορντ έδωσε λειτουργικότητα στην επίθεση των Ισραηλινών, περισσότερη κίνηση και διαδρόμους  για τους διεμβολιστές-γκαρντ της και κυρίως σουτ, από τη στιγμή που η ομάδα έβαλε στο παιχνίδι της σουτ από τη θέση «4». Η Μακάμπι πραγματικά είχε «πεθάνει» και αναστήθηκε και αγωνιστικά και βαθμολογικά αλλά κυρίως ψυχολογικά. Αυτό δείχνει κάτι για τον κύριο στην άκρη του πάγκου.. Έστω και σαν παρουσία, δικαιούται να βρίσκεται στις συζητήσεις..

ΛΟΥΚΑ ΜΠΑΝΚΙ (ΜΟΝΤΕΠΑΣΚΙ): Νομίζω ότι όποιος παρακολουθούσε συστηματικά Μοντεπάσκι στην αρχή της χρονιάς και το κάνει και μετά τον Δεκέμβρη θα καταλάβει τη διαφορά. Η Σιένα ορθά-κοφτά είναι μακράν η πιο overachiever ομάδα της διοργάνωσης ακόμα και αν μείνει εκτός προημιτελικών και αυτός είναι ένας από τους λόγους που ο Μπάνκι βρίσκεται στη λίστα. Ο άλλος (και πιο σημαντικός)είναι ότι παρουσίασε κάτι διαφορετικό από τα τετριμμένα. Μια ομάδα από gunners η οποία παίζει μια high octaine offense ηγούμενη από έναν πόιντ γκαρντ ο οποίος έχει διαφύγει (και αναζητείται..) από το δρομοκαϊτειο , με μια πρωτοφανή (για το επίπεδο) τρύπα στο ζωγραφιστό η οποία όμως διακρίνεται από πολύ καλή κυκλοφορία της μπάλας, σουτάρει καταπληκτικά και κάνει ελάχιστα λάθη. Σαν καινοτόμος δουλειά και σε συνάρτηση με την πορεία ο Μπάνκι όσο και αν τον κάψουμε (ή μήπως καεί μόνος του..?) στην πυρά ως «αιρετικό» πιστώνεται το ότι έχει δημιουργήσει μια ομάδα παίζει «κάτι» (σωστό-λάθος αλλά «κατι», δηλ. έχει ταυτότητα) και το υποστηρίζει μέχρι τέλους. Αυτό κυρίες και κύριοι, είτε μας αρέσει είτε όχι (προσωπικά δε θα το έπαιζα) δείχνει προπονητή που έχει βάλει τη σφραγίδα του στο σύνολο. Μη ξεχνάτε ότι ο Ιταλός βρέθηκε σε κατάσταση ανάλογη (πιθανόν και πιο δύσκολη) από του Πεδουλάκη μετά τη διαδοχή και το γενικό restart του καλοκαιριού. Η Μοντεπάσκι πλέον δεν έχει τόσο πολλές πιθανότητες να περάσει στους «8», αλλά αν το κάνει, θα τον δείτε να διεκδικεί το επίσημο βραβείο επί ίσοις όροις..

ΟΚΤΑΪ ΜΑΧΜΟΥΤΙ (ΑΝΑΝΤΟΛΟΥ ΕΦΕΣ): Toν εκτιμώ γιατί είναι σοβαρός και έκανε το up step φέτος τη στιγμή που έπρεπε. Η ομάδα του έχει βελτιωθεί αισθητά από το πρώτο μισό της σεζόν, όπου και ο ίδιος αντιμετώπισε μεγάλα προβλήματα. Οι προσδοκίες είναι τεράστιες και το χρήμα πολύ θα μου πείτε, όπως όμως και η πίεση για ένα κλαμπ που έχει φάει πολλά χαστούκια τα τελευταία χρόνια. Ο Μαχμούτι μπορεί να μη γίνει ο «νέος Ζοτς» ή ο «Μουρίνιο του μπάσκετ» όπως προμοταρίστηκε στο ξεκίνημα της καριέρας του (με τη στήριξη μάλιστα της Γιούγκο σχολής), μπορεί (ναι, συμφωνώ απόλυτα) η δουλειά του φέτος να μην είναι κάτι το εξεζητημένο.  αλλά ξεκάθαρα θας σας πω ότι η παρουσία του εδώ έχει να κάνει με το ότι σε ΟΛΑ τα κλειστά παιχνίδια του ΤOP-16 (εκτός OAKA) η Εφές έδειχνε ότι έχει προπονητή στον πάγκο. Να φωνάξει, να σκεφτεί, να διαχειριστεί τη στραβή ακόμα και να κάνει το λάθος και να αναλάβει την ευθύνη..  

Αυτοί και άλλοι (π.χ. Τάμπακ, ο οποίος όμως θεωρώ ότι έχει ξεκλειδώσει ψυχολογικά περισσότερο την Κάχα, τώρα διαχειρίζεται "κρίση", θέλω να τον δώ λίγο ακόμα..). Περιμένω τις σκέψεις/ψήφους σας..

Μπείτε στην παρέα μας στο facebook..

http://www.facebook.com/pages/Hoopfellasgr/559656750730274







ΠΗΓΗ: hoopfellas