WHO LET THE DOGS OUT..?

Με «κέλτικο» μπάσκετ και τον Τζέημς-Γκιστ να παίζει και για το έτερο πράσινο πιτ-μπουλ (Στεφάν Λάσμε),ο Παναθηναϊκός πήρε ένα μέτριο ποιοτικά ντέρμπι,.
το οποίο απλά διαχειρίστηκε καλύτερα. Παλεύει με φαντάσματα ο Ολυμπιακός. Κατώτεροι των περιστάσεων οι ερυθρόλευκοι, έχασαν, με κάτω τα χέρια στη τελική ευθεία, ένα ματς στο οποίο είχαν μεγάλη τύχη αποτυγχάνοντας να γυρίσουν τον διακόπτη του μυαλού τους..Το Hoopfellas σας παραθέτει τις σκέψεις του τη 2η σερί νίκη των πρασίνων επί του Ολυμπιακού στο ΟΑΚΑ..

Καλησπέρα «καλόπαιδα».. Μέτριο όντως παιχνίδι εχθές, του οποίου όμως η ιδιαιτερότητα και το επίπεδο ανταγωνισμού βοηθά στο να βγάλουμε σημαντικά συμπεράσματα για την παρούσα, πραγματική κατάσταση των δύο ομάδων. Για πάμε..

-Από τις πιο σημαντικές συνισταμένες του αγώνα, ότι και να σας πουν ή να διαβάσετε, ήταν η διαχείριση (πνευματικά και κατά προέκταση, λόγω της ιδιαιτερότητας του ματς, αγωνιστικά) του αγώνα από τους δύο προπονητές. Ο Μπαρτζώκας μου έδωσε την εντύπωση ότι έπεσε στη δική του παγίδα (?) Πολύ νευρικός, μετέδωσε στην ομάδα του το προφίλ του αδικημένου το οποίο «έστησε» μια καλή κατάσταση για τον αντίπαλο δείχνοντας του, αυτό που ουσιαστικά έψαχνε χωρίς αποτέλεσμα: τον τρόπο να τελειώσει το ματς. Θεωρώ τον Μπαρτζώκα έξυπνο άνθρωπο. Το να δημιουργήσει μια τέτοια ατμόσφαιρα στο συγκεκριμένο γήπεδο απέναντι στη συγκεκριμένη ομάδα δεν είναι ότι πιο σοφό. Απέναντι σε παίκτες που εύκολα μπορούν να σε βάλουν περισσότερο «στα νεύρα».. Μου δημιουργεί μεγάλη εντύπωση και δε σας κρύβω ότι (με το σάπιο το μυαλό μου) στη πορεία σκέφτηκα ότι «το’καψε» το ματς.. Ναι, δε «καίς» ποτέ ένα τέτοιο ντέρμπι (σύμφωνοι) όμως νομίζω οι περισσότεροι καταλάβατε τι εννοώ, ενόψει Ευρωλίγκας (οπότε δεν αναφέρομαι σε διαιτησίες κτλ. αλλά στην ίδια του την ομάδα και το «χτίσιμο» της επόμενης πιο κρίσιμης αναμέτρησης)...

Credit στον Αργύρη Πεδουλάκη. Κέρδισε τον ομόλογο του και πάλι χωρίς να παρουσιάσει κάτι καινούργιο, με τη σιγουριά ότι ούτε η απέναντι πλευρά θα παρουσιάσει κάτι εξεζητημένο το οποίο θα προβληματίσει. Δε τον κατάπιε το άγχος (βοήθησε σαφώς και η φύση του ματς), διαχειρίστηκε εξαιρετικά το ρόστερ του και τις μεγάλες «αναποδιές» εντός του 40 λέπτου με τα φάουλ (και το πρόβλημα) του Λάσμε και του γηπέδου (συν τον Ούκιτς). Ρίσκαρε τοποθετώντας τους νωρίτερα στο παρκέ σε ένα σημείο που η ομάδα του κινδύνεψε και δικαιώθηκε. Πάτησε στην ικανότητα του Μαυροκεφαλίδη να βάζει γρήγορους πόντους στο σημείο που η ομάδα του φώναζε για αυτούς. Δε τους πήρε, όμως ο Έλληνας σέντερ/φόργουορντ άλλαξε το μομέντουμ γνωρίζοντας ότι το νωθρό..στυλάκι δε δίνει μεροκάματο και για να σταθείς στον Παναθηναϊκό τωνhigh speed/energy Λάσμε-Γκιστ χρειάζεται η υπέρβαση στο κομμάτι της ενεργητικότητας. Αυτό είναι ένα πολύ καλό νέο για τον Αργύρη Πεδουλάκη, που δεν έδωσε pick 'n pop φάσεις στον Λουκά αλλά αντίθετα μπάλες χαμηλά και ανεξαρτήτων αριθμών η κατεύθυνση αυτή είναι σωστή. Το να κερδίσει έναν τέταρτο ψηλό στο ροτέησιον ο Παναθηναϊκός (που θα έρχεται καθαρά πίσω από την τριάδα Λάσμε-Γκιστ-Φώτση) είναι στοιχείο σημαντικό για τη συνέχεια. Καθαρή προπονητική νίκη λοιπόν για τον "Άρτζι" ο οποίος σε ένα παιχνίδι που φαινόταν να στραβώνει (με την φθορά των δύο βασικών του αξόνων νωρίς στο δεύτερο ημίχρονο) κατάφερε να κρατηθεί μέσω της άμυνας του και στη τελική ευθεία να καρατομήσει τον αντίπαλο. Είναι φανερό ότι οι πράσινοι τον τελευταίο καιρό έχουν καλύτερα τρεξίματα στο μισό γήπεδο, ειδικά στο αμυντικό κομμάτι και αυτό οφείλεται και στο ότι με το πιο σφιχτό ροτέησιον έχουν περισσότερο χρόνο καλές αμυντικές πεντάδες στο παρκέ με συνοχή και αμυντικό ένστικτο.

-Με τον Σπανούλη «εκτός» οι ερυθρόλευκοι ήταν προβλέψιμοι απέναντι σε μια άμυνα που τους έχει διαβάσει και το νιώθουν και οι ίδιοι.. Και ο Ολυμπιακός εχει δουλέψει το κομμάτι «παίζω χωρίς τον V-Span» πάνω στη βάση του καλύτερο φετινού footwork του Σλούκα ο οποίος είναι πιο δυνατός στη προσωπική φάση και πατάει πολύ αξιόλογα στο ζωγραφιστό αλλά και την παρουσία ενός ποιοτικού πλάγιου που ξέρει να παίξει σωστά με τη μπάλα στα χέρια όπως ο Λοτζέσκι.

Ο Ολυμπιακός δυσκολεύεται να ανοίξει με συνέπεια το γήπεδο ελλείψει ικανότητας στο αμυντικό ριμπάουντ (ο Μπαρτζώκας δοκίμασε ψηλά σχήματα-Λοτζέσκι στο «2»- για να βρεί λύση εδώ), δε σκοτώνει στο τρανζίσιον με τοslashing ability & finishing των Σπανούλη-Λο όπως παλιότερα. Οι καλύτερες φάσειςς αυτής της ομάδας σε αυτή την κατάσταση είναι η κάθετη πάσα (κυρίως με τον Μάντζαρη που χρησιμοποιεί άψογα την σκαστή) χαμηλά στον Πρίντεζη είτε σε πρώτο χρόνο στη base line είτε στο ποστ πριν στηθεί και αποκωδικοποιήσει ολόκληρη η αντίπαλη άμυνα και τα σουτ μεταφέροντας τη μπάλα από τη μια πλευρά της επίθεσης στην άλλη. Αυτά τα «παιχνίδια»/καταστάσεις παρουσιάζουν τη μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα στο παιχνίδι του φετινού Ολυμπιακού. Θέλει κάτι διαφορετικό η ομάδα του Μπαρτζώκα.. Ιδέα/ιδέες.. π.χ. περιμένει τον Γκιστ πάνω στον Σπανούλη, με τα γνωστά αποτελέσματα μέχρι τώρα. Μήπως θα έπρεπε να προσεγγίσει διαφορετικά αυτό το μαρκάρισμα από το οποίο ξεκινά η άμυνα του Παναθηναϊκού και βοήθα τους πράσινους να πάρουν κάθε φορά το τιμόνι..? Ίσως να εκμεταλλευτεί το ότι ο Αμερικανός βγαίνει ψηλά δηλ. την απουσία του από το ζωγραφιστό.. Να τον φθείρει και όχι να τον νικήσει (στο δυνατό του σημείο) κατευθείαν με κάθετο μπάσκετ. Ακόμα και να ανεβάσει τον Πρίντεζη από την base line ψηλά ως σκρίνερ ώστε ο Σπανούλης να πάρει την αλλαγή με τον Μασιούλις ή να βρεί χρόνο απαλλαγής. Ο Έλληνας σούπερ-σταρ τα βρεί σκούρα με τον Αμερικανό φόργουορντ. Δεν είναι τυχαίο ότι ένας από τους πιο δυνατούς/καλοπροπονημένους (με εξαιρετικό footwork) γκαρντς της Ευρώπης δε μπορεί να περάσει και να τελειώσει βαθιά μέσα απέναντι στο «ελικόπτερο» του Παναθηναϊκού. Ο Σπανούλης λοιπόν βιώνει μια πρωτόγνωρη κατάσταση εδώ και θα πρέπει να βοηθηθεί από την ομάδα του για να βοηθήσει και ο ίδιος όπως πραγματικά μπορεί.

Σημαντικό πρόβλημα προς λύση για τον Γιώργο Μπαρτζώκα είναι τα περιφερειακά ποσοστά. 16/66 τρίποντα μετράει στα 3 τελευταία δυνατά ματς (ΕΑ7, Μπάρτσα, ΠΑΟ) η ομάδα που γάζωνε έξω από τη γραμμή πριν λίγο καιρό.. Αυτό επηρεάζει την όλη λειτουργία, κλείνει τον χώρο επίθεσης, χαλάει τις αποστάσεις. Ο Παναθηναϊκός για παράδειγμα εχθές στο ΟΑΚΑ αμύνθηκε προκλητικά –για μια ομάδα με τα όπλα του Ολυμπιακού- κλειστά σε ορισμένες περιπτώσεις, με τους αμυνόμενους παίκτες του να δημιουργούν ένα νοητό ανάχωμα γύρω από τη ρακέτα ώστε και τα ..κουνούπια να τρώνε πόρτα. «Πάτησαν» έξυπνα στη συνεχιζόμενη περιφερειακή αστοχία των αντιπάλων τους φυσικά. Για τον Ολυμπιακό είναι σημαντικό να αλλάξει κάτι εδώ ώστε να δημιουργηθούν και πάλι σωστές συνθήκες για να λειτουργήσει η επίθεση του.

-«Κέλτικο» μπάσκετ.. Ναι..(!) Είναι το μπάσκετ της δύναμης, πραγματικάphysical μεταξύ άλλων, με προσήλωση στο πλάνο μάχης. Αν και το πνευματικό υπόβαθρο του ματς ήταν τελείως διαφορετικό από αυτό του αγώνα του Κυπέλλου, είναι αξιοπρόσεχτος ο τρόπος που βάζουν οι παίκτες του Παναθηναϊκού τα χέρια τους πάνω στη μπάλα. Δείτε τον Κάρι για παράδειγμα ή τον Μασιούλις. Πέρα από τις διεκδικούμενες μπάλες αυτό φαίνεται και στον τρόπο που αμύνονται οι πράσινοι. Βλέπουν τη μπάλα ως έπαθλο, βγαίνουν (με τον εξαιρετικό Μπράμος και τον Γκιστ συχνότερα) στα passing lanes του αντιπάλου γεγονός που επέφερε καίριο χτύπημα στη γρήγορη κυκλοφορία της μπάλας και στη μεταφορά αυτής από τη μια πλευρά της επίθεσης στην άλλη, πάνω στην οποία στηρίζει μεγάλο κομμάτι της επιθετικής του φιλοσοφίας ο Ολυμπιακός του Γιώργου Μπαρτζώκα. Φανερά αυτή η ενεργητικότητα/μαχητικότητα των γηπεδούχων στην άμυνα κλόνισε πνευματικά τους ερυθρόλευκους. Τα 19 λάθη για μια ομάδα με τέτοια περιφερειακή στελέχωση και καλά δουλεμένη κυκλοφορία/μεταφορά της μπάλας είναι πάρα πολλά. Μου αρέσει πολύ λοιπόν αυτό που βγάζουν οι πράσινοι τον τελευταίο μήνα εδώ.

Σημαντικό επακόλουθο επίσης αυτής της συμπεριφοράς στην άμυνα είναι το ότι ο Παναθηναϊκός πλέον δείχνει πιο άνετος να αυξήσει τις «επιλεκτικές» του καταστάσεις για transition offense (το έχει ήδη κάνει) που υλοποιούνται στο 90% των περιπτώσεων όταν η μπάλα βρίσκεται κατά τη μεταφορά στα χέρια του Διαμαντίδη είτε με πάσες ψηλά στο δίδυμο Γκιστ-Λάσμε (που τρέχουν εξαιρετικά στον άξονα) είτε με περιφερειακά σουτ σε πρώτο χρόνο λιγότερο και περισσότερο μετά από έξτρα πάσα με τους Κάρι-Φώτση-Μπράμος. Αντίθετα με τον Ούκιτς (όταν δεν υπάρχει καθαρή one on one κατάσταση) οι πράσινοι πάνε σε σετ επίθεση.

-Ο τίτλος αναφέρεται στο δίδυμο των πιτ-μπουλς, Λάσμε-Γκιστ, παρότι ο πρώτος βρέθηκε «εκτός» λόγω της αδιαθεσίας αλλά και των φάουλ του. Ο Αργύρης Πεδουλάκης "χτίζει" πάνω στα δύο αυτά σκυλιά που ..δαγκώνουν στην εξώπορτα της ρακέτας και το μικρό ροτέησιον των 8 παικτών την άμυνα του, έχοντας κερδίσει το σκληρό προφίλ που είχε απολέσει η ομάδα στην αρχή της φετινής σεζόν. Εκεί ποντάρει ο Παναθηναϊκός γιατί η επίθεση του είναι (ήταν και εχθές) τουλάχιστον μέτρια. Και αυτό μπορεί να κοστίσει στο μέλλον. Η ομάδα έχει ξαναρχίσει να δίνει defensive stops και αυτό είναι το πιο σημαντικό μιας και είναι η ναυαρχίδα του παιχνιδιού τους, ο χαρακτήρας της και η φιλοσοφία πάνω στην οποία χτίστηκε. Η επίθεση όμως είναι ένα πρόβλημα. Ελλείψει ποστ παίκτη στο «5» που θα έδινε άλλη διάσταση στο παιχνίδι του Παναθηναϊκού, ο Πεδουλάκης χρησιμοποιεί εναλλακτικές τακτικές για να πάρει φάσεις από το συγκεκριμένο σημείο με τον Μασιούλις, τον Γκιστ, τον Ούκιτς (και παίζει πολύ με την ευελιξία και τις καλές τοποθετήσεις του Λάσμε) ενώ εχθές είδαμε να κάνει χώρο για να διαλέξει τη δική του θέση στο ποστ ο Διαμαντίδης απέναντι στον Μάντζαρη. Όχι σε διάρκεια επιθέσεων όμως έξυπνα, γιατί ο αρχηγός των πρασίνων (που ακόμα παραμένει ένας εξαιρετικός δημιουργός χαμηλά) χάνει πολύτιμες ανάσες με τις συνεχείς επαφές χαμηλά. Τα περιθώρια για θεαματική βελτίωση επιθετικά λοιπόν μπορεί να μην είναι μεγάλα, όμως οι πράσινοι γνωρίζουν ότι κρατώντας το δεδομένο της πολύ καλής αμυντικής τους απόδοσης, μια μικρή αύξηση της παραγωγικότητας μπορεί να αποβεί καθοριστική υπέρ τους, τη στιγμή που η ομάδα έχει ξαναρχίσει να κερδίζει "κατοχές" μέσα στο γήπεδο.

-Σε προσωπικό επίπεδο, ο Ραμέλ Κάρι (12π.-4 κλεψ.)και ο Τζέημς Γκιστ (10π.-6 ριμπ.) ήταν οι κορυφαίοι των νικητών καταθέτοντας σπουδαίοeffort και στις δύο πλευρές του παρκέ. Και οι δύο πλέον τόσο «μέσα» σε αυτό που λέγεται Panathinaikos basketball. Ο Κάρι έδωσε ρυθμό με τις «αλά Μπεν Γκόρντον» ματιές του στο καλάθι και τα ευθύβολα σουτ ενώ ο Γκιστ αμυνόταν σε ..ότι έβρισκε μπροστά του καλύπτοντας εξαιρετικά και το «5» απουσία του Λάσμε. Ο Διαμαντίδης χωρίς να πιάσει πολύ υψηλά στάνταρντς ήταν καθοριστικός στο τέλος ενώ θετική παρουσία είχαν και οι Μπράμος-Φώτσης. Από την άλλη πλευρά, υστέρησε σημαντικά η περιφερειακή γραμμή των ερυθρολεύκων η οποία έχασε κατά κράτος τη μάχη από το δίδυμο Διαμαντίδη-Κάρι. Αυτό σίγουρα προβληματίζει. Ο Μπαρτζώκας έδωσε 9 λεπτά στον Κόλινς (τοποθετώντας τον από το «1» μέχρι το «3») και εάν θέλει τον παίκτη πρέπει να συνεχίσει να τον κάνει αρκεί να τον «αγριέψει» λίγο. Είπαμε, έχει στοιχεία ο Κόλινς, το δύσκολο είναι να βρεί το χώρο του σε αυτό το μπακόρτ αυτή τη συγκεκριμένη περίοδο. Ένα μπακόρτ που χρειάζεται κάτι παραπάνω και μπορεί να το πάρει από το δίδυμο Σλούκα (κυρίως)-Μάντζαρη. Ο πρώτος είναι σε χαμηλή πτήση τον τελευταίο καιρό μετά το εντυπωσιακό του ξεκίνημα, όμως είμαι αισιόδοξος ότι γρήγορα θα ανέβει γιατί το χρειάζεται απεγνωσμένα η ομάδα. Ο δεύτερος θα πρέπει να δουλέψει το κομμάτι της διείσδυσης εάν θέλει να πάει λίγο παραπέρα. Είναι «πακέτο» από αυτά που μας αρέσουν πολύ αλλά θα πρέπει να απειλεί και με drive για να γίνει πραγματικά ολοκληρωμένος περιφερειακός. Οι Λοτζέσκι-Πρίντεζης (με διακυμάνσεις και οι δύο) ήταν οι πιο μαχητικοί παίκτες του Μπαρτζώκα εχθές στο ΟΑΚΑ.

-Ανακεφαλαίωση. Τι πήραμε από το ντέρμπι λοιπόν.. Γνωρίζετε ότι είμαι από αυτούς που μπορούν να βρούν σπάνια ομορφιά σε ένα ματς που τελειώνει 55-50 αρκεί να υπάρχουν συγκεκριμένα στοιχεία (δύναμη, πάθος, «σκυλομαχίες», αμυντικό πλάνο, κατεύθυνση, συνεργασία). Το χθεσινό όμως ματς , ίσως και λόγω της βαθμολογικής του φύσεως (αν και με διπλό όλα έπαιζαν) δεν διεκδίκησε δάφνες ποιότητας. Μέτριο θέαμα, πολλά λάθη γαρνιρισμένο βέβαια με την ένταση ενός Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός που σου δίνει άλλα πράγματα τα οποία δε συναντάς εύκολα στην Ευρώπη, ειδικά εκτός Βαλκανίων. Στην ουσία ο Παναθηναϊκός πήρε μια νίκη παρόμοια με αυτή της Βιτόρια όπου έμεινε μέσα στο ματς με την πολύ καλή του άμυνα η οποία «παγώνει» τον αντίπαλο και έχοντας τοknow how των μεγάλων σουτ στη τελική ευθεία «έφυγε» στο σκορ. Και οι δύο ομάδες θα πρέπει να βελτιώσουν το κομμάτι της επίθεσης. Οι ερυθρόλευκοι ειδικά έχουν προοπτική να παίξουν πολύ καλύτερα εδώ. Overall ο Παναθηναϊκός είναι σε σαφώς καλύτερο φεγγάρι. Από τη στιγμή που έσφιξε το ροτέησιον ανέβασε την ένταση και τη συνοχή του στην άμυνα, από την οποία θα ζήσει ή θα πεθάνει στη συνέχεια. Και να ξέρετε, αυτή η προοπτική αρέσει πολύ στον Αργύρη Πεδουλάκη και το επιτελείο του.. Ο Ολυμπιακός από την άλλη πρέπει να θυμηθεί.. Μιλήσαμε στη προηγούμενη ανάρτηση για τα δεδομένα που κάποια στιγμή γίνονται ζητούμενα στη ζωή. Το "πρέπει" που έχει μπεί δίπλα στο ματς με τη Λαμποράλ μπορεί να λειτουργήσει ευεργετικά σε περίπτωση που η ομάδα καταφέρει και περάσει από τη Βιτόρια..

Υ.Γ: Tην Παρασκευή με αντίπαλο την Εφές, ο Δημήτρης Διαμαντίδης έκανε το καλύτερο ματς της σεζόν. Εντυπωσιακός απέναντι σε μια άμυνα που πολύ στοχευμένα τον πίεσε από το ξεκίνημα... Βλέποντας τον Τζαμόν Λούκας (ακόμα και στη μέτρια του βραδιά) στο παρκέ του ΟΑΚΑ, οι συνειρμοί ήταν αναπόφευκτοι.. Πόσο καλύτερα θα μπορούσε να λειτουργήσει η αμυντική μηχανή των πρασίνων βάζοντας ένα ακόμα.. πιτ μπουλ αυτή τη φορά όμως στη περιφέρεια της?

Υ.Γ1: Καταλαβαίνετε γιατί ο Χουάν Κάρλος Ναβάρο είναι ο τελευταίος μεγάλος καλλιτέχνης του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Αρτίστας απλά.. Και –ότι και εάν λέμε εμείς εδώ στην Ελλάδα- ένας πολύ σπουδαίος άνθρωπος. Με αυτό οδηγό έφτασε εκεί που έφτασε.. Η Μπάρτσα λειτουργεί καλύτερα με την επιστροφή Λόρμπεκ και τη μετατόπιση του Λαμπέ ως 5ου ψηλού στο ροτέησιον. Κέρδισε γιατί ήταν καλύτερη στο ΣΕΦ. Δε βάζω το χέρι μου στη φωτιά όμως ότι μπορεί να κάνει το ίδιο απέναντι στον Ολυμπιακό σε έναν ημιτελικό/τελικό στο Μιλάνο..

Πηγή: hoopfellas