Πώς να κερδίζεις σε κάθε αγώνα μπάσκετ νεαρών αθλητών (8 απαίσιες τακτικές)

Κάποτε μου ζητήθηκε να αναπληρώσω τη θέση του προπονητή μιας ομάδας που θα έπαιρνε μέρος στον μεγάλο τελικό παίδων μπάσκετ, επειδή ο προπονητής της είχε αρρωστήσει το προηγούμενο βράδυ. Δέχτηκα με χαρά να φανώ χρήσιμος, παρόλο που δεν είχα ιδέα ποιοι ήταν οι αθλητές της ομάδας.

Όταν έφτασα στο γήπεδο την επομένη, ενθουσιάστηκα όταν είδα ότι είχαμε μια σπουδαία ομάδα. Στο παρελθόν είχα προπονήσει τους περισσότερους από τους παίκτες, ενώ τους υπόλοιπους τους είχα παρακολουθήσει ως θεατής. Αλλά αυτός που αμέσως ξεχώρισα ήταν ο ψηλότερος παίκτης της ομάδας. Ας τον πούμε Τομ (δεν είναι το πραγματικό του όνομα).

Ο Τομ ήταν ο ψηλότερος παίκτης στο γήπεδο… Ούτε ο δεύτερος ψηλότερος δεν συγκρινόταν μαζί του – δεν του ερχόταν ούτε μέχρι τους ώμους. Ήταν πανύψηλος.

Οπότε καταλαβαίνετε τι έκανα… Τον καθήλωσα μέσα στην ρακέτα και του είπα να μένει ακίνητος εκεί κάθε φορά που παίζαμε άμυνα. «Δεν με νοιάζει αν ο παίκτης που μαρκάρεις πιάσει τη μπάλα από θέση για τρίποντο, εσύ κοίτα να μένεις μέσα στην ρακέτα. Αυτό μόνο σου ζητάω». Αυτό και έκανε.

Κάθε φορά που παίζαμε άμυνα έτρεχε πίσω στο στην ρακέτα και σήκωνε τα χέρια του ψηλά. Δεν ήταν κανένας σπουδαίος παίκτης. Δεν απέτρεπε και πολλά σουτ ούτε καν έπαιρνε πολλά ριμπάουντ. Αλλά με το ύψος του και μόνο, έκανε τους καλύτερους παίκτες της αντίπαλης ομάδας να αστοχούν στα περισσότερα layup τους.

Το κόλπο μου έπιασε, φυσικά. Έπιασε περίφημα. Κερδίσαμε τον αγώνα…

Άραγε όμως ήταν μια έξυπνη τακτική εκ μέρους ενός προπονητή παίδων που ισχυρίζεται ότι είναι παθιασμένος με την πρόοδο των αθλητών του;

Κάποτε θα απαντούσα ναι, γιατί μέχρι εκεί μου έκοβε. Και πολλοί σύγχρονοι προπονητές θα συμφωνούσαν μαζί μου. Τώρα που είμαι πιο έμπειρος, θα απαντούσα με ένα δυνατό όχι. Αυτήν όμως την τακτική (καθώς και πολλές παρόμοιες) την ακολουθούν σε τακτική βάση οι σύγχρονοι προπονητές του μπάσκετ νεαρών παικτών.

Για σκεφτείτε το…

Τι στερούσα από τον Τομ όταν τον ανάγκαζα να παραμείνει στην ρακέτα καθ’ όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού; Ορίστε μερικές από τις απαντήσεις:

• Δεν έχει την ευκαιρία να εξασκηθεί στο σωστό τρόπο μαρκαρίσματος του προσωπικού του αντιπάλου.
• Δεν μπορεί να εξασκηθεί στην αντιμετώπιση των «κοψιμάτων» προς το καλάθι.
• Δεν μπορεί να εξασκηθεί στην άμυνα στην περιφέρεια.
• Και πολλά ακόμη!

Για να μην αναφέρω και ότι έτσι στερούσα και από άλλους παίκτες την ευκαιρία να μάθουν να παίζουν άμυνα με βοήθειες, αφού ήδη είχαμε συνεχώς τον Τομ για αυτή τη δουλειά, και δεν χρειάστηκε να βοηθήσουν οι υπόλοιποι.

Έκανα κακό στην πρόοδο ολόκληρης της ομάδας, επειδή ήθελα να κερδίσουμε τον αγώνα περισσότερο απ’ όσο ήθελα να γίνουν καλύτεροι οι αθλητές.

Συγνώμη, Τομ. Μακάρι να μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω και να αλλάξω την τακτική μου. Έστω κι αν αυτό σημαίνει ότι θα χάναμε τον αγώνα.

Πράγμα που μου θυμίζει ποιο είναι το κυρίως θέμα αυτού του άρθρου…

Πολλές από τις τακτικές που οδηγούν στη νίκη των αγώνων μπάσκετ παίδων είναι επιζήμιες για την μακροπρόθεσμη πρόοδο των αθλητών.

Αυτές τις τακτικές ως επί το πλείστον τις υιοθετούν προπονητές που δεν γνωρίζουν τις συνέπειες ή που τους ενδιαφέρει μόνο να τονώσουν τον εγωισμό τους και να κερδίζουν τους αγώνες.

Να ποιες είναι αυτές…

(Σας παρακαλώ μην τις ακολουθείτε).

ΑΠΑΙΣΙΑ ΤΑΚΤΙΚΗ #1: Βάζεις τους 5 καλύτερους παίκτες σου να παίξουν όσο το δυνατόν περισσότερο

Το πρώτο σημάδι ότι ένας προπονητής ενδιαφέρεται μόνο για τη νίκη είναι ότι βάζει στο παιχνίδι τους καλύτερους παίκτες του όσο το δυνατόν περισσότερο, και τους πιο αδύναμους ελάχιστα.

Δεν τον ενδιαφέρει η δίκαιη κατανομή του ενεργού χρόνου συμμετοχής στον αγώνα.

Ξεκινά τον αγώνα με τους 5 καλύτερους παίκτες και τους στέλνει στον πάγκο μόνο όταν δεν μπορούν πια να πάρουν τα πόδια τους από την εξάντληση.

Μόνο τότε θα «ρισκάρει» να βάλει στο παιχνίδι έναν πιο αδύναμο παίκτη.

Μόλις κάποιος από την αρχική του πεντάδα πάρει μια ανάσα, τον στέλνει κατευθείαν μέσα και ο πιο αδύναμος παίκτης επιστρέφει στον πάγκο.

Αντιθέτως, τι πρέπει να κάνετε:

Κάθε προπονητής παιδικού μπάσκετ πρέπει να βάζει τα δυνατά του να δίνει σε όλους τους παίκτες σχετικά ίσο ενεργό χρόνο συμμετοχής στον αγώνα.

Τίποτα δεν μπορεί να υποκαταστήσει την εμπειρία εντός παιχνιδιού όσον αφορά την πρόοδο των μπασκετμπολιστών.

Εγώ προσωπικά, η μόνη στιγμή που παρεκκλίνω από τον κανόνα του σχετικά ίσου ενεργού χρόνου συμμετοχής είναι κατά τα τελευταία 3-5 λεπτά ενός αμφίρροπου αγώνα, οπότε βάζω μέσα τους παίκτες που πιστεύω ότι μπορούν να διεκδικήσουν δυναμικότερα τη νίκη. Αλλά μέχρι εκείνη τη στιγμή, πρέπει να δίνεται ίσος ενεργός χρόνος συμμετοχής σε όλους τους παίκτες, είτε προηγείσαι είτε υπολείπεσαι στο σκορ.

Έχω ακούσει με τα αυτιά μου έναν προπονητή να λέει: «Δεν έχει καμία σημασία αν δεν μπουν στον αγώνα. Έτσι κι αλλιώς σε λίγα χρόνια δεν θα παίζουν πια!».

Απαίσιο…

ΑΠΑΙΣΙΑ ΤΑΚΤΙΚΗ #2: Παίζεις πολύ κλειστή άμυνα κοντά στην ρακέτα και εξαναγκάζεις τον αντίπαλο να σουτάρει από έξω

Αυτή είναι η συνηθέστερη τακτική που ακολουθούν οι προπονητές που δεν ενδιαφέρονται για την πρόοδο των αθλητών τους.

Έχω γράψει εκτενέστατα για ποιον λόγο οι άμυνες ζώνης (ή οι «κρυφές ζώνες» με την μορφή man to man…) καταστρέφουν το μπάσκετ παίδων, οπότε τώρα θα είμαι σύντομος.

Βασικά, δεδομένου ότι η πλειονότητα των νεαρών παικτών δεν έχουν επαρκή σωματική δύναμη για να σουτάρουν με καλή τεχνική ή με επιτυχία από έξω, οι προπονητές το εκμεταλλεύονται αυτό, αφήνοντας τους αντιπάλους τους αφύλακτους στην περιφέρεια και γεμίζοντας τον χώρο κοντά στην ρακέτα με αμυντικούς. Κατόπιν, απλώς περιμένουν τους αντίπαλους επιθετικούς να αστοχήσουν σε ένα σουτ από μακριά, ώστε να πάρουν το ριμπάουντ και να παίξουν στην αντεπίθεση.

Όταν το κάνει αυτό ένας προπονητής, στερεί ευκαιρίες από τους παίκτες του, κάτι σαν αυτό που έκανα κι εγώ με τον Τομ…

Αντιθέτως, τι πρέπει να κάνετε:

Θεωρώ ότι όλες οι ομάδες μπάσκετ παίδων θα πρέπει να παίζουν καθαρή άμυνα στο μισό γήπεδο ένας εναντίον ενός.

ΑΠΑΙΣΙΑ ΤΑΚΤΙΚΗ #3: Παίζεις άμυνα με πίεση σε όλο το γήπεδο (zone press)

Αμφιταλαντεύτηκα πολύ αν θα έπρεπε να ακολουθήσω την τακτική της πίεσης σε όλο το γήπεδο όταν πρωτοξεκίνησα να προπονώ ομάδες παίδων. (Ναι, την ακολούθησα κάποια στιγμή όταν πρωτοξεκίνησα, και συγκεκριμένα την zone press 2-2-1).

Ο λόγος που κατέληξα να είμαι αντίθετος στην εφαρμογή αυτών των τακτικών ίσως φανεί περίεργος σε πολλούς προπονητές…

…επειδή παραείναι αποτελεσματικές. Οι πιέσεις σε όλο το γήπεδο αποδίδουν τα μέγιστα στο μπάσκετ παίδων.

Να γιατί είναι τόσο αποτελεσματικές και πώς αυτό εμποδίζει την πρόοδο των παικτών:

Όπως είδαμε στην τακτική #2, οι νεαροί αθλητές είναι αδύναμοι. Για να καταφέρεις αποτελεσματικά μια πίεση σε όλο το γήπεδο απαιτείται να έχεις τη σωστή διάταξη (σωστό «spacing») προς στην αντίπαλη ομάδα και να έχεις τη δύναμη να δίνεις πάσες «επάνω» από τη ζώνη και μέσα σε αυτήν. Εφόσον οι νεαροί παίκτες συνήθως δεν έχουν τη ικανότητα να κρατούν καλές αποστάσεις («spacing»), οι αμυντικοί δεν χρειάζεται να ανησυχούν για τη μακριά πάσα επάνω από τη γραμμή άμυνας και μπορούν απλώς να γεμίσουν το μπροστά μέρος του γηπέδου. Αυτό αναπόφευκτα προκαλεί πολλές ανατροπές της μπάλας (λάθη) και το παιχνίδι γίνεται διαγωνισμός ταχύτητας πέρα-δώθε.

Αυτό δεν είναι καθόλου καλό για την πρόοδο των νεαρών αθλητών.

Αντιθέτως, τι πρέπει να κάνετε:

Το ίδιο που ανέφερα στην προηγούμενη τακτική…

Η ομάδα θα πρέπει να παίζει άμυνα στο μισό γήπεδο, ένας εναντίον ενός.

Αυτό επιτρέπει να προωθήσουν οι αντίπαλοι τη μπάλα και τότε οι επιθετικοί και οι αμυντικοί μπορούν να εξασκήσουν τα βασικά στοιχεία του παιχνιδιού στο μισό γήπεδο που είναι πολύ πιο σημαντικά για την πρόοδό τους.

ΑΠΑΙΣΙΑ ΤΑΚΤΙΚΗ #4: Δεν επιτρέπεις στους αθλητές να ασχολούνται και με άλλα αθλήματα

Αν είστε γονέας και κάποιος προπονητής προσπαθήσει ποτέ να αναγκάσει το παιδί σας να ασχολείται μόνο με ένα άθλημα καθ’ όλο το έτος, κάντε την με ελαφρά πηδηματάκια. Όπου φύγει-φύγει.

Οι προπονητές συχνά ακολουθούν αυτή την τακτική για να διασφαλίσουν ότι οι καλοί αθλητές θα είναι 100% αφοσιωμένοι στους ίδιους, στην ομάδα και στο άθλημα που αυτοί υπηρετούν. Αν κρατήσουν τους καλύτερους όλο το έτος στη λίστα τους, θα κερδίσουν οι ίδιοι περισσότερες νίκες. Λένε μάλιστα στους γονείς και στα παιδιά ότι αν αποφασίσουν μία σεζόν να απέχουν από το μπάσκετ, θα μείνουν πίσω και δεν θα μπορούν μετά να αναπληρώσουν τον χαμένο χρόνο.

Πράγμα που έχει αποδειχτεί ουκ ολίγες φορές ότι δεν είναι αλήθεια.

Αντιθέτως, τι πρέπει να κάνετε:

Ενθαρρύνετε τους παίκτες σας να ασχολούνται και με άλλα αθλήματα.

Τα οφέλη είναι αμέτρητα. Το παιδί θα γίνει ένας σφαιρικά καλύτερος αθλητής, θα αποκτήσει πολύπλευρες αθλητικές ικανότητες και κινητική παιδεία, θα έχει προσωπική εμπειρία από διάφορα αθλήματα και θα είναι σε θέση να αποφασίσει ποιο προτιμά, θα καλλιεργήσει περισσότερες διαπροσωπικές σχέσεις, θα προπονηθεί με διάφορους προπονητές, κ.λπ.

Αλλά πέρα από τα οφέλη, υπάρχουν παράλληλα κάποιοι κίνδυνοι που σχετίζονται με την μονόπλευρη ενασχόληση του παιδιού με ένα μόνο άθλημα, όπως για παράδειγμα η υπερκόπωση και οι τραυματισμοί.

ΑΠΑΙΣΙΑ ΤΑΚΤΙΚΗ #5: Τραμπουκίζεις τους νεαρούς διαιτητές ώστε να τρομοκρατηθούν και να μην τολμούν να παίρνουν αποφάσεις εναντίον της ομάδας σου

Άλλο ένα σημάδι που προδίδει αμέσως τον προπονητή που έχει μπερδέψει τις αρχές και τις προτεραιότητές του είναι ότι θα τον δείτε να ουρλιάζει και να βρίζει τους νεαρούς διαιτητές.

Πόσο συχνά σας έχει τύχει ένας νεαρός, τρομοκρατημένος διαιτητής να αφοπλίζεται στον αγώνα επειδή τον έβρισε και τον απείλησε ένας σαραντάχρονος (άντρας ή γυναίκα); Εγώ το βλέπω πάρα πολύ συχνά.

Κάποιοι προπονητές παίδων συχνά ακολουθούν αυτή την τακτική, γνωρίζοντας ότι έτσι θα ευνοηθεί η ομάδα τους καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα.

Όσο κι αν θα θέλαμε κανένας διαιτητής να μην επηρεάζεται από τους προπονητές, δυστυχώς έτσι συμβαίνει. Όλοι οι διαιτητές από κάπου ξεκινούν την καριέρα τους (όπως ακριβώς και οι προπονητές), και οι νεαροί, αρχάριοι διαιτητές λαμβάνουν υπόψη τους τα λόγια των προπονητών. Αν τους βρίζετε καθ’ όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού θα τρομοκρατηθούν και ίσως κάποιες αποφάσεις τους ευνοήσουν την ομάδα σας.

Μην πέφτετε σε αυτό το επίπεδο για κάνα δυο ευνοϊκές αποφάσεις.

Αντιθέτως, τι πρέπει να κάνετε:

Πάψτε να μιλάτε στους διαιτητές και επικεντρωθείτε στην ομάδα που προπονείτε.

Μην περιμένετε όλες οι αποφάσεις των διαιτητών να είναι σωστές. Εσείς δεν είστε τέλειος προπονητής. Οι παίκτες σας δεν είναι τέλειοι σουτέρ. Γιατί τότε κάποιοι προπονητές περιμένουν από τους διαιτητές να είναι τέλειοι;

ΑΠΑΙΣΙΑ ΤΑΚΤΙΚΗ #6: Επιτρέπεις μόνο στους καλύτερους παίκτες να χειρίζονται και να σουτάρουν τη μπάλα

Οι προπονητές που ενδιαφέρονται μόνο για τη νίκη θέλουν η μπάλα να βρίσκεται μόνο στα χέρια των καλύτερων παικτών τους.

Είναι σύνηθες φαινόμενο τέτοιοι προπονητές να δίνουν οδηγίες στους πιο αδύναμους παίκτες της ομάδας να πιάνουν τις γωνίες για να «καλύπτουν το γήπεδο» ενώ οι καλύτεροι παίκτες της ομάδας απομονώνονται στα πλαϊνά (45^ο ή «wing») ή στην κορυφή της ρακέτας. Όταν τύχει οι πιο αδύναμοι παίκτες να πιάσουν τη μπάλα, συχνά ο προπονητής τούς βρίζει αν σουτάρουν ή κατευθυνθούν προς το καλάθι.

Πώς όμως θα βελτιωθούν αν το μόνο που τους επιτρέπεται είναι να πιάνουν τη μπάλα και να την κάνουν πάσα στους καλύτερους παίκτες;

Αντιθέτως, τι πρέπει να κάνετε:

Ενθαρρύνετε τους πιο αδύναμους παίκτες να παίζουν σωστό μπάσκετ, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι θα σουτάρουν και θα αστοχούν.

Μια ακόμα τακτική που ακολουθώ είναι ότι όταν η ομάδα μας κερδίζει με χαλαρή διαφορά, βάζω τους παίκτες που συνήθως δεν κατεβάζουν τη μπάλα προς το αντίπαλο καλάθι να γίνουν οι σουτέρ της ομάδας.

ΑΠΑΙΣΙΑ ΤΑΚΤΙΚΗ #7: Αναγκάζεις τους ψηλότερους παίκτες σου να παίζουν μόνο κοντά στο καλάθι (συνήθως «με πλάτη») και να πηδούν για το ριμπάουντ.

Οι ψηλότεροι παίκτες της ομάδας σας χρειάζεται να παίζουν πολύ κοντά στο καλάθι, σωστά;

Οι προπονητές βάζουν τους ψηλότερους παίκτες να το παίζουν οι «ψηλοί» της ομάδας. Έτσι γινόταν ανέκαθεν. Ο ρόλος τους είναι να κάνουν ριμπάουντ, να «ποστάρουν» και να κάνουν τα σκριν. Τίποτε άλλο. «Αφού αυτές οι δουλειές είναι για τα ντερέκια». Και αυτό δεν συμβαίνει μόνο στους αγώνες, αλλά οι προπονητές ακόμα και στην προπόνηση συνηθίζουν να διαχωρίζουν την ομάδα στους «post players» και τους «guard». Οι πρώτοι εξασκούνται μόνο στην επίθεση και οι δεύτεροι μόνο στην άμυνα.

Τα ντερέκια συχνά ακούν τα σχολιανά τους άμα ντριμπλάρουν τη μπάλα προς το αντίπαλο καλάθι ή άμα σουτάρουν έξω από την ρακέτα.

Πρέπει να σταματήσει αυτού του είδους η προπόνηση στο μπάσκετ παίδων.

Ένας από τους κύριους λόγους είναι ότι οι ψηλότεροι παίκτες μιας ομάδας μπάσκετ παίδων συνήθως γίνονται guards όταν περάσουν στο επόμενο επίπεδο. Δεν είναι σωστό να περιορίζουμε το αύριο ενός αθλητή, βάζοντάς τον να παίζει σε μία μόνο θέση. Ποτέ δεν ξέρεις πώς θα εξελιχθεί σωματικά και τεχνικά στο μέλλον.

Αντιθέτως, τι πρέπει να κάνετε:

Διαπλάστε αθλητές που θα μπορούν να παίξουν σε οποιαδήποτε θέση.

Αυτός εδώ είναι ένας από τους πιο βασικούς κανόνες μου στο μπάσκετ παίδων. Έκανα κι εγώ το λάθος να διαχωρίζω τους αμυντικούς και τους ψηλούς στα πρώτα μου βήματα ως προπονητή, αλλά η εμπειρία μού άνοιξε τα μάτια.

Επιτρέψτε σε όλους τους παίκτες σας να γνωρίσουν και να εξασκηθούν στην προώθηση της μπάλας προς το αντίπαλο καλάθι, στο σουτάρισμα έξω από την ρακέτα, στα τρίποντα, με πλάτη στο καλάθι κ.λπ.

ΑΠΑΙΣΙΑ ΤΑΚΤΙΚΗ #8: Εφαρμόστε μόνο αυστηρά συγκεκριμένα «συστήματα» (set plays) στην επίθεση.

Ακόμη ένα σημάδι ότι ο προπονητής είναι άπειρος ή απλώς θέλει να κερδίζει είναι ο αριθμός των συστημάτων που χρησιμοποιεί στην επίθεση.

«Και γιατί να είναι λάθος τα αυστηρά «συστήματα»;», ίσως αναρωτηθείτε…

Επειδή αποτρέπουν τους παίκτες σας από τη μπασκετική σκέψη (IQ) και τη λήψη αποφάσεων σύμφωνα με την άμυνα. Αντιθέτως, με τα αυστηρά συγκεκριμένα συστήματα γνωρίζουν ήδη πού θα πρέπει να κάνουν πάσα τη μπάλα, πού θα πρέπει να κάνουν το «κόψιμο» προς το καλάθι, πότε θα πρέπει να ντριμπλάρουν, πότε να σουτάρουν, κ.λπ.

Εφαρμόζοντας κάθε φορά συγκεκριμένα συστήματα, στερείτε από τους παίκτες την ευκαιρία να παίρνουν αποφάσεις και να αναπτύσσουν το αθλητικό τους IQ μέσω της εξ ιδίων πείρας εκμάθησης.

Για να μην αναφέρω και ότι έχω δει προπονητές να διδάσκουν συστήματα το 75% του χρόνου προπόνησης. Πρόκειται για τεράστιο χάσιμο χρόνου, που θα μπορούσε να είναι πιο εποικοδομητικός αν οι παίκτες έπαιζαν παιχνίδια 3 εναντίων 3 (ή 4Χ4) ή έκαναν εξάσκηση προσωπικών ικανοτήτων και τεχνικής!

Αντιθέτως, τι πρέπει να κάνετε:

Εφαρμόστε μια τακτική επίθεσης που δίνει στους παίκτες την ευκαιρία να παίρνουν αποφάσεις.

Η αγαπημένη μου τακτική επίθεσης στο μπάσκετ παίδων είναι η Read and React offense του Rick Torbett.

Στην πραγματικότητα, δεν είναι καν απαραίτητο να εφαρμόσετε μια τακτική επίθεσης… Εγώ συνήθως επιστήνω απλώς την προσοχή των νεαρών αθλητών στο να κρατούν τις σωστές αποστάσεις μεταξύ τους («spacing») και στην σωστή και γρήγορη κίνηση της μπάλας και τους δίνω την ελευθερία να βρούνε μόνοι τους τι πρέπει να κάνουν.

Εντάξει, βεβαίως και δεν προσφέρουν πάντα ωραίο θέαμα, αλλά μαθαίνουν πολλά από αυτόν τον τρόπο παιχνιδιού!

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Ας ανακεφαλαιώσουμε τις 8 πιο συνηθισμένες «απαίσιες τακτικές» που ακολουθούν οι προπονητές του μπάσκετ παίδων:

1. Βάζουν τους 5 καλύτερους παίκτες τους να παίζουν όσο το δυνατόν περισσότερο.
2. Παίζουν πολύ κλειστή άμυνα κοντά στην ρακέτα.
3. Εφαρμόζουν πίεση σε όλο το γήπεδο.
4. Δεν επιτρέπουν στους αθλητές να ασχολούνται και με άλλα αθλήματα.
5. Τραμπουκίζουν τους νεαρούς διαιτητές.
6. Επιτρέπουν μόνο στους καλύτερους παίκτες να ελέγχουν τη μπάλα και να σουτάρουν.
7. Αναγκάζουν τους ψηλούς παίκτες να παίζουν μόνο κοντά στο καλάθι.
8. Εφαρμόζουν μόνο συγκεκριμένα συστήματα στην επίθεση.

Το πιο σημαντικό που πρέπει να κρατήσετε είναι ότι δεν είστε κακός προπονητής αν ακολουθείτε τώρα κάποια από τις 8 παραπάνω τακτικές. Όλοι οι προπονητές, κάποια στιγμή στη συνολική τους προπονητική καριέρα στο παιδικό μπάσκετ, υπέπεσαν στα λάθη που αναφέρθηκαν. Εγώ ο ίδιος (δυστυχώς) έχω εφαρμόσει, σε κάποιο στάδιο της επαγγελματικής μου πορείας ως προπονητής, σχεδόν όλες τις τακτικές που αναφέρθηκαν. Αναγνωρίζω ότι το λάθος δεν γίνεται πάντα εκ προθέσεως. Οι περισσότεροι προπονητές πιστεύουν ότι αυτές οι τακτικές δεν θα επηρεάσουν μακροπρόθεσμα τους αθλητές (αυτό ακριβώς κι εγώ πίστευα), κι όμως τους επηρεάζουν απόλυτα.

Ευελπιστώ, έχοντας γράψει αυτά τα πράγματα, να σας γλιτώσω από τον χρόνο που θα κάνατε για να τα ανακαλύψετε μόνοι σας!

Όλοι μας πρέπει να θυμόμαστε ποια πράγματα είναι τα πιο σημαντικά στο μπάσκετ παίδων (η πρόοδος του αθλητή, η συμμετοχή, η διασκέδαση, κ.λπ.) και να πάψουμε να αφήνουμε τον εγωισμό μας να στέκεται εμπόδιο στην επίτευξή τους.

Του JOHN O'SULLIVAN   changingthegameproject.com

Επιμέλεια Μίλτος Χειμωνίδης Οκτ. 2016 μετάφραση Ρένα Χειμωνίδου

Αν το επιθυμείτε πατήστε LIKE στην επίσημη σελίδα του Coachbasketball.gr στο  facebook και στηρίξτε την προσπάθεια μας H ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟ ΜΠΑΣΚΕΤ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ...!!!