Ο δρόμος είναι μακρύς και δύσκολος: Οδηγίες προς νέους παίκτες και όχι μόνο...

Η φύση της δουλειάς μου με φέρνει στην προνομιακή θέση να συνεργάζομαι με νέους ταλαντούχους και φιλόδοξους αθλητές. Παιδιά με φυσικά προσόντα και ταλέντο, που δικαιωματικά ονειρεύονται μεγάλα όνειρα.


Επίσης, με παιδιά που αγαπάνε το παιχνίδι, όμως λόγο προσόντων ίσως δεν φτάσουν ποτέ στο υψηλότερο επίπεδο, αλλά παρόλα αυτά προσπαθούν κάθε μέρα να ξεπεράσουν τον εαυτό τους και να εκπληρώσουν τους δικούς τους στόχους. Είναι απαραίτητο να έχεις όνειρα και στόχους. Χωρίς αυτά θα μοιάζεις με ακυβέρνητο καράβι, που θα πηγαίνει όπου το οδηγεί η στιγμή, ο καιρός και η παρόρμηση. Όπως έχω ξαναπεί, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν αποτυγχάνουν επειδή βάζουν υψηλούς στόχους και δεν τους πετυχαίνουν, αλλά επειδή βάζουν χαμηλούς στόχους και τους πετυχαίνουν!

Δεν πρέπει ποτέ όμως να υποτιμήσεις την διάρκεια και την μέγεθος της προσπάθειας που πρέπει να καταβάλεις για να πετύχεις. Κι αυτό είναι κάτι που παρατηρώ να συμβαίνει πολύ συχνά. Ο δρόμος σου είναι μακρύς και δύσκολος όποιος κι αν είσαι. Επειδή ενδεχόμενος διακρίθηκες στο εφηβικό ή στις νεάνιδες, κάνοντας μια προσπάθεια δεν σημαίνει ότι με την ίδια προσπάθεια θα καθιερωθείς και στο υψηλότερο επίπεδο. Εδώ ταιριάζει το ρητό «ότι σε έφερε μέχρι εδώ δεν θα σε πάει πιο κάτω». Η μεγαλύτερη πρόκληση θα έλθει όταν θα κληθείς να αλλάξεις επίπεδο. Είτε να «ανέβεις» στην πρώτη ομάδα (επαγγελματική ή μη) είτε όταν θα πρέπει να «ξεκολλήσεις» από τον πάγκο και να πάρεις ρόλο στην ομάδα. Σε κάθε περίπτωση πρέπει να κάνεις μεγαλύτερη και διαφορετική προσπάθεια από αυτήν που έκανες. Να βάλεις περισσότερες ώρες στο γήπεδο και το γυμναστήριο, να πάρεις συμβουλές και να κατανοήσεις τι ακριβώς απαιτείται να αλλάξεις στο παιχνίδι σου, στην τεχνική σου, την τακτική σου και στο σώμα σου, έτσι ώστε να πετύχεις τον στόχο σου. Κι αυτό πρέπει να το κάνεις για μεγάλο χρονικό διάστημα. Χωρίς διακοπή.





Σαν χαρακτηριστικό παράδειγμα θα αναφέρω έναν νέο αθλητή (δεν θα αναφέρω το όνομα του για ευνόητους λόγους) που είχα την τύχη να προπονώ για πολλά χρόνια σε μια από τις ομάδες που εργάστηκα στην Ελλάδα. Το ταλέντο του και τα σωματικά του προσόντα τεράστια και δίκαια θεωρείτο από τα μεγαλύτερο ταλέντα της χώρας. Όμως, μετά από δυο χρόνια παρουσίας στην ομάδα είχε μείνει στάσιμος. Ο αθλητής δυστυχώς έβλεπε τα πράγματα με διαφορετικό μάτι. Πίστευε ότι επειδή ήταν «όνομα» ή επειδή ήταν σταρ στις μικρές ηλικίες, η καθιέρωσή του στην πρώτη ομάδα θα ήταν απλή υπόθεση. Έτσι λοιπόν, δούλευε περιστασιακά, προφασιζόταν δικαιολογίες για μην κάνει έξτρα προπόνηση στα κενά της ομάδας και γενικά δεν άκουγε κανέναν. Δεν θα μπορούσε να κάνει μεγαλύτερο λάθος. Η συμμετοχή του στην ομάδα ήταν μηδαμινή, το ίδιο και στην Εθνική Ομάδα της ηλικίας του. Μετά από σχεδόν δυο χρόνια παρόμοιας συμπεριφοράς, η υπομονή στην ομάδα είχε εξαντληθεί . Η απόφαση είχε παρθεί. Η αντικατάστασή του ήταν θέμα χρόνου. Το μεγάλο ταλέντο ήταν «τελειωμένο». Έτσι πιστεύαμε όλοι.
Ώσπου ένα πρωί ήλθε να με βρει στο γυμναστήριο, λίγες μέρες πριν ξεκινήσει η προετοιμασία εκείνης της χρονιάς. Η συζήτησή μας ήταν κάπως έτσι:

"Καταλαβαίνω ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά. Δεν παίζω πια πουθενά και πιστεύω ότι θα με διώξουν. Τι να κάνω; Μήπως να μιλήσω με τον προπονητή και να του πω ότι θα αλλάξω; Κατάλαβα ότι πρέπει να δουλέψω διαφορετικά αλλά φοβάμαι μήπως είναι αργά".
Η στροφή αυτή ήταν μια μικρή έκπληξη για μένα, μιας και επανειλημμένα είχαμε κάνει κουβέντα περί δουλειάς, αφοσίωσης στον στόχο κτλ. Του απάντησα ότι δεν είναι ανάγκη να μιλήσει σε κανέναν. Δεν χρειάζονται λόγια, αλλά πράξεις. Όπως έδειξε ανωριμότητα και αδιαφορία με την συμπεριφορά του , έτσι θα μπορέσει να αποδείξει τα αντίθετο με την δουλειά του. Ότι και να πει δεν θα γίνει πιστευτό. Όντως από την αρχή της προετοιμασίας ο αθλητής παρουσίασε ένα άλλο πρόσωπο. Εργατικός, πεισματάρης, σοβαρός άκουγε, εκτελούσε και δεν μίλαγε. Μέσα σε δυο εβδομάδες ο προπονητής εισηγήθηκε να μείνει στην ομάδα, παρότι έφερε παίκτες στην θέση του. Η προσπάθεια είχε μόλις ξεκινήσει. Και θα διαρκούσε πολύ. Το πρόγραμμα περιελάμβανε κάθε μέρα σχεδόν διπλή προπόνηση μέσα στην αγωνιστική περίοδο. Το πρωί βάρη ή ατομική προπόνηση και στην συνέχεια, το απόγευμα ομαδική. Άλλαξε την διατροφή του, τις συνήθειες του ύπνου του και σταδιακά τις παρέες του (θα αναφερθώ σε άλλο άρθρο στην επιρροή του στενού κύκλου του αθλητή στην πορεία του).
Ήταν θέμα χρόνου σίγουρα, να «βγει» η δουλειά. Όμως οι μήνες περνούσαν και η βελτίωση δεν φαινόταν στο γήπεδο. Όλη την εβδομάδα βάρη, σουτ, ατομική και στον αγώνα, πάγκος, τρία λεπτά συμμετοχή, λάθος αλλαγή. Το ίδιο και την επόμενη εβδομάδα, μηδενική συμμετοχή στο ντέρμπι και εκτός δωδεκάδας την επόμενη.
Κάποια στιγμή σκέφτηκε αν πρέπει να τα παρατήσει ή ακόμα αν θα ήταν καλύτερο να πάει σε μικρότερη κατηγορία. Αν όλα αυτά έχουν νόημα. Τόση προσπάθεια και το μόνο που εισέπραττε ήταν φωνές από τον προπονητή και μικρό χρόνο συμμετοχής. Το επόμενο παιχνίδι της ομάδας θα ήταν «μια από τα ίδια». Όμως, προς έκπληξη όλων, μπήκε πρώτη αλλαγή. Παίζοντας ψυχωμένα έβαλε τρίποντο κι έπαιξε άμυνα. Ήταν η πρώτη καλή εμφάνιση μετά από σχεδόν έξι μήνες. Σταδιακά, άρχισε να κερδίζει χρόνο συμμετοχής και τα καλά παιχνίδια ήταν περισσότερα από τα άσχημα. Η επόμενη χρονιά ήταν η χρονιά της καθιέρωσης και χρονιά που έδειξε τι μπορεί να κάνει. Η δικαίωση ήλθε το ίδιο καλοκαίρι μετά από σχεδόν δυο χρόνια από εκείνη τη μέρα του Αυγούστου που κάναμε την κουβέντα.


Η ιστορία αυτή είναι πραγματική. Ο αθλητής αυτή την στιγμή αγωνίζεται σε ομάδα της Ευρωλίγκας και όλα δείχνουν ότι θα συνεχίσει την αγωνιστική του άνοδο.







Έτσι λοιπόν, απαντάω πάντα με τον ίδιο τρόπο στην ερώτηση των αθλητών και των γονιών τους :
«Πόσο καιρό πρέπει να κάνει προπόνηση ο μικρός/μικρή;»
«Η προσπάθεια ξεκινάει σήμερα και τελειώνει όταν αποφασίσεις να σταματήσεις!».
Εκεί είναι η διαφορά αυτών που πετυχαίνουν με αυτούς που δεν τα καταφέρνουν. Αυτοί που πετυχαίνουν δεν σταματάνε, δεν τα παρατάνε. Είναι τόσο απλό. Είναι μια μόνο απόφαση, να μην τα παρατήσεις. Και γι αυτό είναι και δύσκολο. Γιατί είναι μια καθημερινή μάχη με τον εαυτό σου. Είναι εύκολο να το κάνεις και εύκολο να μην το κάνεις. Κι έχω δει αρκετά τα παιδιά να τα παρατάνε λίγο πριν την επιτυχία. Παίκτες που από την αφάνεια κάνανε μια καλή χρονιά και μετά σταματήσανε, λίγο πριν καθιερωθούν. Κυρίως, παίκτες που ποτέ δεν αξιοποίησαν τα προσόντα τους.


Χτίσε λοιπόν την επιτυχία σου δημιουργώντας μια ανίκητη συνήθεια πάνω στο τρίπτυχο ατομική προπόνηση, αθλητική βελτίωση και ομαδική προπόνηση- ανταγωνισμός.


- Κάνε ατομική προπόνηση με προπονητές που έχουν εικόνα του επιπέδου που θέλεις να φτάσεις. Για παράδειγμα, αν θέλεις να παίξεις στην Α1 πρέπει να κάνεις προπόνηση με προπονητές που έχουν τέτοιες εικόνες. Κάνε προπόνηση ακόμα και στην αγωνιστική περίοδο, ανάμεσα στα κενά της ομάδας σου. Η βελτίωσή σου δεν πρέπει να σταματάει σε καμία περίοδο του έτους.
- Μεγιστοποίησε την αθλητική σου ικανότητα. Γίνει πιο γρήγορος, πιο εκρηκτικός, πιο δυνατός. Με τη βοήθεια κάποιου ειδικού εντόπισε τις αδυναμίες σου και βάλε την προπόνηση αθλητικής βελτίωσης (Performance Training) στο εβδομαδιαίο σου πρόγραμμα. Θυμήσου ότι όλοι οι μεγάλοι παίκτες κατάφεραν να φτάσουν στο υψηλότερο επίπεδο το ταλέντο τους και την σωματική τους ικανότητα.
- Επέλεξε με προσοχή της ομάδα που θα αγωνιστείς. Η ομάδα πρέπει να έχει στόχους, προπονητή με αρχές, όρεξη για δουλειά και διάθεση να διδάξει. Επίσης, προτίμησε να αγωνιστείς σε μια ομάδα που θα έχεις ρόλο παρά σε μια μεγαλύτερου ονόματος ή κατηγορίας, όπου θα έχεις πολύ μικρή συμμετοχή.


Και μην ξεχνάς….
Ο δρόμος λοιπόν είναι μακρύς και δύσκολος, αλλά η αμοιβή ανεκτίμητη.


Κώστας Χατζηχρήστος, MEd, CSCS




Πηγή : performance22

Αν το επιθυμείτε πατήστε LIKE στην επίσημη σελίδα του Coachbasketball.gr στα  social media και στηρίξτε την προσπάθεια μας H ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟ ΜΠΑΣΚΕΤ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ...!!!