Fair play άνευ ουσίας...
Τα τελευταία χρόνια έχει επικρατήσει μια καινούργια μόδα, στα τελευταία δευτερόλεπτα να μην εκδηλώνεται επίθεση και οι παίκτες να ανταλλάζουν χειραψίες. Πολύ λογικό όταν πρόκειται για ομάδες euroleague ή Α1. Είναι σωστό όμως να γίνεται σε όλες τις κατηγορίες και επίπεδα;
Κατά την δική μου γνώμη όχι.
Ζητάμε από τα νέα παιδιά να έχουν υπομονή όταν παίζουν σε αντρικά και γυναικεία και να εκτιμούν ακόμα και το 1 λεπτό συμμετοχής.
Ζητάμε από τα νέα παιδιά να έχουν υπομονή όταν παίζουν σε αντρικά και γυναικεία και να εκτιμούν ακόμα και το 1 λεπτό συμμετοχής.
Πως το ζητάμε αυτό λοιπόν, όταν εμείς οι ίδιοι το απαξιώνουμε;
Ελάτε στην θέση ενός μικρού 15χρονου που τον βάζει ο προπονητής του στο 1,5 λεπτό και βλέπει όλους τους παίκτες χαλαρούς να κάνουν πλάκα και στα τελευταία 24" να αφήνουν την μπάλα να κυλάει και να κάνουν high five!
Φέρνοντας τον εαυτό μου στην ηλικία αυτή, που περίμενα αυτό το ένα λεπτό να παίξω μια καλή επίθεση και μια άμυνα, να αποδείξω στην προπονήτρια μου ότι αξίζω, ένα πράγμα θα αισθανόμουν βλέποντας τους παίκτες να σταματούν να παίζουν, ΞΕΝΕΡΩΜΑ. Θα ένιωθα ότι κανείς δεν σέβεται το ένα λεπτό που μου δόθηκε, ότι δεν αξίζει να προσπαθώ γι αυτό, γιατί δεν έχει αξία.
Εάν προσθέσουμε ακόμα το γεγονός της υποχρεωτικής συμμετοχής των μικρών που πρέπει να μπουν έστω 1’’ και μετά να κάτσουν στον πάγκο, έρχεται να γίνει ακόμα πιο τραγικό το θέμα. Νιώθουν ότι είναι εκεί απλά για να επιτελέσουν μια αγγαρεία. Ναι στους 2 μικρούς στην 12άδα, όχι στην υποχρεωτική συμμετοχή. Είναι περισσότερο κοροϊδία για τα παιδιά. Αυτοί που αξίζουν να παίξουν θα παίξουν και θα προχωρήσουν. Δεν τους βοηθάει αυτός ο κανονισμός, περισσότερο καταστρεπτικός είναι θα έλεγα.
Στην δικιά μου εποχή επίσης περιμέναμε πως και πως τα τελευταία δευτερόλεπτα να σφυρίξει η κόρνα και να κάνουμε το μακρινό σουτ της λήξης. Μάλιστα κάποιοι τσακώνονταν ποιος θα το πρωτοκάνει. Είχαν σημασία οι 3 πόντοι; Όχι, είχε μαγεία όμως το ίδιο το σουτ και η χαρά του να το βάλεις και να το θυμάσαι για χρόνια! Παρεξηγούνταν κανείς; Όχι.
Μιλάμε για fair play. Fair play είναι να μην εκδηλώνεται τελευταία επίθεση; Όχι μόνο.
΄΄Ευ αγωνίζεσθαι στα ελληνικά είναι:
1. Να σέβεσαι τoυς αντιπάλους σου, τους διαιτητές, τους φιλάθλους.
2. Να μην εξωθείς τους παίκτες σου σε αντιαθλητικές ενέργειες.
3. Να μην πιέζεις 40 λεπτά, μια αδύναμη ομάδα, μέχρι να κερδίσεις 50 πόντους.
4. Αφού έχει κριθεί το αποτέλεσμα να βάζεις τους πιο μικρούς και αδύναμους παίκτες.
5. Να μην παίρνεις άκαιρα time out στα τελευταία λεπτά, ενώ κερδίζεις με διαφορά. Σίγουρα κάτι θα έχεις να πεις στους παίκτες σου ,σκέψου όμως και τι θα έχει να πει και ο άλλος προπονητής που χάνει 20 πόντους στους δικούς του...
Πήρα μια απόφαση σαν προπονήτρια να μην τηρώ την μη εκδήλωση επίθεσης στο τελείωμα του παιχνιδιού.
Θα το κάνω γιατί σέβομαι τους παίκτες που μπήκαν μόλις πριν 1 λεπτό.
Θα το κάνω γιατί έχω μάθει να αγωνίζομαι μέχρι το τέλος.
Θα το κάνω γιατί θέλω να δω τους παίκτες μου να κάνουν το τελευταίο μακρινό σουτ από το κέντρο, να το βάλουν και να χαρούν.
Έχω άλλους τρόπους να μάθω τα παιδιά μου να σέβονται την αντίπαλη ομάδα και το προσπαθώ με σθένος.
Η απόφαση μου πάρθηκε από την απογοήτευση που είδα στα μάτια δεκάδων παιδιών την στιγμή που περίμεναν να παίξουν 1 λεπτό στο τέλος, αλλά κάποιος τους έκοψε τα φτερά. Ρωτήστε τους παίκτες που περιμένουν αυτό το ένα λεπτό να παίξουν πως αισθάνονται και όχι αυτούς που παίζουν 25-30 λεπτά.
Ας γίνουμε λίγο παιδιά και να σκεφτούμε πως θα νιώθαμε εμείς.
Είναι σαν ένα μικρό παιδί να ετοιμάζεται να φάει ένα γλυκό και τελευταία στιγμή, κάποιος να του το παίρνει από το στόμα.
Ας δώσουμε τα χέρια αληθινά, με σεβασμό στον να αντίπαλο, μόλις τελειώσει το παιχνίδι.
Το να πιέζει κάποιος 40 λεπτά μια αδύναμη ομάδα μέχρι να βάλει η ομάδα του 100 πόντους και στο τέλος να μην εκδηλώνει επίθεση, τον κάνει να φέρεται δίκαια και ηθικά;
Fair play ας είναι η στάση μας σε όλο το παιχνίδι και όχι στα τελευταία 24",γιατί αλλιώς δεν έχει αξία.
Αν το επιθυμείτε πατήστε LIKE στην επίσημη σελίδα του Coachbasketball.gr στο facebook και στηρίξτε την προσπάθεια μας
H ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟ ΜΠΑΣΚΕΤ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ...!!!
Ελάτε στην θέση ενός μικρού 15χρονου που τον βάζει ο προπονητής του στο 1,5 λεπτό και βλέπει όλους τους παίκτες χαλαρούς να κάνουν πλάκα και στα τελευταία 24" να αφήνουν την μπάλα να κυλάει και να κάνουν high five!
Φέρνοντας τον εαυτό μου στην ηλικία αυτή, που περίμενα αυτό το ένα λεπτό να παίξω μια καλή επίθεση και μια άμυνα, να αποδείξω στην προπονήτρια μου ότι αξίζω, ένα πράγμα θα αισθανόμουν βλέποντας τους παίκτες να σταματούν να παίζουν, ΞΕΝΕΡΩΜΑ. Θα ένιωθα ότι κανείς δεν σέβεται το ένα λεπτό που μου δόθηκε, ότι δεν αξίζει να προσπαθώ γι αυτό, γιατί δεν έχει αξία.
Εάν προσθέσουμε ακόμα το γεγονός της υποχρεωτικής συμμετοχής των μικρών που πρέπει να μπουν έστω 1’’ και μετά να κάτσουν στον πάγκο, έρχεται να γίνει ακόμα πιο τραγικό το θέμα. Νιώθουν ότι είναι εκεί απλά για να επιτελέσουν μια αγγαρεία. Ναι στους 2 μικρούς στην 12άδα, όχι στην υποχρεωτική συμμετοχή. Είναι περισσότερο κοροϊδία για τα παιδιά. Αυτοί που αξίζουν να παίξουν θα παίξουν και θα προχωρήσουν. Δεν τους βοηθάει αυτός ο κανονισμός, περισσότερο καταστρεπτικός είναι θα έλεγα.
Στην δικιά μου εποχή επίσης περιμέναμε πως και πως τα τελευταία δευτερόλεπτα να σφυρίξει η κόρνα και να κάνουμε το μακρινό σουτ της λήξης. Μάλιστα κάποιοι τσακώνονταν ποιος θα το πρωτοκάνει. Είχαν σημασία οι 3 πόντοι; Όχι, είχε μαγεία όμως το ίδιο το σουτ και η χαρά του να το βάλεις και να το θυμάσαι για χρόνια! Παρεξηγούνταν κανείς; Όχι.
Μιλάμε για fair play. Fair play είναι να μην εκδηλώνεται τελευταία επίθεση; Όχι μόνο.
΄΄Ευ αγωνίζεσθαι στα ελληνικά είναι:
1. Να σέβεσαι τoυς αντιπάλους σου, τους διαιτητές, τους φιλάθλους.
2. Να μην εξωθείς τους παίκτες σου σε αντιαθλητικές ενέργειες.
3. Να μην πιέζεις 40 λεπτά, μια αδύναμη ομάδα, μέχρι να κερδίσεις 50 πόντους.
4. Αφού έχει κριθεί το αποτέλεσμα να βάζεις τους πιο μικρούς και αδύναμους παίκτες.
5. Να μην παίρνεις άκαιρα time out στα τελευταία λεπτά, ενώ κερδίζεις με διαφορά. Σίγουρα κάτι θα έχεις να πεις στους παίκτες σου ,σκέψου όμως και τι θα έχει να πει και ο άλλος προπονητής που χάνει 20 πόντους στους δικούς του...
Πήρα μια απόφαση σαν προπονήτρια να μην τηρώ την μη εκδήλωση επίθεσης στο τελείωμα του παιχνιδιού.
Θα το κάνω γιατί σέβομαι τους παίκτες που μπήκαν μόλις πριν 1 λεπτό.
Θα το κάνω γιατί έχω μάθει να αγωνίζομαι μέχρι το τέλος.
Θα το κάνω γιατί θέλω να δω τους παίκτες μου να κάνουν το τελευταίο μακρινό σουτ από το κέντρο, να το βάλουν και να χαρούν.
Έχω άλλους τρόπους να μάθω τα παιδιά μου να σέβονται την αντίπαλη ομάδα και το προσπαθώ με σθένος.
Η απόφαση μου πάρθηκε από την απογοήτευση που είδα στα μάτια δεκάδων παιδιών την στιγμή που περίμεναν να παίξουν 1 λεπτό στο τέλος, αλλά κάποιος τους έκοψε τα φτερά. Ρωτήστε τους παίκτες που περιμένουν αυτό το ένα λεπτό να παίξουν πως αισθάνονται και όχι αυτούς που παίζουν 25-30 λεπτά.
Ας γίνουμε λίγο παιδιά και να σκεφτούμε πως θα νιώθαμε εμείς.
Είναι σαν ένα μικρό παιδί να ετοιμάζεται να φάει ένα γλυκό και τελευταία στιγμή, κάποιος να του το παίρνει από το στόμα.
Ας δώσουμε τα χέρια αληθινά, με σεβασμό στον να αντίπαλο, μόλις τελειώσει το παιχνίδι.
Το να πιέζει κάποιος 40 λεπτά μια αδύναμη ομάδα μέχρι να βάλει η ομάδα του 100 πόντους και στο τέλος να μην εκδηλώνει επίθεση, τον κάνει να φέρεται δίκαια και ηθικά;
Fair play ας είναι η στάση μας σε όλο το παιχνίδι και όχι στα τελευταία 24",γιατί αλλιώς δεν έχει αξία.
Καλαϊτζάκη Ελένη
Προπονήτρια
Καθηγήτρια Φυσικής Αγωγής
About STARENTZIS SAKIS
.jpg)
