Το σουτ στο μπάσκετ

Τα τελευταία χρόνια που δεν έχουμε τις μεγάλες επιτυχίες του παρελθόντος στο μπάσκετ, όλοι προσπαθούν να ανακαλύψουν την αιτία ή τις αιτίες που μας έχουν οδηγήσει σε αυτή την πτώση.
Οι αιτίες φυσικά είναι πολλές, αλλά εντυπωσιάζομαι με την γνώμη πολλών ανθρώπων οι οποίοι εστιάζουν αρκετά στο ότι η Ελλάδα δεν παράγει σουτέρ. Αυτό είναι σίγουρα ένα μέρος του προβλήματος και μια πραγματικότητα για την οποία όμως δεν φταίνε πάντα αυτοί που έχουν συγκεντρώσει όλα τα πυρά επάνω τους, οι προπονητές. Το θέμα του σουτ είναι ένα πολύ μεγάλο και πολύπλοκο θέμα και θα προσπαθήσω να το εξηγήσω όσο μπορώ. Καταρχάς ενώ αρκετά ξεκινάνε από την ύπαρξη του ταλέντου, σίγουρα είναι θέμα προπόνησης, αλλά ως γνωστόν είναι και θέμα ψυχολογίας. Είναι ίσως το μοναδικό άθλημα του κόσμου στο οποίο ανάλογα με την ψυχολογική του διάθεση ο παίχτης, βλέπει τον στόχο πιο κοντά ή πιο μακριά, αισθάνεται το κορμί του να έχει καλό ρυθμό κατά την εκτέλεση ή όχι, νιώθει σαν να βλέπει τον στόχο ενίοτε σαν δαχτυλίδι κι άλλοτε σαν βαρέλι.‘Άρα και η προπόνηση του παίχτη πρέπει να περιέχει σουτ κάτω από πίεση ψυχολογική. Δηλαδή σουτ τα οποία εάν είναι άστοχα τον τιμωρούν σε έξτρα σουτ, σε τρέξιμο κλπ. Σειρά ασκήσεων τα οποία αν δεν πιάσουν τον στόχο τους σε ευστοχία ή σε χρόνο να υπάρχει συγκεκριμένη τιμωρία, καθώς και πολλά συναγωνιστικά σουτ. Σουτ τα οποία γίνονται κάτω από ψυχολογική πίεση συμπαικτών προπονητών κλπ. (προσοχή στις υπερβολές και την αναλόγως την ηλικία γιατί τότε ο παίχτης μπορεί να πιστέψει ότι δεν θα γίνει ποτέ καλός σουτέρ. Η ισορροπία ανάμεσα στην πίεση και στην παρότρυνση είναι δυστυχώς κάτι το οποίο ξεχνάμε εύκολα εμείς οι προπονητές). Η προπόνηση πρέπει επίσης να περιλαμβάνει και διαφορετικά είδη σουτ όπως:
-Στατικά ή από ντρίπλα, από δυο ντρίπλες, αριστερή ντρίπλα και δεξιά. Άλλος είναι ο ρυθμός και το footwork από μια ντρίπλα και άλλη από δύο. Επίσης οι περισσότεροι δεξιόχειροι παίχτες είναι πιο εύστοχοι από αριστερή ντρίπλα και πολύ λιγότεροι από δεξιά.
-Σουτ βγαίνοντας από σκριν
-Σουτ αιφνιδιασμού (άλλος ρυθμός, καμία σχέση με το σουτ από set plays)
-Διάφορα σουτ αναλόγως την θέση του παίχτη, τα point guards πρέπει να δουλεύουν και τα floater shots ενω οι ψηλοί τα hooks.
-Σουτ με ταχύτητα, σουτ 2 πόντων, σουτ 3 πόντων, όπως και ελεύθερες βολές.
-Σουτ από συστήματα ή από το spacing της ομάδας. Αν το σύστημα βγάζει τον παίχτη μόνο του από flare screen πρέπει να δουλευτεί ακριβώς με αυτή την κίνηση.

Πιθανών να υπάρχουν και άλλα είδη σουτ τα οποία πρέπει να δουλευτούν και κάτω από διαφορετικές συνθήκες και σημεία του γηπέδου, αλλά το ζήτημα δεν είναι αυτό. Από ότι είδατε οι κινήσεις και οι συνθήκες οι οποίες πρέπει να δουλέψουμε έναν παίχτη για να βελτιώσει το σουτ του είναι πάρα πολλές κι εγώ ενδεικτικά ανέφερα κάποιες που σκέφτηκα στα γρήγορα.  Συν το ότι πάντα πρέπει να ακολουθούμε τις βασικές αρχές διδασκαλίας, από το εύκολο στο δυσκολότερο, από το απλό στο πιο σύνθετο, από το αργό στο πιο γρήγορο κλπ. Εδώ θα παίξει μεγάλο ρόλο και η παρουσία του προπονητή. Ενώ το σουτ στην κλασική του μορφή έχει συγκεκριμένη τεχνική και λεπτομέρειες, εν τούτοις επειδή υπάρχουν τόσα πολλά είδη σουτ, η διδασκαλία και η επιμονή στις λεπτομέρειες παίζει τεράστια σημασία. Καταρχάς ο παίχτης πρέπει να ξέρει να σουτάρει. Δυστυχώς πολλοί παίχτες φτάνουν μέχρι την Α1, ονομάζονται επαγγελματίες μπασκετμπολίστες, αλλά έχουν πολύ κακή τεχνική στο σουτ. Ακόμα κι αν ένας παίχτης έχει κακή τεχνική αλλά είναι εύστοχος, αυτό σημαίνει πως αν δεν θα βελτιώσει την τεχνική του, τότε δεν θα μπορεί να σουτάρει εύστοχα κάτω από κάποιες άλλες συνθήκες, άρα θα έχει ταβάνι η εξέλιξή του. Τόσα διαφορετικά σουτ, τόσες διαφορετικές λεπτομέρειες σε γωνίες και σε footwork. Για παράδειγμα, σε έναν παίχτη από τον οποίο περιμένουμε να βγει από ένα stagger έτοιμος για σουτ, αν δεν διδάξουμε την αρχική προσποίηση, την ταχύτητα και την κλίση του σώματος, σε ποιο σημείο και πως θα επιβραδύνει για να κάνει την στροφή ή θα κρυφτεί στο σκριν γιατί αλλιώς η φυγόκεντρος δύναμη θα τον βγάλει εκτός ισορροπίας, πως και με ποιες γωνίες το σώμα του θα υποδεχτεί την μπάλλα για να σουτάρει στο επόμενο δευτερόλεπτο, αλλά και το footwork σε όλα τα παραπάνω, τότε προφανώς όσα stagger ή choice screen και αν βάλουμε, ο παίχτης ή δεν θα τολμάει να σουτάρει καθώς δεν θα έχει αυτοπεποίθηση ή θα είναι μονίμως άστοχος.

Οι ώρες οι οποίες πρέπει ένας παίχτης να αφιερώνει για το σουτ και την ανάπτυξη της αυτοπεποίθησης του είναι πάρα πολλές. Εν τέλει στο μπάσκετ, η κάθε επίθεση  τελειώνει ή με λάθος, ή με σουτ, εύστοχο ή άστοχο. Κι αφού τα πάντα γίνονται σε αυτόν το άθλημα για να κάνουμε σουτ, τότε γιατί προπονούμαστε υπερβολικά σε τόσα πράγματα και δεν αφιερώνουμε έξτρα προπονήσεις για το σουτ; Γιατί στην μεταβατική περίοδο (και όχι μόνο) στο σύνολό τους οι παίχτες χτίζουν ΜΟΝΟ το κορμί τους και όχι όλα τα υπόλοιπα συμπεριλαμβανομένου την τεχνική τους στο σουτ από διάφορες κινήσεις, έτσι ώστε να μεγαλώσουν το οπλοστάσιο τους; Και καλά στην μεταβατική περίοδο, όπου δεν μας ενδιαφέρουν τα καλά ποσοστά στο σουτ, αν και θα έπρεπε να δουλεύονται όλες οι αδυναμίες τότε, αλλά στην κανονική περίοδο τι γίνεται;
Συμφωνώ ότι οι παίχτες στο μοντέρνο μπάσκετ πρέπει να είναι αθλητικοί με πολύ καλή τεχνική και αυτό προϋποθέτει πολλές ώρες προπόνησης, είτε με την ομάδα, είτε στο γυμναστήριο. Ο μόνος τρόπος για να βελτιώσουν το σουτ είναι με επιπλέον προπόνηση. Εκεί είναι το κλειδί. Η έξτρα προπόνηση. Σε χώρες όπου ευδοκιμούν οι μεγάλοι σουτέρ (πρώην Γιουγκοσλαβία, Λιθουανία, Ισπανία, Κίνα), οι ώρες οι οποίες αφιερώνουν οι παίχτες για το σουτ τους είναι αμέτρητες (σε αντίθεση με τους δικούς μας παίχτες στην Ελλάδα). Αν ρωτήσεις τον οποιονδήποτε παίχτη από αυτές τις χώρες γιατί προπονείται τόσο πολύ ενώ είναι ήδη καλός σουτέρ, σίγουρα θα έχει μια πάρα πολύ καλή απάντηση. Για να κρατάει την ψυχολογία του στα ύψη, για να παραμείνει καλός σουτέρ, για να γίνει καλύτερος σουτέρ καθώς πάντα υπάρχει περιθώριο για βελτίωση, για να γίνει καλύτερος σουτέρ σε άλλα στοιχεία του παιχνιδιού, γιατί έχασε κάποια κρίσιμα σουτ στο τελευταίο ματς, γιατί παρότι έβαλε όλα τα σουτ στο τελευταίο ματς η ομάδα του έχασε κλπ. Το πιο αξιοπερίεργο είναι πως αποδεδειγμένα δε, οι καλύτεροι σουτέρ των ομάδων είναι αυτοί που κάθονται και κάνουν έξτρα προπονήσεις αντί να είναι οι υπόλοιποι. Σε πολλές δε ομάδες, κάποιες μέρες, η πρωινή προπόνηση του σουτ είναι τόσο σκληρή, που η απογευματινή προπόνηση τείνει να είναι πιο ξεκούραστη. Δυστυχώς σε κάποιες ομάδες η προπόνηση του σουτ είναι τόσο χαλαρή που πιστέψτε με είναι άδικος και χαμένος χρόνος. Τα πάντα στην προπόνηση ενός αθλητή πρέπει να έχουν νόημα μέσα από ένα σύστημα δουλειάς, αλλιώς καλυτέρα να κάνει κάτι άλλο. Οι σοβαροί παίχτες, καθημερινά έρχονται πολύ νωρίτερα στην προπόνηση, και δουλεύουν το σουτ. Κάποιοι κάθονται και μετά την προπόνηση. Οι επιτυχημένοι παίχτες έρχονται πρώτοι και φεύγουν τελευταίοι. Και στην πρωινή και στην απογευματινή προπόνηση. Κάνουν σουτ για τουλάχιστον μισή ώρα πριν, κάθονται για τουλάχιστον μισή-μια ώρα μετά. Στην προσπάθειά τους αυτή δείχνουν ότι είναι και οι ηγέτες αυτής της ομάδας καθώς παρασέρνουν κι άλλους. Οι περισσότεροι όμως παίχτες δεν γνωρίζουν αυτόν τον τρόπο δουλειάς, αυτή την νοοτροπία. Πρέπει εμείς οι προπονητές να τους οδηγήσουμε εκεί. Στην αρχή τους υποχρεώνουμε, μετά τους εμπνέουμε! Αυτό είναι μια πολύ μεγάλη κουβέντα καθώς όλοι θέλουν να γίνουν μεγάλοι αθλητές και superstars αλλά οι περισσότεροι στην πορεία απογοητεύονται, κουράζονται από τα μη γρήγορα αποτελέσματα, σταματάνε να δουλεύουν και αρκούνται σε αυτό που είναι. Γι αυτό η έμπνευση που πρέπει να εμφυτεύει ο προπονητής σε ορισμένους παίχτες δεν έχει τέλος.
Άρα για να συνοψίσουμε, η προπόνηση του σουτ στο μπάσκετ απαιτεί πάρα πολλές ώρες δουλειάς καθώς μιλάμε για διαφορετικά είδη σουτ που απαιτούν και την εκμάθηση τεχνικής και σε άλλα παράπλευρα πράγματα, από διαφορετικά σημεία του γηπέδου, με διαφορετική ψυχολογία ταχύτητα κούραση κλπ. Ελπίζω να συμφωνούμε όλοι πως η προπόνηση στο σουτ δεν είναι κάτι που σταματάει μετά από ένα καλό παιχνίδι ή μια καλή σεζόν αλλά είναι κάτι που συνεχίζεται καθόλη την διάρκεια της καριέρας. Εδώ τίθεται το μεγαλύτερο ερώτημα κατά εμέ: Στην Ελλάδα των σχολείων φροντιστηρίων αγγλικών πιάνο κλπ, στην Ελλάδα της μιάμισης ώρας προπόνησής της ομάδας στο κλειστό κι αυτό γιατί αμέσως μετά έχει προπόνηση η άλλη ομάδα, στην Ελλάδα των κλειδωμένων από τους δήμους κλειστών γυμναστηρίων, που θα βρει ο παίχτης, νεαρός ή επαγγελματίας, τις έξτρα ώρες για να κάνει προπόνηση στο σουτ αλλά και σε άλλα σημεία της ατομικής τεχνικής του; Μία λύση είναι οι εξαιρετικοί συνάδελφοι που αμείβονται για να κάνουν ατομικές προπονήσεις σε διάφορους παίχτες. Πιθανών και κάποια basketball camps για μια εβδομάδα. Το ανοιχτό γήπεδο δεν είναι ποτέ κακή λύση, ασχέτως αν κάνει τα πόδια πιο βαριά. Το σχολικό κλειστό γήπεδο επίσης. Διάφορα κλειστά των οποίων οι φύλακες με μια καλή κουβέντα είναι πρόθυμοι και φιλόξενοι. Αλλά κακά τα ψέματα, το πρόβλημα δεν λύνεται εύκολα για όλους τους παίχτες. Και κάπου εκεί, μειονεκτούμε αρκετά σε σχέση με άλλες χώρες, οι οποίες βγάζουν σουτέρ, μέσα από συγκεκριμένη οργανωμένη διαδικασία, ενώ εμείς τυχαία διότι απλά κάποιοι γεννήθηκαν σουτέρ.

Για επίλογο, θα ήθελα να σας υπενθυμίσω, ότι και σε πολύ υψηλό επίπεδο υπήρχαν παίκτες οι οποίοι ήταν κακοί σουτέρ, αλλά μέσα από σκληρή δουλειά έγιναν καταπληκτικοί σουτέρ και αργότερα όλοι μίλαγαν για αυτούς. Μέσα στα τόσα ονόματα που πολύ γρήγορα μου ήρθαν στο νου, θα ξεχωρίσω τον Σπανούλη, τον Διαμαντίδη και τον Michael Jordan. Οι έξτρα ώρες που θυσίασαν στο γήπεδο για να βελτιώσουν το σουτ τους ήταν αμέτρητες.

ΠΗΓΗ :Coach George Dikeoulakos

Αν το επιθυμείτε πατήστε LIKE στην επίσημη σελίδα του Coachbasketball.gr στο  facebook και στηρίξτε την προσπάθεια μας H ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟ ΜΠΑΣΚΕΤ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ...!!!