TOO HARD TO..GUARD

Η εκτυφλωτική λάμψη του Βασίλη Σπανούλη –στο καλύτερο ίσως ματς της καριέρας του- επισκίασε τη Φενέρ του Ζέλικο Ομπράντοβιτς και ο Ολυμπιακός ξεκίνησε με το δεξί το TOP-16.
μετά από ένα καταπληκτικό παιχνίδι στο Φάληρο. Έτοιμος ο Παναθηναϊκός, παίζοντας το δικό του μπάσκετ, νίκησε την «ατσαλάκωτη» Αρμάνι στο ΟΑΚΑ. Ένα αποτέλεσμα πολύ πιο σημαντικό από ότι νομίζουν οι πιο πολλοί.. Το Hoopfellas δίνει τη δική του οπτική.

Μπήκαμε λοιπόν στο καλό κομμάτι της σεζόν και το Hoopfellas επιστρέφει μετά από ολιγοήμερη απουσία λόγω ενός ταξιδιού. Εύχομαι χρόνια πολλά σε όλους με υγεία και αγάπη για τον διπλανό μας. Καλά να είμαστε να τα λέμε.. Πάμε λοιπόν στο ψητό..

ΤΟ ΡΟΤΕΗΣΙΟΝ

Για διάφορους λόγους και οι δύο ομάδες μας πήγαν σε ένα ροτέησιον ουσιαστικά 8 παίκτών στο ξεκίνημα της Ευρωλίγκας. Ο Ολυμπιακός φυσικά είχε το πρόβλημα του Πετγουέη, τον Κόλινς ανέτοιμο, τον Κατσίβελη εκτός ενώ για τους πράσινους ο Νίκος Παππάς δεν είναι ακόμα έτοιμος στο 100%. Τα ροτέησιονς των 8 παικτών (χρησιμοποιούνται κατά κόρον στις ΗΠΑ) είναι πιο ευέλικτα και εύκολα στη χρήση για τους προπονητές ενώ τυγχάνει να είναι και αρκετά λειτουργικά όταν μπορείς να βγάλεις από πίσω παίκτες «διπλοθεσίτες». Στον Ολυμπιακό ο Γιώργος Μπαρτζώκας επέλεξε λοιπόν να στηριχτεί σε 3 γκαρντς (Μάντζαρη-Σπανούλη-Σλούκα), 3 φόργουορντς (Λοτζέσκι-Πρίντεζη-Περπέρογλου) και δύο σέντερς (Ντάνστον-Σίμονς). Ένα ροτέησιον πολύ λειτουργικό με κλειδί το γεγονός ότι βγάζει από πίσω δύο κόμπο, τον Σλούκα στα γκρντς και τον Περπέρογλου στα φόργουορντς. Μοναδικό μελανό σημείο το ότι δεν υπάρχει ψηλός που να καλύπτει και το «5» και το «4». Ο Αργύρης Πεδουλάκης επέλεξε 3 γκαρντς (Ούκιτς-Διαμαντίδης-Κάρι), 2 wings (Μπράμος-Ματσιούλις) και 3 ψηλούς (Λάσμε-Φώτση-Γκιστ) με κλειδί την ικανότητα του Γκιστ να καλύψει (σε σχήματα που χρησιμοποιούνται συχνά) και το «5» και το «4». Στους ερυθρόλευκους αυτό θα αλλάξει βέβαια. Η ομάδα χρειάζεται βοήθεια πίσω από τον Πρίντεζη (είχαμε πεί νωρίτερα στη σεζόν ότι αναγκαστικά θα πρέπει να ετοιμάσει τον Αγραβάνη)και ο Πέτγουέη είναι απαραίτητος ενώ στα γκαρντς θα μπεί έξτρα παίκτης (ο Ολυμπιακός πρέπει να βασιστεί τώρα στο βάθος της περιφερειακής του γραμμής) είτε αυτός είναι ο Κόλινς είτε ο Κατσίβελης.

Στον Παναθηναϊκό αντίθετα, το σφιχτό ροτέησιον αποδίδει, μακιγιάροντας ουσιαστικά τα τρωτά σημεία στη στελέχωση της ομάδας. Είναι χαρακτηριστικό ότι εάν εξαιρέσουμε τον Μπράμος (και κατά δεύτερο λόγο τον Φώτση), η second unitτου Πεδουλάκη χάνει σε αμυντικό performance. Γίνεται κατανοητό λοιπόν ότι με το ροτέησιον των 8 παικτών οι πράσινοι μπορούν να αποκτήσουν καλύτερη συνοχή, πιο ξεκάθαρους ρόλους και μεγαλύτερη διάρκεια στο αμυντικό κομμάτι. Σαφώς –για να δούμε και την άλλη πλευρά- αυτό θα εξαρτηθεί από τον εκάστοτε αντίπαλο. Τα μικρά ροτέησιονς είναι πιο εύχρηστα και ευέλικτα αλλά έχουν και σημαντικά μειονεκτήματα σε βάθος χρόνου, ειδικά σε μια τόσο απαιτητική διοργάνωση.

ΣΕΦ

-Aggressiveness.. Αυτή είναι η λέξη που χαρακτηρίζει τον χαρακτήρα και το συνολικό performance των ερυθρολεύκων απέναντι στο σύνολο του Ομπράντοβιτς. Αυτό ήταν το στοιχείο που απόλαυσα περισσότερο στον Ολυμπιακό της Παρασκευής. Οι γηπεδούχοι είχαν διαβάσει πολύ καλά τον αντίπαλο προετοιμάζοντας άριστα το ματς και πιάνοντας μεγάλο βαθμό αποτελεσματικότητας σε συνάρτηση με το αρχικό πλάνο πάντα. Οι άξονες τις επιτυχίας..

*Μετέτρεψαν το θεωρητικό πλεονέκτημα του αντιπάλου σε μειονέκτημα. Αναφέρομαι στο μέγεθος (θα το σχολιάσουμε και παρακάτω). Η επιθετικότητα και η ταχύτητα του Ολυμπιακού –από την ώρα που η ομάδα έβαζε τη μπάλα στο παρκέ ξεκινώντας επίθεση- ξεχαρβάλωσε το αμυντικό balance της Φενέρ που ώρες ώρες (όταν η ελληνική ομάδα επιτιθόταν) έμοιαζε να κάνει βόλτα με τη ρόδα του Λούνα Παρκ του Κόνι Άηλαντ (ξέρετε, αυτή που σε κάνει να ουρλιάζεις..)

*Τρανζίσιον επίθεση. Η Φενέρ έχει μεγάλο θέμα να βρεί θέσεις γρήγορα σε τέτοιες καταστάσεις αμυνόμενη. Ειδικά με τον Κλέιζα μέσα, η transition offenseτων ερυθρολεύκων έψαχνε τον Πρίντεζη ως πηγή (είτε για σκορ είτε για δημιουργία)και τον έβρισκε εύκολα στα σημεία του δημιουργώντας ανισορροπία.

*Pick & Roll επίθεση. Κομμάτι που θέλει πολύ δουλειά η Φενέρ και ειλικρινά δε ξέρω πόσο μπορεί να βελτιωθεί μιας και της λείπουν υλικά. Τα hedge της γίνονται με παίκτες που δεν έχουν πίσω βήματα και ο Ολυμπιακός χτύπησε (ειδικά με τον Σπανούλη) με κάθετη πάσα για την οποία ήταν προετοιμασμένος βάσει πλάνου εξ αρχής. Ο Ομπράντοβιτς προσπάθησε να φρενάρει τον αντίπαλο με τρικ στην επανάληψη (switch μετά το πικ και ζώνη) αλλά δεν έχει ούτε Λάσμε ούτε Χάινς για να αμυνθεί με ψηλό στην πρώτη γραμμή. Βασικά, εάν είχε, δε θα χρειαζόταν να δοκιμάσει καν κάτι τέτοιο.. Όχι, δεν ήταν κακή η σκέψη του, το αντίθετο μάλιστα αφού κόλλησε για λίγο τον αντίπαλο (προδόθηκε όμως από την επίθεση του) αλλά πρόκειται για αλχημεία που συνοδεύεται με το σχετικό ρίσκο.

*Επιλογή κοντού παίκτη στον Μπογκντάνοβιτς. Νομίζω εδώ ότι ο Μάντζαρης ακούμπησε το 100%. Δε περιμένω κάτι καλύτερο (τον Μπογκντάνοβιτς της Παρτίζαν έχω δεί να τον παίζει καλύτερα μόνο). Ο ψηλός έπαιζε «πίσω» στα πικς στοχεύοντας να αποτρέψει καθαρά τη διείσδυση. Κάποια στιγμή στην επανάληψη είδαμε παγίδα ψηλά στη πλευρά στον Πρέλντζιτς. Είναι ξεκάθαρο το πρόβλημα της Φενέρ να δημιουργήσει όταν η μπάλα βρίσκεται μακριά από τον συγκεκριμένο παίκτη. Συζητιέται πολύ μάλιστα στη γείτονα χώρα..

-Η Φενέρ προσπάθησε να προτάξει το μέγεθος της σαν ομάδα και να επιβληθεί με αυτό. Σε αυτό το κομμάτι θυμίζει Αμερικανική ομάδα και μόνο η ΤΣΣΚΑ μπορεί να την ματσάρει (φυσικά –όπως θα έχετε καταλάβει τα τελευταία χρόνια και όσο το μπάσκετ εξελίσσεται- το μέγεθος δεν είναι το παν και οι ομάδες μας είναι η καλύτερη απόδειξη). Ο Ομπράντοβιτς στόχευσε λοιπόν την καρδιά της άμυνας του Ολυμπιακού (το κέντρο του ζωγραφιστού). Η Φενέρ διαθέτει τους δύο ίσως καλύτερους post wings της λίγκας στα πρόσωπα τον Πρέλντζιτς-Μπογκντάνοβιτς. Ο πρώτος έχει τεράστιο μέγεθος για γκαρντ και είναι πολύ δημιουργικός χαμηλά ενώ ο δεύτερος θυμίζει γκάνγκστερ στο βαμμένο (συνδυάζοντας το με παιχνίδι μακριά από τη μπάλα).. Οι Τούρκοι προσπάθησαν να χτυπήσουν είτε μετά από διείσδυση είτε μετά από ποστ παιχνίδι, με πάσα στο «5» στην πίσω γραμμής άμυνας (εκμεταλλευόμενοι την προσοχή που συγκεντρώνουν οι δύο δημιουργοί τους χαμηλά και το πολύ καλό ντράιβ τους) την οποία έψαχναν συνεχώς.

-Η multiple offense του Περπέρογλου ήρθε την κατάλληλη στιγμή. Παιχνίδι με πρόσωπο ΄ ή πλάτη, προσωπική φάση, ποστ, κίνηση στη base line ή τρανζίσιον, χτύπημα στα close outs, αδύνατη πλευρά.. Τα πάντα. Ο Έλληνας φόργουορντ δημιούργησε τεράστια προβλήματα στην άμυνα του Ζοτς (21π. 9/16σ.) και μαζί με τον Λοτζέσκι στην επανάληψη έδωσαν την έξτρα ώθηση στην ελληνική ομάδα μεclutch προσπάθειες.

-Ότι και να πούμε για αυτό που έβγαλε ο Βασίλης Σπανούλης την Παρασκευή στο παρκέ θα είναι λίγο.. Τέτοιες ατομικές παραστάσεις βλέπεις σπάνια στην Ευρώπη πλέον. Η Φενέρ δεν είχε απλά λύση απέναντι του. Πηγαίνοντας ανάποδα στο σκριν, χρησιμοποιώντας αλλαγές κατευθύνσεων ενίοτε, έφτανε μέχρι τέλους ξεριζώνοντας τη καρδιά του αντιπάλου ενώ όταν οι ανάσες άρχισαν να λιγοστεύουν εκτέλεσε από την περίμετρο με τρομερό κυνισμό. Αν βάλουμε στην εξίσωση την προσπάθεια του στα μετόπισθεν και την ετοιμότητα με την οποία αξιοποιούσε τους συμπαίκτες του, καταλήγουμε μάλλον στο ότι το βράδυ της Παρασκευής ο Σπανούλης έκανε ίσως το καλύτερο (ή τουλάχιστον ένα από τα καλύτερα) ματς της καριέρας του. Σίγουρα ένα παιχνίδι που λόγω του υπόβαθρου του, μεγαλώνει τον προσωπικό του θρύλο.. Αφοσίωση είναι η λέξη που ταιριάζει στον αρχηγό των ερυθρολεύκων. Αυτό μου έρχεται στο μυαλό βλέποντας τον..

-Φυσικά και οι ερυθρόλευκοι είχαν αδύνατα σημεία. Παρατήρησα χαλάρωση στην τρανζίσιον άμυνα γεγονός το οποίο απέναντι σε μια ομάδα με εκπληκτικούςfinishers μπορεί να κοστίσει (δε σημαίνει κάτι το ότι δεν κόστισε τώρα). Επίσης περιμένω βελτίωση στο αμυντικό ριμπάουντ. Το λέμε καιρό, είναι κομμάτι που άμεσα πρέπει να βελτιώσουν οι ερυθρόλευκοι (πέρυσι η παρουσία του Άντιτς βοηθούσε σημαντικά σε αυτόν τον τομέα) γιατί θα αποτελέσει κλειδί για τη συνέχεια. Από την άλλη, σε ένα ματς με υψηλό ρυθμό και οι δύο ομάδες δεν έκαναν λάθη. 8 η Φενέρ, μόλις 4 (και 20 τελικές) οι ερυθρόλευκοι..

OAKA

Έχουμε αναφέρει και πέρυσι το πόσο σημαντικό είναι στο ΤOP-16 να κάνεις το..(θεωρητικά) αυτονόητο. Να παίρνεις παιχνίδια στην έδρα σου στα οποία λογίζεσαι ως φαβορί. Μη σας φαίνεται περίεργο. Το επίπεδο του ανταγωνισμού είναι υψηλότερο. Αυτές οι νίκες είναι πάρα πολύ σημαντικές. Σε βοηθούν να πατήσεις, να χτίσεις..

-Ο Παναθηναϊκός μου άρεσε. Αναφέρομαι στη νοοτροπία και στον τρόπο που προσέγγισε το ματς. Θεωρώ πολύ σημαντικό ότι έκανε από την αρχή το παιχνίδι του και στραγγάλισε τον αντίπαλο με στοιχεία που –ο ίδιος- θέλει να αποτελούν τη ναυαρχίδα στο παιχνίδι του και το αγωνιστικό του στυλ. Άμυνα, ριμπάουντ, (ελεγχόμενο) τέμπο, σωστά μοιρασμένη επίθεση σε αρκετά πρόσωπα.

Φανερά ο στόχος της ελληνικής ομάδας στο αμυντικό κομμάτι ήταν να μη δώσει διείσδυση στους προικισμένους slashers του αντιπάλου. Ο ψηλός pick defenderτων πρασίνων (Λάσμε συνήθως) δημιουργούσε μια μεμβράνη άμυνας κολλώντας δίπλα στον δικό του περιφερειακό αμυντικό, κάθε φορά που οι Λάνγκφορντ-Χάκετ καλούσαν για σκριν. Ουσιαστικά οι πράσινοι δε φοβήθηκαν την πάσα στον ψηλό υπολογίζοντας σε γρήγορη περιστροφή της άμυνας τους σε περίπτωση εσωτερικής πάσας και στα ψηλά περιφερειακά κορμιά. Ο πράσινος ψηλός «έμενε» λοιπόν λίγο παραπάνω ψηλά «μαζί» με τον αμυνόμενο περιφερειακό, αποτρέποντας τη διείσδυση και αναγκάζοντας τον Λάνγκφορντ να λουστράρει τοmidrange game του.

-Ο Μπάνκι έχει προβλήματα. Η Αρμάνι του υστερεί σημαντικά σε ταχύτητα ανάπτυξης και κυκλοφορίας της μπάλας σε σχέση με το περυσινό του πρότζεκτ στην Τοσκάνη. Η ομάδα του παρουσιάστηκε ράθυμη, άνευρη στο ΟΑΚΑ, πέρα πάντα από τα αγωνιστικά της προβλήματα. Ειδικά τις στιγμές που έλειπε ο Μος από το παρκέ (προσωπικά, με την εικόνα που είχε η ΕΑ7 θα τον άφηνα 35+ λεπτά μέσα..), ο παίκτης που έκλεινε διαδρόμους και βούλωνε τρύπες με τη φοβερή του ικανότητα να αμύνεται το ίδιο αποτελεσματικά σε όλες τις γραμμές άμυνας, οι Λομβαρδοί έχαναν σημαντικά σε ένταση ακουμπώντας το μηδέν..

Ο Ιταλός κόουτς δοκίμασε overplay με τον Μος στον κύριο δημιουργό/ballhandlerτων πρασίνων από την αρχή της 2ης περιόδου και αυτό το τρικ βοήθησε την Αρμάνι να «πατήσει» και να μπεί στο ματς, παίζοντας για μεγάλο διάστημα καλή άμυνα μιας και οι πράσινοι άργησαν να προσαρμοστούν. Αυτό ήταν και το καλύτερο διάστημα της ιταλικής ομάδας με τον Μπάνκι να φανερώνει το πρόβλημα της ελληνικής ομάδας που παρουσιάζεται μονοδιάστατη φέτος στο δημιουργικό κομμάτι. Ο Πεδουλάκης απάντησε βάζοντας τον Παππά στο «1» δίπλα στον Διαμαντίδη, αν και οι γηπεδούχοι άρχισαν να αποδίδουν καλύτερα όταν υποστήριξαν την επίθεση τους με επιθετικό ριμπάουντ το οποίο ουσιαστικά χάλασε το μυαλό του αντιπάλου που δε μπορούσε να κερδίσει κατοχή μετά από 20’’ καλής άμυνας. Το θέμα των Λομβαρδών πάντως είναι η στελέχωση. Ο Λάνγκφορντ θέλει δίπλα του έναν γκαρντ τύπου Οχαγιόν ή Μάντζαρη, που δε παίζει πολύ με τη μπάλα στα χέρια, για να αποδώσει.. Σαφώς και πρόκειται για σπουδαίο παίκτη, δεν υπάρχει αμφιβολία. Αλλά κάτι μου λέει ότι εάν η Αρμάνι είχε στη θέση του έναν κλασσικό πόιντ (δίπλα στον Χάκετ) θα λειτουργούσε καλύτερα.

-Ο Παναθηναϊκός ήταν εξαιρετικός στην πρώτη περίοδο. Θα λέγαμε ότι καρατόμησε τον αντίπαλο έχοντας διαβάσει καλά την iso επίθεση των Ιταλών στην οποία κυριαρχεί το στοιχείο της ατομικής πρωτοβουλίας. Με τα γκαρντ του να παίζουν άμυνα μέσα από τη γραμμή του τριπόντου, δίνοντας το σουτ και κλείνοντας τη πόρτα στη ρακέτα του, καλές αποστάσεις στην επίθεση του και κυρίως σωστές αποφάσεις στο εκτελεστικό κομμάτι παίζοντας αποτελεσματικά πικ εν ρολ από τον άξονα (οι Ιταλοί θέλουν πολύ δουλειά εδώ) 8/10 σουτ, 12 ριμπάουντς έναντι 2 του αντιπάλου. Τα νούμερα νομίζω είναι ενδεικτικά..

-Παίκτης κλειδί για την ελληνική ομάδα ο Ραμέλ Κάρι. Έδωσε ώθηση στο εκτελεστικό κομμάτι με το γνωστό καλό του shot selection όντας αυτός που άνοιξε το γκάζι με χέρι-αλφάδι, «γράφοντας» 10π. (4/6σ.) σε 17’, δηλ. αυτό ακριβώς που ζητάει η ομάδα από αυτόν.. Μαζί με τον παραγωγικό Ούκιτς έδωσαν στον Διαμαντίδη την πολυτέλεια να αφοσιωθεί στο καλό του κομμάτι δηλ. το πώς να κρατήσει τους γύρω του ζεστούς και αναμεμειγμένους στην επίθεση της ομάδος (11 τελικές). Δεσποτική η παρουσία του Στεφάν Λάσμε στο αμυντικό κομμάτι. Ήταν ξεκάθαρο το πόσο δυσκολεύονταν οι Ιταλοί να παίξουν «πάνω» του.. Ο Γκαμπονέζος είναι ο ακρογωνιαίος λίθος αυτής της ομάδας, το έχουμε πεί από πέρυσι, για τον απλούστατο λόγο ότι το πακέτο του πρεσβεύει όλα όσα θέλει να προτάξει ο Παναθηναϊκός σαν ομάδα στο παρκέ..

Υ.Γ: Για τον Μάρντι Κόλινς δε προλάβαμε να πούμε πολλά λόγω της απουσίας μου στο εξωτερικό. Πρόκειται για παίκτη από αυτούς που μας αρέσουν και ως γνωστόν αρέσουν και στον κόουτς Μπαρτζώκα. Το θέμα είναι κατά πόσο θα μπορέσει να «μπεί» και να βρεί το χώρο του σε μια περιφερειακή γραμμή υψηλών απαιτήσεων (που έχει λεπτά-μπετόν για τρία μέλη) στα μέσα της σεζόν. Αυτό είναι το ερωτηματικό και εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Ο παίκτης είναι καλός. Αν βρεί το κατάλληλο πλαίσιο θα βοηθήσει.

Πηγή: hoopfellas