Τάκης Πανούλιας - To Jenga -Τζένγκα…της Εθνικής

Είμαι σίγουρος ότι ο τίτλος του άρθρου θα σας παραξενέψει λίγο αλλά θα τον δικαιολογήσω στην συνέχεια. Άλλωστε ο τίτλος "Μας έστειλαν για... ψάρεμα″ έχει ήδη καπαρωθεί από πολλούς και θα ήταν πλεονασμός. Αν δεν το έχετε πιάσει το υπονοούμενο…με ψαράδες παίζαμε επομένως μας έστειλαν για ψάρεμα. Αν και το λογικό ήταν να πάνε αυτοί για ψάρεμα καθότι ψαράδες.

Θα αποφύγω ακόμα να μιλήσω για το ξύλο αφού το γενικό συμπέρασμα είναι ότι για να κερδίσουμε πλέον στο Ευρωμπάσκετ θα πρέπει οι δύο επόμενες προπονήσεις να περιλαμβάνουν παγκράτιο, καράτε και ζίου ζίτσου. Δεν βλάπτει λίγη προπόνηση και στην σπαθασκία αφού ως γνωστόν εκτός από το ότι είναι αποτελεσματικό φονικό όπλο το σπαθί βελτιώνει και την πειθαρχία.


Για να σοβαρευτούμε λοιπόν. Αν κάτι μας έχει διδάξει αυτό το Ευρωμπάσκετ (κλεμμένο από Νονό Νο 2), είναι ότι δεν μπορείς να υποτιμήσεις καμία ομάδα και να την κερδίσεις, αν δεν είσαι προετοιμασμένος να παίξεις στο επίπεδο σου σαν ομάδα.

Το physical game

Σίγουρα είναι ένα τουρνουά με physicalτρόπο παιχνιδιού, με πολλές επαφές αλλά όπως λέω πάντα "το να αντέχεις στο ξύλο είναι ακόμα πιο μεγάλο προτέρημα από το να ρίχνεις ξύλο″. Όταν μια ομάδα παίζει στα όρια του ξύλου πρέπει να την "εκθέσεις″ αγωνιστικά αλλά και στα μάτια των διαιτητών παίζοντας με μεγαλύτερη κυριαρχία.

Αυτό γίνεται με καλή επιθετική λειτουργία που πρέπει να έχει μερικά βασικά στοιχεία. Καλές αποστάσεις, μεγάλες κινήσεις από τους παίκτες χωρίς την μπάλα, γρήγορη απελευθέρωση τις μπάλας από τον συνωστισμό και αποφασιστικές κινήσεις με ξεκάθαρο σκοπό.

Επίσης σε περίπτωση που ο αντίπαλος γεμίζει την ρακέτα χρειάζονται τα κατάλληλα σκριν ειδικά στην αδύνατη πλευρά για να αναγκαστεί η άμυνα να τρέξει μεγάλες αποστάσεις για να καλύψει τις αμυντικές περιστροφές.

Οι παγίδες που είδαμε από τους Φινλανδούς στο pick-and-roll (επιθετικό hedge out) αλλά και στο low post απαιτούν γρήγορη απελευθέρωση της μπάλας από τον ball handler και πάντα να υπάρχει μια κοντινή και μια μακρινή πάσα.

Ποια ήταν η ταυτότητα της

Η Ελληνική ομάδα στα τρία πρώτα παιχνίδια (και στα φιλικά) είχε δείξει ένα συγκριμένο πρόσωπο με προπονητή τον Τρινκιέρι. Δεν ήταν μια ομάδα που μάγευε στην επίθεση και αμυντικά είχε ένα σημαντικό θέμα στην εσωτερική άμυνα που προέρχονταν κυρίως από καταστάσεις pick-and-roll στην συνολική λειτουργία.

Ήταν όμως μια ομάδα με πολλές λύσεις και επιθετικό πλουραλισμό, ηρεμία στο παιχνίδι της και ένα απλό αλλά λογικό πλάνο.

Το καλύτερο της όπλο στην επίθεση ήταν το pick-and-roll από την κορυφή, βασικό χαρακτηριστικό του Ελληνικού μπάσκετ άλλωστε, απλώνοντας το γήπεδο και επιλέγοντας είτε το "τάισμα″ του ψηλού είτε το αμαρκάριστο μακρινό σουτ με αρκετές έξτρα πάσες.

Το planb ήταν τα πολλά isolations στο lowpost όπου έπαιρνε σκορ και δημιουργία με μέσα – έξω παιχνίδι. Σε πολλά παιχνίδια οι Μπουρούσης, Καϊμακόγλου, Περπέρογλου και όχι μόνο έστειλαν για "φροντιστήριο″ τους αντιπάλους τους.

Πολλά καλάθια έρχονταν επίσης από την πολύ καλή κίνηση μακριά από την πλευρά της μπάλας (weakside) αφού είναι δεδομένη η πονηριά ή η καπατσοσύνη αν θέλετε σαν χαρακτηριστικό του Ελληνικού μπάσκετ. Ο Παπανικολάου ειδικά έδινε πολλούς πόντους σε τέτοιες καταστάσεις

Το πρόβλημα να ξεκινά λίγο νωθρά τα παιχνίδια υπήρχε αλλά ποτέ δεν έχασε επαφή με το σκορ αν και όλα τα μέρη ενός αγώνα έρχονται να παίξουν τον ρόλο τους αθροιστικά στην έκβαση του αγώνα.

Η ένδεια των ball handlers

Το πρόβλημα με την παρουσία λίγων ballhandlers(το ξανατονίζω δεν μιλάω απαραίτητα για guards) στην ομάδα δεν έδειχνε να δημιουργεί προβλήματα. Η ομάδα δεν βιαζόταν διασπούσε τις πιεστικές άμυνες με πάσες όποτε χρειαζόταν ή με τον βασικό guardκαι υπήρχε ένα λογικό rotationκαι με ψηλά σχήματα (ο Μπράμος στο backcourt) για να αγοράζει χρόνο για τους Σπανούλη, Σλούκα και Ζήση.

Το θέμα ενός τέταρτου χειριστή της μπάλας είναι σε κάθε περίπτωση ένα θέμα προς συζήτηση και ήταν ρίσκο από πλευρά Τρινκιέρι αλλά που κακά τα ψέματα του κάθισε η χειρότερη περίπτωση με τον τραυματισμό του Σπανούλη. Η προσωπικά μου άποψη είναι καταγεγραμμένη αλλά δεν είναι ώρα να ευλογούμε τα γένια μας…αφού άλλωστε δεν έχουμε γένια.

Η απουσία του Σαπνούλη

Η Εθνική έπαιξε καλά και με την Τουρκία με τον Σπανούλη απόντα, με τον Ζήση να κάνει εκπληκτικό παιχνίδι. Να ξέρετε η απουσία δεν φαίνεται πάντοτε άμεσα αλλά σε πιο μακρινό ορίζοντα. Θα πει κανείς ότι εκεί έπαιξε τον ρόλο της και η κακή αμυντική συμπεριφορά της Τουρκίας. Αλλά όταν έχεις 32 καλάθια από τα οποία τα 21 είναι από ασίστ έχεις παίξει και εσύ καλά επιθετικά. Καθώς η μπάλα πήγε και κοντά στο καλάθι παρότι οι αντίπαλοι είχαν όγκο και ύψος και αυτό είναι χαρακτηριστικό του μπάσκετ που θέλει να παίζει ο Τρινκιέρι.

Το δίλλημα της λειτουργία της frontcourt

Ο Ιταλός προπονητής είναι από αυτούς, που αναλαμβάνοντας τα καθήκοντα του, δεν ήθελε να αλλάξει σε καμία περίπτωση το στυλ παιχνιδιού που έχουν συνηθίσει οι Έλληνες παίκτες. Ήθελε αντίθετα να τα αξιοποιήσει όσον το δυνατόν περισσότερο επισημαίνοντας την αξία της άμυνας, του παιχνιδιού με διάβασμα στην επίθεση και έλεγχο στον ρυθμό.

Το κακό ξεκίνησε από το δεύτερο ημίχρονο με τους Ιταλούς όπου η Εθνική μας "έμπλεξε" σε streetball μπάσκετ με τις small ball πεντάδες των Ιταλών πράγμα που σε ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ δεν έπρεπε να κάνει. Εκεί ο Ιταλός μπορώ να πω ότι δείχνει συνεχώς να ακολουθεί τον αντίπαλο προπονητή ενώ θα έπρεπε και αυτός να επιβάλει το αντίθετο σε κάποιες περιόδους του παιχνιδιού.

Μπορείς να χαλάσεις την επίθεση του αντίπαλου αναγκάζοντας τον να θυσιάσει αυτός καλύτερο επιθετικό για αμυντικό με την εκμετάλλευση ενός δικού σου mismatch στην επίθεση.

Η αδυναμία του Μπουρούση στην άμυνα του pick-and-roll παίζει ρόλο στην περιφερειακή άμυνα και είναι πρόβλημα αλλά επιθετικά ''ρολάρει'' και μπορείς να μεταφέρεις το πρόβλημα στον αντίπαλο πάγκο. Η άμυνα είναι συνολική προσπάθεια και ομαδικό αποτέλεσμα και η αποδυνάμωση εσωτερικά παίζει ρόλο στο να δεχθείς διεισδύσεις μέχρι μέσα. Με χαμηλά σχήματα είσαι πιο ευέλικτος και φυσικά είναι σωστή τακτική στις αλλαγές αλλά αν δεν σου βγαίνει και σε σκοτώνουν με διεισδύσεις τότε η προστασία της ρακέτας μπορεί να σου λύσει το πρόβλημα.

Το πρόβλημα του Τρινκιέρι ήταν στην ουσία το δίλλημα της λειτουργία της ελληνικής frontcourt σε επίθεση και άμυνα. Ήταν το μεγάλο ερώτημα με την έννοια του τι χάνεις και τι κερδίζεις από την παρουσία κυρίως του Μπουρούση.

Αυτό στην ουσία ανάγκασε τον Τρινκιέρι να χαλάσει το σύνηθες rotation του. Στην προσπάθεια του να λύσει ένα πρόβλημα δημιούργησε περισσότερα. Είναι δεδομένο όμως ότι μπορείς να ζήσεις με ένα πρόβλημα αλλά δεν μπορείς να επιβιώσεις με πολλά.

Το πλάνο των Ιταλών είναι από μπασκετική τακτική άποψη καθαρή ρουλέτα που όμως τους βγαίνει έως τώρα. Όλες οι "ζαριές″ είναι με το μέρος τους. Συνεχείς διεισδύσεις με ντρίπλα από μια ταλαντούχα επιθετική τετράδα (Ντατόμε, Μπελινέλι, Αραντόρι και Τζεντίλε) για τελειώματα στο ένα-εναντίον-ενός και δημιουργία με πάσες. Όλοι παίρνουν σειρά σε αυτό το παιχνίδι.

Το "τουβλάκι″ του Τζένγκα

Εκεί σε αυτό το σημείο έγινε αυτό που συμβαίνει όταν τραβήξεις το λάθος "τουβλάκι″ στο παιχνίδι Τζένγκα. Ο Τρινκιέρι άρχισε να ανακατεύει τόσο πολύ την τράπουλα που μπερδεύτηκε και ο ίδιος. Επειδή πολύς λόγος γίνεται για την χρησιμοποίηση του Φώτση να αναφέρω ότι με τους Ιταλούς έπαιξε 17 λεπτά, ενώ δεν είχε σε κανένα παιχνίδι τόσο χρόνο συμμετοχής.

Το περίφημο "επειδή γνωρίζει το παιχνίδι των Ιταλών″ δεν θα το σχολιάσω καν. Αν λοιπόν ο coach πίστευε ότι πρέπει να έχει μικρό ρόλο δεν υπήρχε κανένας λόγος να παίξει για να παίξει. Αν θεώρησε ότι τον είχε αδικήσει έπρεπε να δουλέψει επάνω στην χρησιμοποίηση του σε ψυχολογικό επίπεδο. Δεν χρησιμοποιείς έναν παίκτη για να αποδείξεις ότι καλώς έκανες και δεν τον…χρησιμοποιούσες. Εκεί υπάρχει ένα πρόβλημα που θα έπρεπε να είχε λυθεί με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο.

Ο φόβος που φώλιασε

Η ήττα από την Ιταλία τελικά "πλήγωσε″ την ελληνική ομάδα εκεί που δεν θέλεις να ποτέ να δεχθείς πλήγμα. Στο ψυχολογικό κομμάτι, στο "μυαλό″, στο υποσυνείδητο. Να κλονιστεί η εμπιστοσύνη, να επιστρατεύσεις άρον-άρον τον Σπανούλη στην πεντάδα παρότι ανέτοιμος και να δείξεις ότι έχεις φοβηθεί.

Τα επιθετικά hedge outs με απειλή δρεπανηφόρου άρματος σε έναν επιθετικό ball handler με πρόβλημα στο πάτημα λόγω διαστρέμματος είναι ότι χειρότερο. Μπορούσε να μπει στην διάρκεια του αγώνα ή να φύγει από το αρχικό pick-and-roll και να ''χτυπήσει'' σε δεύτερο χρόνο όπου θα υπήρχε λιγότερος συνωστισμός.

Με λίγα λόγια η Εθνική μας ήταν σαν τον υπερόπτη πυγμάχο που δέχτηκε knockdown στο πρώτο γύρο από το underdog και δε ήξερε τι τον χτύπησε. Αν παρατηρούσατε τις αντιδράσεις των παικτών μας όταν ο αντίπαλος πήρε προβάδισμα ήταν λες και έχαναν με 30 πόντους και ήθελε 1 λεπτό για το τέλος του αγώνα. εκεί καταλαβαίνεις ότι δεν γυρίζει με τίποτα το παιχνίδι.

Οι ευθύνες

Σε κάθε νίκη ή ήττα μιας ομάδας οι ευθύνες βαραίνουν ιεραρχικά και αναλογικά όλη την πυραμίδα της ομάδας. Ο Τρινκιέρι, το προπονητικό επιτελείο, οι παίκτες έχουν το μερίδιο τους. Ο Ιταλός δεν μπορώ να πω ότι δεν πάλεψε από τον πάγκο. Ούτε τα παιδιά της Εθνικής. Αντίθετα μάλλον το υπερβολικό πάθος όλων ''θάμπωσε'' την κρίση τους και χάλασε την αυτοκυριαρχία τους. Η έλλειψη αυτοκυριαρχίας μείωση την αυτοσυγκέντρωση και σταδιακά αυτά τραυμάτιζαν την αυτοπεποίθηση.

Σε αυτή την περίπτωση μερικές φορές προσπαθείς περισσότερο εκεί που θέλεις ηρεμία, βιάζεσαι και βγαίνεις από το ρυθμό σου, διστάζεις και φαίνεσαι αργός, βάζεις περισσότερη δύναμη εκεί που χρειάζεται μια απλή αβίαστη κίνηση. Στο τέλος αισθάνεσαι τόσο απογοητευμένος που δεν σου βγαίνει τίποτα που έρχεται το στάδιο της εξάντλησης, της εγκατάλειψης της προσπάθειας από την απογοήτευση. Game over….

Τι μπορεί να γίνει

Πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις γυρίζεις στα βασικά πράγματα. Έμφαση στην διαδικασία και όχι στο αποτέλεσμα. Ποιό είναι το πρόβλημα και δεν αποδίδουμε. Το ότι χάσαμε είναι γνωστό σε όλους. Το προπονητικό team για παράδειγμα δεν είναι εκεί για να διαπιστώσει ότι δεν παίξαμε άμυνα, αλλά για να εντοπίσει και να διορθώσει τους λόγους που δεν παίξαμε καλή άμυνα.

Η ένταση που λογικά θα υπάρχει πρέπει να αποσυμπιεσθεί μέσα από τις συναντήσεις της ομάδας και να σταματήσει να δείχνει ο ένας με το δάχτυλο τον άλλον μεταφέροντας ευθύνες.

Προστασία από το "περιβάλλον″ γιατί σίγουρα παίκτες και προπονητές είναι άνθρωποι και επηρεάζονται αν βομβαρδίζονται συνεχώς από σχόλια, κρίσεις και επικρίσεις. Έχουν οι άνθρωποι προβλήματα ας μην ανησυχούν τι λέει ο κάθε πικραμένος.

Δεν χρειάζεται υπερανάληψη αλλά ούτε και χαλαρότητα. Το μέτρο είναι η σωστή και προγραμματισμένη ρουτίνα. Δεν χρειάζονται ηρωικές δηλώσεις αλλά ρεαλιστική προσέγγιση στο πρόβλημα και σωστή πληροφόρηση για το επόμενο αντίπαλο. Η Εθνική δεν γίνεται να κάνει τρεις νίκες ταυτόχρονα αλλά μια νίκη κάθε αγωνιστική.

Η κατάσταση δεν θα αρνηθώ ότι είναι δύσκολη και οι αντίπαλοι σε καμία περίπτωση εύκολες ομάδες. Αλλά σε κάθε περίπτωση η προσπάθεια δεν πρέπει να σταματά ποτέ και πλέον για την Εθνική ισχύει το "ο βρεγμένος την βροχή δεν την φοβάται″. Το πρώτο και μετά βλέπουμε….







Πηγη: Gameisover